LOCAL CULTURAL CONSERVATION OF BUDDHIST MONKS

Main Article Content

Phrakhrusamuh Viroj Gunaviro (Tan-Briburn)

Abstract

                     The conservation of local arts and culture is the preservation of a way of life of the Thai people that are prosperous, tidiness and good morals of the people. Buddhism plays an important role in promoting cultural heritage that makes Thai people more generous without deprivation or encroaching other people or religions. Thais people also has goodwill towards everyone and makes it easy for them to accept and adapt to things from different cultures in terms of social and administrative culture because of the influence of Buddhist principles related to the rulers, subordinates and methods of governing. However, the success of conservation lies in the cultural basis of each national or social group. Culture is transformed into prosperity where people in society have intelligence, abilities, discover what exists but remain hidden and create new ones on the foundation of the old. Only forward changes will stabilize the culture as academically called dynamic culture to maintain the stability and character of their society forever. Buddhism is the root of the nation and original unique in Thailand in terms of both social and cultural aspects. Sangha organization and monk's body It is the mechanism driving the way of life of the Buddhists to move in a stable Buddhist way. At the same time, social trends and events also play a role in the need for monks to develop and adjust their teaching strategies and train all groups of people wisely and up to date.


 

Article Details

How to Cite
Phrakhrusamuh Viroj Gunaviro (Tan-Briburn). (2020). LOCAL CULTURAL CONSERVATION OF BUDDHIST MONKS. Journal of Liberal Art of Rajamangala University of Technology Suvarnabhumi, 2(3), 567–578. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/art/article/view/248781
Section
Articles

References

กรมประชาสัมพันธ์. พระราชดำรัสในพิธีเปิดพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติรามคำแหง จังหวัดสุโขทัย 25 มกราคม 2507. สืบค้นเมื่อ 21 สิงหาคม 2559 จาก http://www.watmoli.com.
กรมศิลปากร. (2544). คู่มือถวายความรู้แด่พระสังฆาธิการในการดูแลรักษามรดกทางศิลปวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพมหานคร: สมานพันธ์.
กาญจนา แก้วเทพ. (2539). การพึ่งตนเอง: ศักยภาพในการพัฒนาชนบท. กรุงเทพมหานคร: สภาคาทอลิก แห่งประเทศไทยเพื่อการพัฒนา.
เกษม จันทร์แก้ว. (2541). เอกสารการสอนชุมวิชานิเวศวิทยาและการจัดการป่าไม้ การจัดการสิ่งแวดล้อม (หน่วยที่ 8). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
คณาจารย์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2551). วัฒนธรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
จิระวิณ์ โกมลเปลิน. หมวดวิชาส่งเสริมสุขภาพชีวิต 3 (เลือก) ภาคกลาง. กรุงเทพมหานคร: เสมาธรรม.
ณรงค์ เส็งประชา. (2539). พื้นฐานวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
เดชา บุญคุ้ม. “การอนุรักษ์และการพัฒนา”, ใน การอนุรักษ์สถาปัตยกรรมและชุมชน เนื่องในวาระครบรอบสถาปนา 80 ปี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (เมษายน 2540).
ทัตฐิดา นาคเกษม. (2550). ไทยศึกษา. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
นิยพรรณ วรรณศิริ. (2540). มานุษยวิทยา สังคมและวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ประพันธ์ กุลวินิจฉัย. (2550). ค้นหาอะไรในวันสงกรานต์. พุทธจักร. 61(4), 154-165
ผจงจิตต์ อธิคมนันทะ. (2543). สังคมและวัฒนธรรมท้องถิ่นไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
เพิ่มพูน เศรษฐวรกุล. (2544). การเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมกับการพัฒนาสังคม. กรุงเทพมหานคร: ซี. อาร์. พริ้นติ้ง.
ยศ สันตสมบัติ. (2539). ท่าเกวียน. กรุงเทพมหานคร: โครงการจัดพิมพ์คบไฟ.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2554). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสถาน.
สมศักดิ์ ศรีสันติสุข. (2546). สังคมวิทยาชุมชน: หลักการศึกษาวิเคราะห์และปฏิบัติงานชุมชน. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา. (2535). พระราชบัญญัติโบราณสถาน โบราณวัตถุ ศิลปวัตถุ และพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ พ.ศ. 2505 และแก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2535. ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 109/ตอนที่ 38.
สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ. (2551). ความหมายและขอบข่ายของวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
สุพัตรา สุภาพ. (2541). สังคมและวัฒนธรรมไทย ค่านิยม: ครอบครัว: ศาสนา: ประเพณี. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช.
สุพัตรา สุภาพ. (2540). สังคมวิทยา. (พิมพ์ครั้งที่ 19). กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
สุรสวัสดิ์ สุขสวัสดิ์. (2542). การอนุรักษ์ศิลปกรรม. เชียงใหม่: คณะวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สุวิชชาญ เกษจำนง. (2554). ภาษากับวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: เอกรินทร์กรุ๊ป.
Weaver Martin E.. (1993). Conserving Buildings: Guide to Techniques and Materials.New York: John Wiley & Sons.