กลมายาแห่งสื่อ (ใหม่) ภายใต้โลกยุคดิจิตอล

Abstract

การถ่ายภาพเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์ ซึ่งผนวกศาสตร์ไว้หลากหลายแขนง อาทิเช่น วิทยาศาสตร์
ศิลปศาสตร์ทั้งในลักษณะของศิลปะบริสุทธิ์และศิลปะประยุกต์ รวมถึงนิเทศศาสตร์ นอกจากนั้นการสร้างสรรค์
ภาพถ่ายจึงต้องสอดประสานแนวคิดต่างๆ เหล่านั้นให้เกิดความสมดุล เพื่อให้ภาพที่จากผู้ถ่ายภาพนั้นเป็น
ภาพที่สร้างสรรค์ แต่ยังคงซึ่งความหมายอย่างใดอย่างหนึ่งที่ผู้ถ่ายภาพต้องการ การสร้างภาพถ่าย ณ ปัจจุบัน
มีความสะดวกรวดเร็วมากขึ้นเหตุเพราะเทคโนโลยีทางการถ่ายภาพมีการพัฒนาอย่างรวดเร็วทำให้ภาพถ่าย
เกิดการประกอบสร้างความหมายมากขึ้น สามารถโน้มน้าวชักจูงใจ หรือเชื่อมโยงตามวัตถุประสงค์ของผู้ที่อยู่
เบื้องหลังภาพถ่ายมากขึ้น สัญญะซึ่งในที่นี้หมายรวมถึงการสร้างความหมายเชิงสัญลักษณ์ให้ปรากฏใน
ภาพถ่าย มีความแยบยล แฟร์ดินองด์ เดอ โซส์ซูร์ กล่าวถึง สัญญะว่า “สัญญะ” เป็นระบบของสัญลักษณ์
ซึ่งมีความสัมพันธ์กันทั้งด้านความหมายและโครงสร้าง อันหมายถึงตัวแสดง (Sound-Image) และตัวหมาย
(Concept) อีกทั้งแนวความคิดของชาร์ลส์ ซอนเดอร์ส์ เพียร์ซ ที่แปลรูปลักษณะของการนำเสนอสัญญะเชิง
Icon Index และ Symbol ซึ่งขึ้นอยู่กับความใกล้ไกลของความจริงที่ปรากฏ ความหมายที่เกิดขึ้นมีทั้ง
ทางตรงทางอ้อมอันถูกสอดแทรกให้เห็นในภาพถ่ายมากขึ้นจนราวกับดูเหมือนเป็นความจริง คล้ายคลึงกับ
แนวคิดเชิงมายาคติ (Myth) ของโรล็องด์ บาร์ธส์ ซึ่งให้ความหมายเชิงสัญญะในลักษณะของการประกอบ
สร้างความหมายที่เป็นมากกว่าความหมายที่เป็นอยู่ตามสภาพ สื่อ (ใหม่) หรือที่เราเรียกรวมว่า “โลกยุค
ดิจิตอล” กำลังสร้างแนวคิดแห่งความหมายนั้นภายใต้ภาพถ่าย ทั้งในเชิงผลกระทบที่เกิดขึ้นจากการมอง
ภาพโดยตรง ผลกระทบที่เกิดขึ้นภายหลังจากการมองภาพนั้นสิ้นสุด และผลกระทบที่ผ่านการประกอบสร้าง
ขึ้นมาใหม่ทำให้การสร้างสรรค์ภาพถ่ายไม่เพียงแต่สร้างรูปแบบ หรือรูปลักษณะของการสื่อสารเท่านั้น

หากแต่ภาพถ่ายในสังคมดิจิตอลมีสิ่งที่ซ่อนเร้น หรือมีความหมายแฝงอยู่ แต่สิ่งต่างๆ เหล่านั้นผู้มองภาพ
สามารถรับรู้และสัมผัสได้ ตลอดจนสามารถสร้างความหมายเชิงสัญญะสำหรับก้าวต่อไปของการสื่อสาร