The Strategic Plan for Developing the Integrated Sustainable Creative Tourism in Ubon Ratchathani, Thailand

Main Article Content

Payom Dhamabutra
Niannipa Samniengsanorh
Seri Wongmonta
Kanapa Pongponrat

Abstract

               This study was to make a strategic plan for developing the integrated sustainable creative tourism. The purposes of this study were to study the potentiality of integrated sustainable creative tourism; to make a strategic plan in order to develop the integrated sustainable creative tourism; and to evaluate the results from using the strategic plan to the pilot project which was the case study of the community. The study was a mixed method research. A sample was selected from 400 cases were included as a sample. The major respondents deducted from the total sampling was 32 cases from the government sectors, the private sectors, the citizens, and the tourists. Data were collected and analyzed using percentage, mean, and standard deviation. The results of the study revealed that the process of strategic developing plan for the community includes vision to create economical tourism branding for Ban Pa-ao community, and local tourism package to visit the learning center of art crafts brass in Ban Pa-ao, 1) Strategies includes 1.1) the strategy for developing the
environmental sustainable conservation including to make the most of the lands, and to improve the approaching way to the tourism sites, 1.2) the strategy for developing local
economics using the marketing strategy, as in the developing project for planning the strategic marketing of Ban Pa-ao, and 1.3) the strategy for developing the society including the strategy for tourism management, as in the project of forming the tourism network governance for Ban Pa-ao, and 1.4) The strategy for developing a conservative cultural tourism and mindfulness, as in the strategy for a conservative cultural tourism, local wisdom, and local lifestyle which can be seen in the project of cultural and 5 precepts adopting village.

Article Details

How to Cite
Dhamabutra, P., Samniengsanorh, N., Wongmonta, S. ., & Pongponrat, K. (2023). The Strategic Plan for Developing the Integrated Sustainable Creative Tourism in Ubon Ratchathani, Thailand. Journal of Graduate Saket Review, 8(2), 48–61. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/saketreview/article/view/263741
Section
Research Article

References

กนกพร ศิริโรจน์. (2557). การนำเสนอแนวทางการส่งเสริมการเรียนรู้ของชุมชนเพื่อพัฒนาการ. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). มาตรฐานโฮมสเตย์ไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

กาญจนา ชินนาค และคณะ. (2564). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวโดยชุมชนบนพื้นฐานอัตลักษณ์วัฒนธรรมกลุ่มหัตถกรรมเครื่องทองเหลืองบ้านปะอาว ตำบลปะอาว อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี. อุบลราชธานี. คณะศิลปศาสตร์. มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.

ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2555). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS. (พิมพ์ครั้งที่ 11). กรุงเทพมหานคร: บิสซิเนสอาร์แอนด์ดี.

ธีรวุฒิ เอกะกุล. (2543). ระเบียบวิธีวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. อุบลราชธานี: สถาบันราชภัฎอุบลราชธานี.

บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาสน์.

พระวีระศักดิ์ ธีรงกุโร และคณะ. (2560). การพัฒนาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนตามแนวชายแดน จังหวัดเชียงราย. วารสาร มจร. การพัฒนาสังคม. 2(2), 88-99.

ฟองจันทร์ หลวงจันทร์ดวง, สุรชัย กังวล และวราภรณ์ นันทะเสน. (2561). ศักยภาพชุมชนต้นแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์อย่างยั่งยืน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์การเรียนรู้ทางไกลเชิงนวัตกรรม. 8(2), 52-83.

เมตต์ เมตต์การุณจิต. (2556). ยุทธศาสตร์การพัฒนา: จากทฤษฎีสู่การปฏิบัติเชิงรุก. นนทบุรี: บุ๊คพอยท์.

รัฐทิตยา หิรัณยหาด และกนกกานต์ แก้วนุช. (2562). ศักยภาพและปัญหาการท่องเที่ยวของจังหวัดกาญจนบุรีในฐานะเมืองชายแดน. วารสารชุมชนวิจัย. 13(2), 101-112.

สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2563). ข้อมูลนักท่องเที่ยวเฉลี่ยรายปีของประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: พิมพลักษณ์.

สุดถนอม ตันเจริญ. (2561). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. การประชุมวิชาการระดับชาติด้านการจัดการ. คณะวิทยาการจัดการ. มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้าน สมเด็จเจ้าพระยา ครั้งที่ 1. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา.

สุประภา สมนักพงษ์. (2560). อัตลักษณ์ชากังราวจากเมืองประวัติศาสตร์สู่การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์, วารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒ. 8(2), 140-154.

สุวิมล ติรกานันท์. (2551). การวิเคราะห์ตัวแปรพหุในงานวิจัยทางสังคมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Akakul T.. (2000). Research Methods in Behavioral Science and Social Science. Rajabhat Institute Ubon Ratchathani, Ubon Ratchathani.

Chinnak K. et al. (2021). Guidelines for Developing Tourism Potential by the Residents in the Community Based on the Cultural identity of the Pa-Ao Bronzeware Handicraft Group, Pa-Ao Subdistrict, Muang District, Ubonratchathani Province. Faculty of Liberal Arts. Ubonratchathani University.

Department of Tourism. Ministry of Tourism and Sports. (2017). Thailand Home stay Standard. Bangkok: Chulalongkorn University Press.

Hirunyahard R. & Kaewnuch K.. (2019). Potentials and Issues of Kanchanaburi Tourism in case of Border Town. NRRU Community Research journal. 13(2), 101-112.

Luangchanduang F. et al. (2018). The Potential of Role-model Communities in Sustainable and Creative Tourism. Electronic Journal of Open and Distance Innovative Learning (e-JODIL). 8(2), 52-83.

McMillan, J.H. & Schumacher, S.S. (1997). Research in Education: A Conceptual Introduction. Longman: New York.

Mettgarunjid, M. (2013). Development Strategy: From Theory to Proactive Working. Nonthaburi: Book Point.

Natural Resources and Environmental Policy and Planning. (2020). Tourists Annual Data of Thailand. Bangkok: Pimpalak.

Phra Weerasak theerangguro et al. (2017). the potential of development of cultural tourist attractions of border communities in Chiang Rai Province. Journal of MCU Social Development (JMSD). 2(2), 88-99.

Silpcharu T.. (2012). The research and data analysis with the SPSS program. (11th Edition). Bangkok: Business R&D.

Siriroj K.. (2014). Proposed Guidelines for Promoting Community Learning to Develop Creative Tourism. Bangkok: Chulalongkorn University.

Somnuxpong S.. (2017). Identity of Chakangrao From An Ancient City to Creative tourism Development. SWU Journals. 8(2), 140-154.

Srisa-ard B.. (2002). Basic research. 2nd Edition. Bangkok: Suviriyasarn printing.

Tancharoen S.. (2018). Community Based Tourism Management and Sustainable Tourism Development. National Conference of Business Operations. Faculty of Management Bansomdejchaopraya Rajabhat University, Thailand. 1st Edition. Bangkok.

Tirakanant, S. (2008). Statistics for Social Science Research. Bangkok: Chulalongkorn University Press.