THE DEVELOPMENT POTENTIAL OF MEDIATORIN IN THE COURT: A CASE STUDY OF THE LABOUR COURT REGION 2
Keywords:
Compromiser, Potential Development, Mediation, Negotiation, Disputing Labour’s CasesAbstract
The purpose of this research is to study any quality concerning the development of mediator’s potential performed mediation in the court, the Labour Court region 2 of Thailand. This is a mixed method research that aims to conduct both qualitative research and action research. The results showed that qualities of efficient mediator performing mediation in the court consisted of three aspects: quality, knowledge and expertise, and performance effectiveness. The three aspects cover 13 areas as follows: Qualifications include as 1) academic completion of Bachelor Degree or more; 2) Knowledge and expertise towards mediation in the court; 3) Socially accepted and responsible work attitude; 4) Devoted and voluntary mindset; and 5) Just and Free of biases; Knowledge and skills include as 1) Full knowledge in Labour Laws and any other concerning labour welfare and protection; 2) Psychological Negotiation skill in compromising; 3) Summarizing skill in substance and significant details. Competencies include as 1) Ethics and Morality; 2) Awareness in mission of mediator; 3) Arts of negotiation and mediation; 4) Strong leadership, intelligence, and good listener; and 5) Excellence in negotiation and mediation. The researcher has a conclusion about the development of mediator’s potential performed in the court that nurturing mediators in skills and practices including the studying of the case studies through seminars and workshop needs to be significantly emphasized.
References
กมลวรรณ ตันเรืองศรี. (2553). ความพึงพอใจของผู้รับบริการในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในชั้นศาล: ศึกษาเฉพาะกรณี ศาลอาญา ศาลแพ่ง และศาลแขวงพระนครเหนือ. (สารนิพนธ์ศิลปศาสตรมหา บัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์).
กรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน. (2549). ประกาศกรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงานเรื่องหลักเกณฑ์ วิธีการและหลักสูตรการฝึกอบรมความปลอดภัยในการทำงานในที่อับอากาศ พ.ศ. 2549. กรุงเทพฯ: กระทรวงแรงงาน.
เกษมสันต์ วิลาวรรณ. (2555). แนวความคิดในการระงับข้อพิพาทแรงงาน. กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
เกียรติศักดิ์ วัฒนศักดิ์. (2553). การเจรจาต่อรอง (Negotiation). นักบริหาร, 30(1), 74-79.
จิตติมา อัครธิติพงศ์. (2556). เอกสารประกอบการสอนวิชาการจัดการพนักงานสัมพันธ์. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.
เชาว์ โรจนแสง. (2554). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในองค์การ หน่วยที่ 1-7. ในเอกสารการสอน ชุดวิชาการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ณพชาติ ธรรมศักดิ์. (2550). บทบาทของศาลและปัญหาในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทคดีความที่ขึ้นสู่ศาล. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์).
ณรงค์วิทย์ แสนทอง. (2545). คู่มือการพัฒนาระบบการบริหารผลงานยุคใหม่. กรุงเทพฯ: เอช อาร์เซ็นเตอร์.
นพพร โพธิรังสิยากร. (2550). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท. กรุงเทพฯ: สำนักระงับข้อพิพาท สำนักงานศาลยุติธรรม.
ดิเรกฤทธิ์ เจนครองธรรม. (2558). “ศาลปกครอง” กับแนวทางการระงับข้อพิพาททางเลือก (ADR). หนังสือพิมพ์สยามรัฐ, ฉบับวันที่ 25 มิถุนายน 2558, สืบค้นจาก http://www.manager.co.th/Crime/Viewnews.aspx?NewsID=9580000071768
ถวิลวดี บุรีกุล. (2550). วัดระดับการบริหารจัดการที่ดี. สถาบันพระปกเกล้า. กรุงเทพฯ: พิมพ์ดี.
ถวิลวดี บุรีกุล. (2555). สถาบันการเมืองกับการพัฒนาประชาธิปไตย: การดำเนินงานของรัฐสภา ตามเกณฑ์และตัวชี้วัดของสหภาพรัฐสภา (IPU). กรุงเทพฯ: สำนักวิจัยและพัฒนา สถาบันพระปกเกล้า.
ทองทศ สว่างไสว. (2550). ความพึงพอใจของประชาชนต่อการให้บริการของผู้ประนีประนอม กรณีศึกษาศูนย์ไกล่เกลี่ยข้อพิพาท จังหวัดตราด. (ปัญหาพิเศษรัฐประศาสนศาสตร มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยบูรพา).
พจน์ พจนพาณิชย์กุล. (2556). การพัฒนาประสิทธิภาพในการทำงานของบุคคล. สืบค้นจาก https://sites.google.com/site/potarticle/02
ไพโรจน์ บาลัน. (2551). Negotiation พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: เอ็กซเปอร์เนท.
มูฮัมหมัดรอฟีอีมูซอ. (2549). กระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์และการจัดการความขัดแย้งในชุมชนมุสลิม. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
เมเยอร์ เบอร์นาร์ด. (2553). พลวัตรการจัดการความขัดแย้ง. (บรรพต ต้นธีรวงศ์, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: คบไฟ.
วงศ์วศิษฎ์ วรกิจโสภณไพศาล. (2552). ปัญหากฎหมายเกี่ยวกับการไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางแพ่งก่อนเสนอคดีต่อศาล. (วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีปทุม, วิทยาเขตชลบุรี)
วันชัย วัฒนศัพท์. (2550). ความขัดแย้ง: หลักการและเครื่องมือในการแก้ปัญหา พิมพ์ครั้งที่ 3. ขอนแก่น: ศิริภัณฑ์ออฟเซ็ท.
วิชัย โถสุวรรณจินดา. (2551). ครบเครื่องเรื่องการเจรจาตอ่รอง. กรุงเทพฯ: สมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี (ไทย- ญี่ปุ่น).
วีระชัย ประดิษฐากรและคณะ. (2556). การนำวิธีการสื่อสารมาใช้เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพกระบวนการไกล่เกลี่ย ข้อพิพาทของผู้ประนีประนอมในศาลยุติธรรม. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์, 3(1), 17-27.
สถาบันพระปกเกล้า. (2555). รายงานการวิจัยการสร้างความปรองดองแห่งชาติ. สืบค้นจาก http://kpi.ac.th/รายงานวิจัยการสร้างความปรองดองแห่งชาติ.html
สมภาคย์ ตระการกุลพันธ์. (2552). ขั้นตอนการไกล่เกลี่ยในกระบวนการยุติธรรม. ใน เอกสารวิชาการส่วน บุคคลหลักสูตรผู้บริหารกระบวนการยุติธรรมระดับสูง (บ.ย.ส.) รุ่นที่ 12. (น.6-75). กรุงเทพฯ: วิทยาลัยการยุติธรรม สำนักงานศาลยุติธรรม.
สราวุธ เบญจกุล. (2554). ประมวลจริยธรรมผู้ประนีประนอม. สืบค้นจาก http://www.manager.co.th/Daily/ViewNews.aspx?NewsID=9540000037637
สำนักระงับข้อพิพาท. (2550). คู่มือการระงับข้อพิพาทสำหรับประชาชน. กรุงเทพฯ: จิรรัชการพิมพ์.
เสริมศักดิ์ วิศาลาภรณ์. (2554). บริหารอย่างผม. ชลบุรี: เอ็มเอ็นคอมพิวออฟเซท.
อาภรณ์ ภู่วิทยพันธุ์. (2550). Career development in practice พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: เอช อาร์ เซ็นเตอร์.
Abu-Nimer, M. (2001). Reconciliation, justice, and coexistence: theory and practice. Lanham. MD: Lexington Books.
Barrett, G. V., & Depinet, R. L. (1991). A reconsideration of testing for competence rather than Intelligence. American Psychologists, 46(10), 1012-1024.
Bercovitch, J. (2009). Mediation and conflict resolution. In The Sage handbook of conflict esolution. (Ed.), Mediation and Conflict Resolution. (pp.340-345). Kremenyuk. London: SAGE Publications.
Bingham, F. T. (1985). Boron in water, soils and plants. Advances in Soil Science, 1, 229-276.
Blake, R. R., & Mouton, J. S. (1985, March). Presidential (grid) styles. Training and Development Journal, 13 (2), 3-6.
Chung, K. H., & Megginson, L. C. (1981). Organizational behavior: developing managerial skills. New York: Harper & Row.
Chutinon, P., & Shu-Haun, H. (2011). Buyer success and failure in bargaining and its consequences. Australian Journal of Business and Management Research, 1(5), 83-92.
Flanagan, J. C. (1954). The critical incident technique. Psychological Bulletin, 51(4), 327-358.
Folberg, J., & Taylor, A. (1984). Mediation: a comprehensive guide to resolving conflicts without litigation. San Francisco: Jossey-Bass.
Galtung, J. (1990). Cultural violence. Journal of Peace Research, 27(3), 291-305.
Gilley, J. W., Eggland, S. A., & Maycunich, G. (2002). Principles of human resource development. Reading, Mass.; Oxford: Perseus.
Greenberg, J. & Baron, R. A. (1997). Behavior in organizational (6thed.). New Jersey: Prentice – Hall.
Kierstead, D. C. (1998). Competencies and KSAO’s. Retrieved from http://www.hrma-agrh.gc.ca/research/personnel/comp_ksao_e.asp
Lohaus, D., & Kleinmann, M. (2002). Analysis of performance potential. In Sabine Sonnentag (Ed.), Psychological management of individual performance. (pp. 155-178). Chichester, UK: John Wiley & Sons.
Marjorie, C. A. (2006). Negotiating outcomes: expert solutions to everyday challenges (pocket mentor). USA: Harvard Business School Publishing Corporation.
Miall, H., Ramsbotham, O., & Woodhouse, T. (1999). Contemporary conflict resolution: the prevention, management and transformation of deadly conflicts. USA: Blackwell Publishers.
Mitchell, C. R. (1981). The structure of international conflict. UK: Palgrave Macmillan.
Moore, C. W. (1986). The mediation process: Practical strategies for resolving conflict. San Francisco: Jossey-Bass.
Murphy, C. (2010). A moral theory of political reconciliation. Cambridge: Cambridge University Press.
Pringle, D. (1994). The ultimate guide to science fiction: an a-z of science fiction books by title. (2nded.). Aldershot, England: Scolar Press.
Raelin, J. A., & Cooledge, A. S. (1996). From generic to organic competencies. Human Resource planning, 3(4), 24-33.
Rothwell, W. J., & Lindholm, J. E. (1999). Competency identification modelling and assessment in the USA. International Journal of Training and Development, 3(2), 90-105.
Rovinelli, R. J., & Hambleton, R. K. (1977). On the use of content specialists in the assessment of criterion referenced test item validity. Dutch Journal of Educational Research, 2, 49-60.
Rylatt, W. J. & Kazanass, H. C. (1994). Creating training miracles. Sydney: Prentice Hall.
Singer, M. G. (1990). Human resource management. Boston: PWS-KENT.
Smeltzer, L. R. (1991). An analysis of strategies for announcing organization-wide change. Group & Organization Studies, 16(1), 5–24.
Young, O. R. (1967). The Intermediaries: third parties in international crises. Princeton: Princeton University Press.
กรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน. (2549). ประกาศกรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงานเรื่องหลักเกณฑ์ วิธีการและหลักสูตรการฝึกอบรมความปลอดภัยในการทำงานในที่อับอากาศ พ.ศ. 2549. กรุงเทพฯ: กระทรวงแรงงาน.
เกษมสันต์ วิลาวรรณ. (2555). แนวความคิดในการระงับข้อพิพาทแรงงาน. กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
เกียรติศักดิ์ วัฒนศักดิ์. (2553). การเจรจาต่อรอง (Negotiation). นักบริหาร, 30(1), 74-79.
จิตติมา อัครธิติพงศ์. (2556). เอกสารประกอบการสอนวิชาการจัดการพนักงานสัมพันธ์. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.
เชาว์ โรจนแสง. (2554). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในองค์การ หน่วยที่ 1-7. ในเอกสารการสอน ชุดวิชาการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ณพชาติ ธรรมศักดิ์. (2550). บทบาทของศาลและปัญหาในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทคดีความที่ขึ้นสู่ศาล. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์).
ณรงค์วิทย์ แสนทอง. (2545). คู่มือการพัฒนาระบบการบริหารผลงานยุคใหม่. กรุงเทพฯ: เอช อาร์เซ็นเตอร์.
นพพร โพธิรังสิยากร. (2550). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท. กรุงเทพฯ: สำนักระงับข้อพิพาท สำนักงานศาลยุติธรรม.
ดิเรกฤทธิ์ เจนครองธรรม. (2558). “ศาลปกครอง” กับแนวทางการระงับข้อพิพาททางเลือก (ADR). หนังสือพิมพ์สยามรัฐ, ฉบับวันที่ 25 มิถุนายน 2558, สืบค้นจาก http://www.manager.co.th/Crime/Viewnews.aspx?NewsID=9580000071768
ถวิลวดี บุรีกุล. (2550). วัดระดับการบริหารจัดการที่ดี. สถาบันพระปกเกล้า. กรุงเทพฯ: พิมพ์ดี.
ถวิลวดี บุรีกุล. (2555). สถาบันการเมืองกับการพัฒนาประชาธิปไตย: การดำเนินงานของรัฐสภา ตามเกณฑ์และตัวชี้วัดของสหภาพรัฐสภา (IPU). กรุงเทพฯ: สำนักวิจัยและพัฒนา สถาบันพระปกเกล้า.
ทองทศ สว่างไสว. (2550). ความพึงพอใจของประชาชนต่อการให้บริการของผู้ประนีประนอม กรณีศึกษาศูนย์ไกล่เกลี่ยข้อพิพาท จังหวัดตราด. (ปัญหาพิเศษรัฐประศาสนศาสตร มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยบูรพา).
พจน์ พจนพาณิชย์กุล. (2556). การพัฒนาประสิทธิภาพในการทำงานของบุคคล. สืบค้นจาก https://sites.google.com/site/potarticle/02
ไพโรจน์ บาลัน. (2551). Negotiation พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: เอ็กซเปอร์เนท.
มูฮัมหมัดรอฟีอีมูซอ. (2549). กระบวนการยุติธรรมเชิงสมานฉันท์และการจัดการความขัดแย้งในชุมชนมุสลิม. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
เมเยอร์ เบอร์นาร์ด. (2553). พลวัตรการจัดการความขัดแย้ง. (บรรพต ต้นธีรวงศ์, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: คบไฟ.
วงศ์วศิษฎ์ วรกิจโสภณไพศาล. (2552). ปัญหากฎหมายเกี่ยวกับการไกล่เกลี่ยข้อพิพาททางแพ่งก่อนเสนอคดีต่อศาล. (วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีปทุม, วิทยาเขตชลบุรี)
วันชัย วัฒนศัพท์. (2550). ความขัดแย้ง: หลักการและเครื่องมือในการแก้ปัญหา พิมพ์ครั้งที่ 3. ขอนแก่น: ศิริภัณฑ์ออฟเซ็ท.
วิชัย โถสุวรรณจินดา. (2551). ครบเครื่องเรื่องการเจรจาตอ่รอง. กรุงเทพฯ: สมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี (ไทย- ญี่ปุ่น).
วีระชัย ประดิษฐากรและคณะ. (2556). การนำวิธีการสื่อสารมาใช้เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพกระบวนการไกล่เกลี่ย ข้อพิพาทของผู้ประนีประนอมในศาลยุติธรรม. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์, 3(1), 17-27.
สถาบันพระปกเกล้า. (2555). รายงานการวิจัยการสร้างความปรองดองแห่งชาติ. สืบค้นจาก http://kpi.ac.th/รายงานวิจัยการสร้างความปรองดองแห่งชาติ.html
สมภาคย์ ตระการกุลพันธ์. (2552). ขั้นตอนการไกล่เกลี่ยในกระบวนการยุติธรรม. ใน เอกสารวิชาการส่วน บุคคลหลักสูตรผู้บริหารกระบวนการยุติธรรมระดับสูง (บ.ย.ส.) รุ่นที่ 12. (น.6-75). กรุงเทพฯ: วิทยาลัยการยุติธรรม สำนักงานศาลยุติธรรม.
สราวุธ เบญจกุล. (2554). ประมวลจริยธรรมผู้ประนีประนอม. สืบค้นจาก http://www.manager.co.th/Daily/ViewNews.aspx?NewsID=9540000037637
สำนักระงับข้อพิพาท. (2550). คู่มือการระงับข้อพิพาทสำหรับประชาชน. กรุงเทพฯ: จิรรัชการพิมพ์.
เสริมศักดิ์ วิศาลาภรณ์. (2554). บริหารอย่างผม. ชลบุรี: เอ็มเอ็นคอมพิวออฟเซท.
อาภรณ์ ภู่วิทยพันธุ์. (2550). Career development in practice พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: เอช อาร์ เซ็นเตอร์.
Abu-Nimer, M. (2001). Reconciliation, justice, and coexistence: theory and practice. Lanham. MD: Lexington Books.
Barrett, G. V., & Depinet, R. L. (1991). A reconsideration of testing for competence rather than Intelligence. American Psychologists, 46(10), 1012-1024.
Bercovitch, J. (2009). Mediation and conflict resolution. In The Sage handbook of conflict esolution. (Ed.), Mediation and Conflict Resolution. (pp.340-345). Kremenyuk. London: SAGE Publications.
Bingham, F. T. (1985). Boron in water, soils and plants. Advances in Soil Science, 1, 229-276.
Blake, R. R., & Mouton, J. S. (1985, March). Presidential (grid) styles. Training and Development Journal, 13 (2), 3-6.
Chung, K. H., & Megginson, L. C. (1981). Organizational behavior: developing managerial skills. New York: Harper & Row.
Chutinon, P., & Shu-Haun, H. (2011). Buyer success and failure in bargaining and its consequences. Australian Journal of Business and Management Research, 1(5), 83-92.
Flanagan, J. C. (1954). The critical incident technique. Psychological Bulletin, 51(4), 327-358.
Folberg, J., & Taylor, A. (1984). Mediation: a comprehensive guide to resolving conflicts without litigation. San Francisco: Jossey-Bass.
Galtung, J. (1990). Cultural violence. Journal of Peace Research, 27(3), 291-305.
Gilley, J. W., Eggland, S. A., & Maycunich, G. (2002). Principles of human resource development. Reading, Mass.; Oxford: Perseus.
Greenberg, J. & Baron, R. A. (1997). Behavior in organizational (6thed.). New Jersey: Prentice – Hall.
Kierstead, D. C. (1998). Competencies and KSAO’s. Retrieved from http://www.hrma-agrh.gc.ca/research/personnel/comp_ksao_e.asp
Lohaus, D., & Kleinmann, M. (2002). Analysis of performance potential. In Sabine Sonnentag (Ed.), Psychological management of individual performance. (pp. 155-178). Chichester, UK: John Wiley & Sons.
Marjorie, C. A. (2006). Negotiating outcomes: expert solutions to everyday challenges (pocket mentor). USA: Harvard Business School Publishing Corporation.
Miall, H., Ramsbotham, O., & Woodhouse, T. (1999). Contemporary conflict resolution: the prevention, management and transformation of deadly conflicts. USA: Blackwell Publishers.
Mitchell, C. R. (1981). The structure of international conflict. UK: Palgrave Macmillan.
Moore, C. W. (1986). The mediation process: Practical strategies for resolving conflict. San Francisco: Jossey-Bass.
Murphy, C. (2010). A moral theory of political reconciliation. Cambridge: Cambridge University Press.
Pringle, D. (1994). The ultimate guide to science fiction: an a-z of science fiction books by title. (2nded.). Aldershot, England: Scolar Press.
Raelin, J. A., & Cooledge, A. S. (1996). From generic to organic competencies. Human Resource planning, 3(4), 24-33.
Rothwell, W. J., & Lindholm, J. E. (1999). Competency identification modelling and assessment in the USA. International Journal of Training and Development, 3(2), 90-105.
Rovinelli, R. J., & Hambleton, R. K. (1977). On the use of content specialists in the assessment of criterion referenced test item validity. Dutch Journal of Educational Research, 2, 49-60.
Rylatt, W. J. & Kazanass, H. C. (1994). Creating training miracles. Sydney: Prentice Hall.
Singer, M. G. (1990). Human resource management. Boston: PWS-KENT.
Smeltzer, L. R. (1991). An analysis of strategies for announcing organization-wide change. Group & Organization Studies, 16(1), 5–24.
Young, O. R. (1967). The Intermediaries: third parties in international crises. Princeton: Princeton University Press.
Downloads
Published
29.12.2017
How to Cite
ยุกตานนท์ ธ.; วิรุณราช บ.; ฟรีสตัด ภ. THE DEVELOPMENT POTENTIAL OF MEDIATORIN IN THE COURT: A CASE STUDY OF THE LABOUR COURT REGION 2. RMUTT Global Business and Economics Review, Pathum Thani, Thailand, v. 12, n. 2, p. 17–32, 2017. Disponível em: https://so03.tci-thaijo.org/index.php/RMUTT-Gber/article/view/241912. Acesso em: 22 dec. 2024.
Issue
Section
Research Articles
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของผู้นิพนธ์
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
