COMMUNICATION PROCESS TO PROMOTE CULTURAL TOURISM AND SABA TOSSING GAME (LEN SABA TRADITIONAL GAME) IN THE SONGKRAN FESTIVAL OF MON PEOPLE IN PHRA PRADAENG DISTRICT SAMUT PRAKARN PROVINCE
Main Article Content
Abstract
Communication process to promote cultural tourism and playing Saba (tossing game) in the Songkran Festival of Mon people, Phra Pradaeng District, Samut Prakan Province can be classified into 2 phases: communication during the preparatory work and communication during the festival. Communication during preparatory work occurred by the committee of the Phra Pradaeng Songkran Festival which is primarily responsible for generating income to be used for organizing the event and determine the format of activities to be performed in the year for which they are responsible. They must coordinate with government agencies to facilitate the arrangement. Phra Pradaeng District administrative organization has the main duty to monitor the traditional ceremony. The communication process during the festival occurs after the various committee arranges the event. The main communication during festival can be divided into two types: communication through ritual and communication through traditional game. The communication through ritual will be done by ritual ceremony prior to the Songkran Day. People will do big cleaning and bring their savings to be spend during Songkran festival. There will be a stirring of red glutinous rice caramel activity for making merit, offer food to monks and give to their acquaintance and respected people. Communication through Saba game occurs after water sprinkle on to the Buddha image. After that, it will be water splashing of young people and Saba traditional game which include Elephant Head Saba (Saba tossing game with long distance) during daytime and Saba- Bon (Saba playing near space under the house) at nighttime.
Article Details
References
กาญจนา แก้วเทพ. (2555). เมื่อสื่อส่องและสร้างวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2).กรุงเทพมหานคร :
โรงพิมพ์ศาลาแดง.
กาญจนา แก้วเทพ และสมสุข หินวิมาน. (2551). สายธารแห่งนักคิดทฤษฎี เศรษฐศาสตร์การเมืองกับสื่อการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: ภาพพิมพ์.
กาญจนา แก้วเทพ, สุชาดา พงศ์กิตติวิบูลย์, และทิพย์พธู กฤษสุนทร. (2554). สื่อพื้นบ้านศึกษาในสายตา นิเทศศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จิราพร บุตรสันติ์. (2559). ลักษณะและปัญหาในการสื่อสารต่างวัฒนธรรมระหว่างชาวเลกับเจ้าหน้าที่พัฒนาชุมชน: กรณีศึกษาโครงการพัฒนาคุณภาพชีวิตชาวเลในตําบลราไวย์ อําเภอเมือง จังหวัดภูเก็ต (วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ถิรนันท์ อนวัชศิริวงศ์. (2534). การสื่อสารในกลุ่ม. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธวัชชัย บุญอุ้ม. (2554) ทัศนคติของชาวมอญพระประแดงในการเล่นสะบ้าทอย (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
นงเยาว์ ปิฎกรัชต์. (2554). บทบาทของพระสงฆ์ในการส่งเสริมวัฒนธรรมพื้นบ้าน (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสารมิตร.
ลัดดา จิตตคุตตานนท์. (2552). การวิเคราะห์การสื่อสารเชิงวัฒนธรรมเพื่อการดำรงอยู่และสืบทอดประเพณีบูชาอินทขิล. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศักดา ปั้นเหน่งเพ็ชร์. (2556). บุคลิกภาพและมารยาท. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิรดา พงษ์ภมร. (2547). กระบวนการสื่อสารเพื่อการธำรงรักษางานประเพณีรับบัวของอำเภอบางพลี จังหวัดสมุทรปราการ. (วิทยานิพนธ์ปริญญานิเทศศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสรี วงษ์มณฑา. (2554). กลยุทธ์การตลาด วางแผนการตลาด. กรุงเทพมหานคร: ดวงกมลสมัย