BUDDHIST INTEGRATION TO PROMOTE POLITICAL POPULARITY OF LOCAL POLITICIANS AT BAN PONG DISTRICT IN RATCHABURI PROVIMCE
Main Article Content
Abstract
This study aims to examine: (1) the level of political popularity; (2) the relationship between the Four Principles of Sangahavatthu and political popularity; and (3) a proposed Buddhist-integrated approach to enhance the political popularity of local politicians in Ban Pong District, Ratchaburi Province. The sample consisted of 390 individuals aged 18 years and older. Quantitative data were analyzed using frequency, percentage, mean, standard deviation, and Pearson’s correlation coefficient. Additionally, qualitative data were obtained through in-depth interviews with nine key informants, including local figures and monks, and analyzed through descriptive content analysis.
The findings revealed that: 1) The overall level of political popularity among local politicians in Ban Pong District was at a moderate level, with a mean score of 2.79. 2 )There was a statistically significant positive correlation between the Four Principles of Sangahavatthu and political popularity at a moderate level (R = 0.597**, p < 0.01), supporting the research hypothesis. 3) The proposed Buddhist-integrated approach to promoting political popularity, based on the Four Principles of Sangahavatthu, includes the following components: (1) Dana (Generosity): Demonstrating altruism by sharing personal resources, engaging in community outreach, organizing constructive activities, providing donations to those affected by disasters, serving the public, and equitably allocating benefits. (2) Piyavaca (Kind and Pleasant Speech): Communicating with politeness, using gentle and appropriate language, offering timely and context-sensitive greetings, and showing genuine concern for the public. (3) Atthacariya (Conduct Beneficial to Others): Performing acts for public welfare, promoting social unity, actively listening to people's concerns, offering assistance during crises, and monitoring community needs. (4) Samanattata (Equality and Consistency): Maintaining consistent and ethical behavior, exhibiting humility, acting appropriately according to social context, and demonstrating moral integrity in both public and private settings.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
Dungbhumi Co. Ltd, . (2566). ข้อมูลและรายละเอียดชุมชน 24 มิถุนายน 2567. เรียกใช้เมื่อ 24 มิถุนายน 2567 จาก เทศบาลเมืองบ้านโป่ง: https://banpong.go.th/public/list/data/index/menu/1168
Taro Yamane. (1973). Statistics : An Introductory Analysis, 3rd Edition. Tokyo: Aoyama Gakuin University.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (๒๕๓๙). อนาคตผู้นำการเมืองไทยในสองทศวรรษหน้า. กรุงเทพมหานคร: ซัคเซส มีเดีย.
ไชยา พรหมา. (2563). พรรคการเมืองกับการสร้างความนิยมทางการเมือง : กรณีศึกษาพรรคเพื่อไทย. วารสารรามคำแหง ฉบับรัฐประศาสนศาสตร์, ปีที่ 3(2), 58-77.
ณัฐพล ใจจริง. (2567). สถาบันพระปกเกล้า. เรียกใช้เมื่อ 29 พฤศจิกายน 2567 จาก นักการเมืองท้องถิ่น: https://bit.ly/3Zs21dd
ธนกฤต ชัยเทวะกุล. (2567). การประยุกต์หลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมบทบาทนักการเมืองท้องถิ่นในเทศบาลตำบลทับมา อำเภอเมือง จังหวัดระยอง. พระนครศรีอยุธยา: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
นันทวัชร โคตรวงศ์ วิทยาธร ท่อแก้ว และกานต์ บุญศิริ. (2564). การสื่อสารเพื่อสร้างความนิยมทางการเมืองของว่าที่ผู้สมัครนายกองค์กรบริหารส่วนตำบลดงชน จังหวัดสกลนคร. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, ปีที่ 5(2), 119-134.
พระสมโชค คุตฺตธมฺโม (เกื้อกลิ่น) สิทธิโชค ปาณะศรี พระครูโฆสิตวัฒนานุกูล และพระมหาธนัญกรณ์ จนฺทวณฺโณ. (2565). การประยุกต์ใช้หลักสังคหวัตถุ ๔ ในการเสริมสร้างการปฏิบัติงานของบุคลากรองค์การบริหารส่วนตำบลเขาตอก อำเภอเคียนซา จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, ปีที่ 7(2), 927-928.
พระสิริรัตนเมธี (บุญเพ็ง ตันตุลา) และพรสวรรค์ สุตะคาน. (2563). หลักธรรมและบุคลิกภาพนักการเมืองที่มีผลต่อการแสดงออกทางการเมืองของนักการเมืองท้องถิ่น ในเขตจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน ๑. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, ปีที่ 4(1), 218-226.
ไพศาล ผกาเกตุ และสิทธิพงษ์ สิทธิภัทรประภา. (2567). การใช้หลักสังคหวัตถุธรรมในการให้บริการสาะรณะแก่ประชาชนของเทศบาลเมืองคลองแห อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา. วารสารวิชาการ การจัดการภาครัฐและเอกชน, ปีที่ 6(3), 237.
ภาคภูมิ ฤกยะเมธ และอโณทัย บุญยะบูรณ์. (2555). นักการเมืองท้องถิ่นจังหวัดราชบุรี. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.
ภูริวัจน์ ปุณยวุฒิปรีดา. (2557). การพัฒนาเชิงพุทธเพื่อการจัดการขยะมูลฝอยของเทศบาลในจังหวัดนนทบุรี. วารสารศาลรัฐธรรมนูญ, ปีที่ 16(47), 141-158.
มณี ศรีสมุทร วิทยาธร ท่อแก้ว และกานต์ บุญศิริ. (2566). การสื่อสารภาพลักษณ์ผู้นำการเมืองท้องถิ่น. วารสารสหวิทยาการวิจัย : ฉบับบัณฑิตศึกษา, ปีที่ 12(1), 208.
วีณา พึงวิวัฒน์นิกุล. (2563). ความคิดเห็นของประชาชนที่มีต่อพฤติกรรมของนักการเมืองท้องถิ่นในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น กรณีศึกษาภาคเหนือ ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ภาคกลาง และภาคใต้. วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย, ปีที่ 12(1), 63-92.
สหัทยา สินชัย. (2567). การสื่อสารทางการเมืองของนักการเมืองที่มีผลต่อการไปใช้สิทธิ์เลือกตั้งทั่วไปของประชาชนในอำเภอเมือง จังหวัดชลบุรี. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สิงห์ สิงห์ขจร. (2560). การสื่อสารเพื่อสร้างความนิยมของผู้นำทางการเมืองท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สุมาลี บุญเรือง และสุรพล สุยะพรหม. (2566). การบูรณาการหลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมความนิยมทางการเมืองของประชาชนที่มีต่อนักการเมืองบุรีรัมย์. วารสารพุทธนวัตกรรมและการจัดการ, ปีที่ 6(3), 99-112.
อัศว์ศิริ ลาปิอี. (2556). ภาพลักษณ์นักการเมืองกับพฤติดรรมการเลือกตั้งของประชาชนในระดับทั่วถิ่นศึกษากรณีการเลือกตั้งนายกเทศมนตรีเทศบาลเมืองควนลัง จังหวัดสงขลา. วารสารวิทยบริการ, ปีที่ 24(1), 187-199.