แผนยุทธศาสตร์เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์แบบบูรณาการอย่างยั่งยืน ในจังหวัดอุบลราชธานี ประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ เป็นการวางแผนยุทธศาสตร์เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์แบบบูรณาการอย่างยั่งยืน มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาศักยภาพของการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์แบบบูรณาการอย่างยั่งยืน เพื่อวางแผนยุทธศาสตร์เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์แบบบูรณาการอย่างยั่งยืน และประเมินผลการนำแผนวางแผนยุทธศาสตร์เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์แบบบูรณาการอย่างยั่งยืน ไปดำเนินการในโครงการนำร่องของชุมชนที่เป็นกรณีศึกษา การวิจัยแบบผสมผสาน กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 400 คน กลุ่มผู้ให้ข้อมูลหลักจากผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง จำนวน 32 คน จากภาครัฐ ภาคเอกชน ภาคประชาชน และนักท่องเที่ยว วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพื้นฐาน ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ในกระบวนการวางแผนยุทธศาสตร์เพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวของชุมชน ดังนี้ 1) วิสัยทัศน์ ชุมชนบ้านปะอาวจะสร้างแบรนด์ท่องเที่ยวเชิงเศรษฐกิจ สร้างแพคเกจท่องเที่ยวตะลุยเที่ยวถิ่นศูนย์การเรียนรู้แหล่งหัตถกรรมการทำทองเหลืองโบราณ 2) ยุทธศาสตร์/กลยุทธ์/โครงการ 2.1) ยุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืน กลยุทธ์การใช้ประโยชน์พื้นที่ เพื่อพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว ได้แก่ โครงการพัฒนาปรับปรุงระบบการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว 2.2) ยุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่อพัฒนาเศรษฐกิจท้องถิ่น กลยุทธ์เชิงการตลาด ได้แก่ โครงการพัฒนาแผนการตลาดเชิงกลยุทธ์ของชุมชนบ้านปะอาว 2.3) ยุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่อพัฒนาสังคม กลยุทธ์การบริหารจัดการการท่องเที่ยว ได้แก่ โครงการจัดตั้งภาคีเครือข่ายพัฒนาการท่องเที่ยวชุมชนบ้านปะอาว 2.4) ยุทธศาสตร์การพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์วัฒนธรรมและพัฒนาจิตใจ กลยุทธ์การอนุรักษ์วัฒนธรรม ภูมิปัญญา วิถีชีวิตชุมชน ได้แก่ โครงการถนนวัฒนธรรมหมู่บ้านรักษาศีล 5
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารบัณฑิตสาเกตปริทรรศน์ ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆบทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารบัณฑิตสาเกตปริทรรศน์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารบัณฑิตสาเกตปริทรรศน์ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสารบัณฑิตสาเกตปริทรรศน์ ก่อนเท่านั้น
References
กนกพร ศิริโรจน์. (2557). การนำเสนอแนวทางการส่งเสริมการเรียนรู้ของชุมชนเพื่อพัฒนาการ. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). มาตรฐานโฮมสเตย์ไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กาญจนา ชินนาค และคณะ. (2564). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวโดยชุมชนบนพื้นฐานอัตลักษณ์วัฒนธรรมกลุ่มหัตถกรรมเครื่องทองเหลืองบ้านปะอาว ตำบลปะอาว อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี. อุบลราชธานี. คณะศิลปศาสตร์. มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2555). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS. (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพมหานคร: บิสซิเนสอาร์แอนด์ดี.
ธีรวุฒิ เอกะกุล. (2543). ระเบียบวิธีวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. อุบลราชธานี: สถาบันราชภัฎอุบลราชธานี.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาสน์.
พระวีระศักดิ์ ธีรงกุโร และคณะ. (2560). การพัฒนาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนตามแนวชายแดน จังหวัดเชียงราย. วารสาร มจร. การพัฒนาสังคม. 2(2), 88-99.
ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง, สุรชัย กังวล และวราภรณ์ นันทะเสน. (2561). ศักยภาพชุมชนต้นแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม. 8(2), 52-83.
เมตต์ เมตต์การุณจิต. (2556). ยุทธศาสตร์การพัฒนา: จากทฤษฎีสู่การปฏิบัติเชิงรุก. นนทบุรี: บุ๊คพอยท์.
รัฐทิตยา หิรัณยหาด และกนกกานต์ แก้วนุช. (2562). ศักยภาพและปัญหาการท่องเที่ยวของจังหวัดกาญจนบุรีในฐานะเมืองชายแดน. วารสารชุมชนวิจัย. 13(2), 101-112.
สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2563). ข้อมูลนักท่องเที่ยวเฉลี่ยรายปีของประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: พิมพลักษณ์.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2561). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. การประชุมวิชาการระดับชาติด้านการจัดการ. คณะวิทยาการจัดการ. มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้าน สมเด็จเจ้าพระยา ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา.
สุประภา สมนักพงษ์. (2560). อัตลักษณ์ชากังราวจากเมืองประวัติศาสตร์สู่การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์, วารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒ. 8(2), 140-154.
สุวิมล ติรกานันท์. (2551). การวิเคราะห์ตัวแปรพหุในงานวิจัยทางสังคมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Akakul T.. (2000). Research Methods in Behavioral Science and Social Science. Rajabhat Institute Ubon Ratchathani, Ubon Ratchathani.
Chinnak K. et al. (2021). Guidelines for Developing Tourism Potential by the Residents in the Community Based on the Cultural identity of the Pa-Ao Bronzeware Handicraft Group, Pa-Ao Subdistrict, Muang District, Ubonratchathani Province. Faculty of Liberal Arts. Ubonratchathani University.
Department of Tourism. Ministry of Tourism and Sports. (2017). Thailand Home stay Standard. Bangkok: Chulalongkorn University Press.
Hirunyahard R. & Kaewnuch K.. (2019). Potentials and Issues of Kanchanaburi Tourism in case of Border Town. NRRU Community Research journal. 13(2), 101-112.
Luangchanduang F. et al. (2018). The Potential of Role-model Communities in Sustainable and Creative Tourism. Electronic Journal of Open and Distance Innovative Learning (e-JODIL). 8(2), 52-83.
McMillan, J.H. & Schumacher, S.S. (1997). Research in Education: A Conceptual Introduction. Longman: New York.
Mettgarunjid, M. (2013). Development Strategy: From Theory to Proactive Working. Nonthaburi: Book Point.
Natural Resources and Environmental Policy and Planning. (2020). Tourists Annual Data of Thailand. Bangkok: Pimpalak.
Phra Weerasak theerangguro et al. (2017). the potential of development of cultural tourist attractions of border communities in Chiang Rai Province. Journal of MCU Social Development (JMSD). 2(2), 88-99.
Silpcharu T.. (2012). The research and data analysis with the SPSS program. (11th Edition). Bangkok: Business R&D.
Siriroj K.. (2014). Proposed Guidelines for Promoting Community Learning to Develop Creative Tourism. Bangkok: Chulalongkorn University.
Somnuxpong S.. (2017). Identity of Chakangrao From An Ancient City to Creative tourism Development. SWU Journals. 8(2), 140-154.
Srisa-ard B.. (2002). Basic research. 2nd Edition. Bangkok: Suviriyasarn printing.
Tancharoen S.. (2018). Community Based Tourism Management and Sustainable Tourism Development. National Conference of Business Operations. Faculty of Management Bansomdejchaopraya Rajabhat University, Thailand. 1st Edition. Bangkok.
Tirakanant, S. (2008). Statistics for Social Science Research. Bangkok: Chulalongkorn University Press.