พุทธบูรณาการเพื่อส่งเสริมความนิยมทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่นในอำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้เพื่อศึกษา 1) ระดับความนิยมทางการเมือง 2) ความสัมพันธ์ระหว่างหลักสังคหวัตถุ 4 กับความนิยมทางการเมือง 3) นำเสนอพุทธบูรณาการเพื่อส่งเสริมความนิยมทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่นในอำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี กลุ่มตัวอย่าง ประชาชนอายุ 18 ปีบริบูรณ์ขึ้นไป จำนวน 390 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และวิเคราะห์ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน และสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 9 รูปหรือคน วิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับความนิยมทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่นในอำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี โดยรวม ค่าเฉลี่ย 2.79 อยู่ในระดับปานกลาง 2) ความสัมพันธ์ระหว่างหลักสังคหวัตถุ 4 กับความนิยมทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่นในอำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี โดยรวม มีความสัมพันธ์เชิงบวกในระดับปานกลาง (R = 0.597**) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 จึงยอมรับสมมติฐาน 3. พุทธบูรณาการเพื่อส่งเสริมความนิยมทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่น ตามหลักสังคหวัตถุ 4 ดังนี้ 1) ทาน การให้ปันสิ่งของตนแก่ผู้อื่นที่ควรให้ ลงพื้นที่ มีกิจกรรมสร้างสรรค์ บริจาคสิ่งของช่วยเหลือผู้ประสบภัย ทำงานให้แก่ประชาชน จัดสรรประโยชน์ 2) ปิยวาจา พูดจาไพเราะดัวยคำสุภาพ อ่อนโยน เหมาะสม ถูกกาลเทศะ ทักทาย ถามไถ่ 3) อัตถจริยา การทำประโยชน์ บำเพ็ญสาธารณะประโยชน์ มุ่งสร้างความสามัคคี รับฟังปัญหา คอยสอดส่องให้ความช่วยเหลือ ช่วยเหลือประชาชนที่ได้รับความเดือดร้อน ในยามวิกฤต 4) สมานัตตตา วางตนเสมอต้นเสมอปลาย เหมาะสม ถูกกาลเทศ เป็นกันเอง เสมอต้นเสมอปลาย อยู่ในครรลองครองธรรม ประพฤติดีทั้งต่อหน้าและลับหลัง
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
Dungbhumi Co. Ltd, . (2566). ข้อมูลและรายละเอียดชุมชน 24 มิถุนายน 2567. เรียกใช้เมื่อ 24 มิถุนายน 2567 จาก เทศบาลเมืองบ้านโป่ง: https://banpong.go.th/public/list/data/index/menu/1168
Taro Yamane. (1973). Statistics : An Introductory Analysis, 3rd Edition. Tokyo: Aoyama Gakuin University.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (๒๕๓๙). อนาคตผู้นำการเมืองไทยในสองทศวรรษหน้า. กรุงเทพมหานคร: ซัคเซส มีเดีย.
ไชยา พรหมา. (2563). พรรคการเมืองกับการสร้างความนิยมทางการเมือง : กรณีศึกษาพรรคเพื่อไทย. วารสารรามคำแหง ฉบับรัฐประศาสนศาสตร์, ปีที่ 3(2), 58-77.
ณัฐพล ใจจริง. (2567). สถาบันพระปกเกล้า. เรียกใช้เมื่อ 29 พฤศจิกายน 2567 จาก นักการเมืองท้องถิ่น: https://bit.ly/3Zs21dd
ธนกฤต ชัยเทวะกุล. (2567). การประยุกต์หลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมบทบาทนักการเมืองท้องถิ่นในเทศบาลตำบลทับมา อำเภอเมือง จังหวัดระยอง. พระนครศรีอยุธยา: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
นันทวัชร โคตรวงศ์ วิทยาธร ท่อแก้ว และกานต์ บุญศิริ. (2564). การสื่อสารเพื่อสร้างความนิยมทางการเมืองของว่าที่ผู้สมัครนายกองค์กรบริหารส่วนตำบลดงชน จังหวัดสกลนคร. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, ปีที่ 5(2), 119-134.
พระสมโชค คุตฺตธมฺโม (เกื้อกลิ่น) สิทธิโชค ปาณะศรี พระครูโฆสิตวัฒนานุกูล และพระมหาธนัญกรณ์ จนฺทวณฺโณ. (2565). การประยุกต์ใช้หลักสังคหวัตถุ ๔ ในการเสริมสร้างการปฏิบัติงานของบุคลากรองค์การบริหารส่วนตำบลเขาตอก อำเภอเคียนซา จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, ปีที่ 7(2), 927-928.
พระสิริรัตนเมธี (บุญเพ็ง ตันตุลา) และพรสวรรค์ สุตะคาน. (2563). หลักธรรมและบุคลิกภาพนักการเมืองที่มีผลต่อการแสดงออกทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่น ในเขตจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน ๑. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, ปีที่ 4(1), 218-226.
ไพศาล ผกาเกตุ และสิทธิพงษ์ สิทธิภัทรประภา. (2567). การใช้หลักสังคหวัตถุธรรมในการให้บริการสาะรณะแก่ประชาชนของเทศบาลเมืองคลองแห อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา. วารสารวิชาการ การจัดการภาครัฐและเอกชน, ปีที่ 6(3), 237.
ภาคภูมิ ฤกยะเมธ และอโณทัย บุญยะบูรณ์. (2555). นักการเมืองท้องถิ่นจังหวัดราชบุรี. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.
ภูริวัจน์ ปุณยวุฒิปรีดา. (2557). การพัฒนาเชิงพุทธเพื่อการจัดการขยะมูลฝอยของเทศบาลในจังหวัดนนทบุรี. วารสารศาลรัฐธรรมนูญ, ปีที่ 16(47), 141-158.
มณี ศรีสมุทร วิทยาธร ท่อแก้ว และกานต์ บุญศิริ. (2566). การสื่อสารภาพลักษณ์ผู้นำการเมืองท้องถิ่น. วารสารสหวิทยาการวิจัย : ฉบับบัณฑิตศึกษา, ปีที่ 12(1), 208.
วีณา พึงวิวัฒน์นิกุล. (2563). ความคิดเห็นของประชาชนที่มีต่อพฤติกรรมของนักการเมืองท้องถิ่นในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น กรณีศึกษาภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคกลาง และภาคใต้. วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย, ปีที่ 12(1), 63-92.
สหัทยา สินชัย. (2567). การสื่อสารทางการเมืองของนักการเมืองที่มีผลต่อการไปใช้สิทธิ์เลือกตั้งทั่วไปของประชาชนในอำเภอเมือง จังหวัดชลบุรี. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สิงห์ สิงห์ขจร. (2560). การสื่อสารเพื่อสร้างความนิยมของผู้นำทางการเมืองท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สุมาลี บุญเรือง และสุรพล สุยะพรหม. (2566). การบูรณาการหลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมความนิยมทางการเมืองของประชาชนที่มีต่อนักการเมืองบุรีรัมย์. วารสารพุทธนวัตกรรมและการจัดการ, ปีที่ 6(3), 99-112.
อัศว์ศิริ ลาปิอี. (2556). ภาพลักษณ์นักการเมืองกับพฤติดรรมการเลือกตั้งของประชาชนในระดับทั่วถิ่นศึกษากรณีการเลือกตั้งนายกเทศมนตรีเทศบาลเมืองควนลัง จังหวัดสงขลา. วารสารวิทยบริการ, ปีที่ 24(1), 187-199.
