การตรวจวัดระดับเสียงในแผนกซักชิ้นงานโรงงานซักฟอกย้อมยีนส์จังหวัดสมุทรสาคร
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ตรวจวัดระดับเสียงจากการทำงานในพื้นที่แผนกซักชิ้นงานของโรงงานซักฟอกย้อมยีนส์ 2) เพื่อสำรวจระดับความรู้เรื่องอันตรายจากเสียงดังที่เกิดจากการทำงาน และ 3) เพื่อหาแนวทางการป้องกันการรับสัมผัสเสียงดังในพื้นที่แผนกซักชิ้นงานของโรงงานซักฟอกย้อมยีนส์ ผู้วิจัยได้ทำการเก็บข้อมูลการตรวจวัดระดับเสียงจากการทำงานในพื้นที่แผนกซักชิ้นงานของโรงงานซักฟอกย้อมยีนส์ โดยทำการตรวจวัดในแผนกซักชิ้นงาน เครื่องมือที่ใช้ในการทำวิจัยได้แก่ เครื่องวัดเสียง (sound level meter) ยี่ห้อ Rion รุ่น NL-42
ผลการวิจัยพบว่า บริเวณพื้นที่แผนกซักชิ้นงานที่ทำการตรวจวัดผ่านเกณฑ์ที่กฎหมายกำหนด (< 85 เดซิเบล (เอ)) ซึ่งมีค่าระดับเสียงเฉลี่ย 82.2 เดซิเบล (เอ) ซึ่งผ่านเกณฑ์ตามมาตรฐานของกฎกระทรวง เรื่อง กำหนดมาตรฐานในการบริหารจัดการและดำเนินการด้านความปลอดภัย อาชีวอนามัย และสภาพแวดล้อมในการทำงานเกี่ยวกับความร้อน แสงสว่าง และเสียง พ.ศ. 2559 ส่วนการอบรมให้ความรู้เรื่องอันตรายจากเสียงดังที่เกิดจากการทำงาน ผลการทดสอบ พบว่า พนักงานมีความรู้ เรื่อง อันตรายจากเสียงดังที่เกิดจากการทำงานมากขึ้น โดยมีค่าคะแนนเฉลี่ยก่อนการฝึกอบรมเท่ากับ 6.08 และหลังการฝึกอบรมเท่ากับ 10.07 คะแนนอยู่ในระดับดี ในด้าน การหาแนวทางการป้องกันการรับสัมผัสเสียงดัง ผู้วิจัยได้เสนอแนะให้เจ้าหน้าที่ความปลอดภัยในการทำงาน (จป.) มีการติดตามตรวจสอบการสวมใส่อุปกรณ์ป้องกันอันตรายส่วนบุคคลของคนงานที่ปฏิบัติงานในพื้นที่แผนกซักชิ้นงาน และทำการติดป้ายเตือนการใส่อุปกรณ์ป้องกันอันตรายส่วนบุคคลในบริเวณที่มีเสียงดัง
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน. (2559). ประกาศกรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน เรื่อง หลักเกณฑ์ วิธีดำเนินการตรวจวัดและวิเคราะห์สภาวะการทำงานเกี่ยวกับระดับความร้อน แสงสว่าง หรือเสียง
ภายในสถานประกอบกิจการ ระยะเวลา และประเภทกิจการที่ต้องดำเนินการ พ.ศ. 2559. ค้นเมื่อ
มีนาคม 7, 2562, จาก http://legal.labour.go.th/2018/images/ law/Safety2554 /3/s_1018 .pdf.
กระทรวงแรงงาน. (2559). กฎกระทรวงกำหนดมาตรฐานในการบริหารและการจัดการด้านความปลอดภัย
อาชีวอนามัยและสภาพแวดล้อมในการทำงานเกี่ยวกับความร้อน แสงสว่าง และเสียง พ.ศ. 2559.
ค้นเมื่อ มีนาคม 7, 2562, จาก http://cste.sut.ac.th/csteshe/wp-content/lews/Law06.pdf
กองวิจัยและพัฒนา สำนักงานประกันสังคม. (2560). รายงานประจำปี 2559. กรุงเทพฯ: โชคอนันต ซัพพลาย.
ปัทมพร กิตติก้อง. (2561). การศึกษาระดับเสียงและอาการผิดปกติจากการสัมผัสเสียงของพนักงานโรงงานผลิต
กระดาษ. วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 1(37), 1-6.
สมพิศ พันธุ์เจริญศรี. (2545). หนังสือถาม-ตอบ ปัญหาเสียงดัง & หูตึงจากการทำงาน (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: เรียงสาม กราฟฟิค ดีไซน์.
สวรส เฉลยสุข. (2559). การตรวจวัดระดับเสียงในพื้นที่กะเทาะชิ้นงาน (Mold) บริษัทผลิตชิ้นส่วนโลหะประกอบ รถยนต์ จ.พระนครศรีอยุธยา, วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฎจอมบึง, 3(24), 1-12.
สาวิตรี ชัยรัตน์. (2555). ปัจจัยที่เกี่ยวข้องจากการเปลี่ยนระดับความสามารถในการได้ยินมาตรฐาน ในพนักงาน
บริษัท ผลิตมอเตอร์คอมเพรสเซอร์, วารสารธรรมศาสตร์เวชสาร, 1(13), 59-70.
เยาวดี วิบูลย์ศรี. (2548). การวัดผลและการสร้างแบบสอบผลสัมฤทธิ์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อภิรดี ศรีโอภาส. (2558). การตรวจวัดระดับเสียงดังในโรงงานอุตสาหกรรม วารสารความปลอดภัยและ
สุขภาพ ,8(27), 57-61.
The National Institute for Occupational Safety and Health (NIOSH). (n.d.). NIOSH manual of analytical methods (NMAM) 5thedition. Retrieved March 13, 2019, from www.cdc.gov/niosh/nmam.