การออกแบบลูกไม้เซรามิกจากเครื่องแต่งกายสตรีไทยสมัยรัชกาลที่ 5 – รัชกาลที่ 7**

Abstract

 งานวิจัยเชิงคุณภาพนี้มีวัตถุประสงค์ในการแสวงหากระบวนการสร้างสรรค์ผลงานเซรามิก ให้มีเอกลักษณ์ เชิดชูวัฒนธรรมการแต่งกายและสามารถพัฒนาเป็นต้นแบบได้โดยคำนึงถึงการลดต้นทุน การผลิต การออกแบบพัฒนาจากเครื่องแต่งกายสตรีไทยช่วงรัชกาลที่ 5 – รัชกาลที่ 7 ซึ่งใช้ลูกไม้เป็น วัสดุหลัก และมีอิทธิพลตะวันตกแต่สามารถนำมาดัดแปลงเป็นงานเซรามิกร่วมสมัยที่คงเอกลักษณ์ ความเป็นไทยได้ ในการพัฒนาต้นแบบนั้น ปัจจัยสำคัญคือ การประหยัดค่าใช้จ่าย พลังงานและเวลา ซึ่งเป็น ประโยชน์ในการปรับใช้ในระดับการผลิตเชิงพาณิชย์ ผลการวิจัยได้กระบวนการออกแบบโดยเริ่มจาก การวิเคราะห์ภาพรวมของเครื่องแต่งกายเพื่อให้ได้โครงสร้างหลักมาผนวกกับประเภทของภาชนะจาก การวิเคราะห์พระราชนิยมและสถานการณ์แล้วนำมาประกอบกับอารมณ์ความรู้สึก ซึ่งเป็นภาพรวมใน การออกแบบทั้งหมด นอกจากการออกแบบแล้ว ผลการค้นคว้าเทคนิคและวัสดุพบว่า เนื้อดินที่เหมาะสมกับ การทำลูกไม้เซรามิกคือ พอร์ซเลน การใช้ผ้าลูกไม้เนื้อฝ้ายจะเหมาะสมที่สุด การใช้น้ำสลิปผสมน้ำส้มสายชู หรือผสมโคล่าทา ทำให้ลดการแตกร้าวของเนื้อดินบนผิวลูกไม้ การเคลือบผลงานหลังจากเนื้อดินแห้งสนิท โดยการเผาครั้งเดียวจะแก้ปัญหาเรื่องผลงานเปราะแตกขณะเคลือบหลังการเผาดิบได้ ซึ่งประหยัดต้นทุน พลังงานและเวลาในกระบวนการผลิต