การพัฒนาระบบ e-learning หลักสูตรท้องถิ่นภูมิปัญญาพื้นบ้านภาคกลางโดยประยุกต์ใช้ศาสตร์พระราชาเพื่อการเรียนรู้ตลอดชีวิตด้วยเทคโนโลยีดิจิทัล การพัฒนาระบบ e-learning หลักสูตรท้องถิ่นภูมิปัญญาพื้นบ้านภาคกลางโดยประยุกต์ใช้ศาสตร์พระราชาเพื่อการเรียนรู้ตลอดชีวิตด้วยเทคโนโลยีดิจิทัล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนาระบบ e-learning หลักสูตรท้องถิ่นภูมิปัญญาพื้นบ้านภาคกลางโดยประยุกต์ใช้ศาสตร์พระราชาเพื่อการเรียนรู้ตลอดชีวิตด้วยเทคโนโลยีดิจิทัล 2) เพื่อประเมินประสิทธิภาพและความพึงพอใจของระบบ e-learning หลักสูตรท้องถิ่นภูมิปัญญาพื้นบ้านภาคกลางโดยประยุกต์ใช้ศาสตร์พระราชาเพื่อการเรียนรู้ตลอดชีวิตด้วยเทคโนโลยีดิจิทัล โดยระบบใช้สำหรับการจัดการหลักสูตร ครอบคลุม 9 จังหวัด ภาคกลาง รวม 30 หลักสูตร มีโรงเรียนเข้าร่วมโครงการรวม 200 โรงเรียนมีจำนวนนักเรียนระดับมัธยมศึกษา ชั้น ม.1 - ม.6 ทั้งในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานและการศึกษานอกระบบและตามอัธยาศัยในพื้นที่ภาคกลางจำนวน 10,000-15,000 คน เครื่องมือที่ใช้ในการพัฒนาระบบ ใช้ภาษา HTML, PHP และ java script โดยใช้ฐานข้อมูล MySQL ใช้โปรแกรม Editplus และ Adobe Dreamweaver โดยอาศัยหลักการออกแบบฐานข้อมูลเชิงสัมพันธ์ การประเมินประสิทธิภาพและความพึงพอใจของผู้ใช้งานระบบ ใช้วิธีการทดสอบซอฟต์แวร์แบบ Back Box Testing และเครื่องมือที่ใช้ที่เป็นแบบสอบถามตามแบบมาตราส่วนประมาณค่า (Rating Scale) 5 ระดับ นำระดับคะแนนทั้งหมดมาคำนวณหาค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า 1) ระบบ e-learning หลักสูตรท้องถิ่นภูมิปัญญาพื้นบ้านภาคกลางโดยประยุกต์ใช้ศาสตร์พระราชาเพื่อการเรียนรู้ตลอดชีวิตด้วยเทคโนโลยีดิจิทัล สามารถนำไปใช้งานได้จริงตามวัตถุประสงค์ โดยการใช้งานระบบแบ่งเป็นแต่ละกลุ่มของผู้ใช้งาน สามารถใช้งานผ่านระบบอินเทอร์เน็ต ผ่านโปรแกรมเว็บบราวเซอร์ เช่น Internet Explorer, Google Chrome, Mozilla firefox เป็นต้น 2) ผลการประเมินประสิทธิภาพระบบโดยผู้เชี่ยวชาญจำนวน 3 ท่าน ให้ค่าคะแนนเฉลี่ยเท่ากับ 4.82 ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 0.24 พบว่าระบบมีประสิทธิภาพอยู่ในระดับมากที่สุด และผลการประเมินความพึงพอใจจากผู้ใช้งานระบบ ทั้ง 2 กลุ่ม จำนวน 370 คน ได้ค่าคะแนนเฉลี่ยเท่ากับ 4.18 ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 0.80 ความพึงพอใจอยู่ในระดับมาก
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กลุ่มงานเทคโนโลยีสารสนเทศศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร สานักงานปลัดกระทรวงมหาดไทย. (2559). คู่มือ การพัฒนาและปรับปรุงระบบเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร (งานบริการพัฒนาและบารุงรักษาระบบงานสารสนเทศ) ประจาปีงบประมาณ พ.ศ. 2559. ค้นเมื่อ พฤศจิกายน 25, 2564, จาก http://km.moi.go.th/km/51_PMQA_6/support59/sup5_1.pdf.
ถ น อ ม พ ร เล าห จ รัส . (2 55 1 ). ค ว าม ห ม าย ข อ ง อีเลิร์น นิ ง. ค้น เมื่อ พ ฤ ศ จิก าย น 2 5 , 2 5 6 4 ,จาก https://www.kroobannok.com/1586.
มนต์ชัย เทียนทอง. (2539). การพัฒนาบทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอนระบบมัลติมีเดียสาหรับฝึก อบรมครู-อาจารย์และนักฝึกอบรม เรื่อง การสร้างบทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอน. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรอุตสาหกรรมดุษฎีบัณฑิต สาขาวิจัยและพัฒนาหลักสูตร บัณฑิตวิทยาลัย สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
วัชรโชติถ์ นิ่มดา.(2562). การพัฒนาการเรียนบนระบบอิเล็กทรอนิกส์ของมหาวิทยาลัยรามคาแหง. ค้นเมื่อ พฤศจิกายน 25, 2564, จาก http://www.ba-abstract.ru.ac.th/AbstractPdf/2562-2-1_1584417303.pdf.
สุภาวดี ลาภเจริญ. (2563). การศึกษาระบบ อีเลิร์นนิง เพื่อพัฒนาศักยภาพของผู้เรียนในเขตกรุงเทพมหานครสู่มาตรฐานระดับสากล. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 8(1), 295-307.
สุรสิทธิ์ วรรณไกรโรจน์. (2549). ความหมายของการเรียนรูผ่านออนไลน์ (อีเลิร์นนิง). ค้นเมื่อ พฤศจิกายน 25, 2564,จาก http://www.thai2learn.com.
อนุชา สะเล็ม. (2560). การประยุกต์ใช้ E-learning ในกระบวนการเรียนการสอน วิทยาลัยเทคโนโลยีบริหารธุรกิจมีนบุรี กรุงเทพ. สารนิพนธ์หลักสูตรวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยีสารสนเทศคณะวิทยาการและเทคโนโลยีสารสนเทศ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีมหานคร.
อัญชลี วิมลศิลป์. (2559). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนผ่านเว็บตามทฤษฎีการสร้างความรู้ด้วยตนเองเพื่อส่งเสริมการคิดวิเคราะห์ของนักศึกษามหาวิทยาลัยตลาดวิชา. วารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์, 6(1), 31-45.
โอภาส เอี่ยมสิริวงศ์. (2555). การวิเคราะห์และออกแบบระบบ (ฉบับปรับปรุงเพิ่มเติม). กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
Krejcie, R. V. and Morgan, D. W. (1 9 7 0 ). Determining sample sizes for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30, 607-610.
