ศักยภาพและความท้าทายของทุนทางวัฒนธรรมไทยในการขับเคลื่อนอุตสาหกรรมสร้างสรรค์
คำสำคัญ:
ทุนทางวัฒนธรรม, อุตสาหกรรมสร้างสรรค์, ศักยภาพและความท้ายทายบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาศักยภาพและความท้าทายของทุนทางวัฒนธรรมไทยในการขับเคลื่อนอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ของประเทศไทย โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพผ่านการวิจัยเอกสาร และ Netnography ในการวิจัยเอกสารมุ่งเน้นการวิเคราะห์ข้อมูลจากรายงานการวิจัย บทความวิชาการ และนโยบายที่เกี่ยวข้องขณะที่ Netnography มุ่งเน้นการเก็บรวบรวมข้อมูลจากชุมชนออนไลน์ที่เกี่ยวข้องกับอุตสาหกรรมสร้างสรรค์
ผลการวิจัยพบว่าทุนทางวัฒนธรรมไทยมีศักยภาพสูงในการสร้างมูลค่าเพิ่มทางเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม โดยสามารถนำไปใช้ประโยชน์ได้หลากหลายรูปแบบ ได้แก่ การสร้างเรื่องราว การสร้างสรรค์ผลิตภัณฑ์ การสร้างประสบการณ์ การสร้างแบรนด์ การพัฒนาผลิตภัณฑ์เชิงวัฒนธรรม การตลาดเชิงวัฒนธรรม และการอนุรักษ์และส่งเสริมวัฒนธรรม อย่างไรก็ตามยังมีอุปสรรคและความท้าทายที่ต้องได้รับการแก้ไข เช่น การขาดความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับทุนทางวัฒนธรรม การขาดการสนับสนุนจากภาครัฐ และการเข้าถึงเทคโนโลยีที่ไม่เท่าเทียมกัน การออกแบบผลิตภัณฑ์ที่ไม่ตอบโจทย์ความต้องการของตลาด การสร้างเรื่องราวที่น่าสนใจและมีความเกี่ยวข้องกับกลุ่มเป้าหมาย การรักษาสมดุลระหว่างความดั้งเดิมและความร่วมสมัยในการออกแบบ การออกแบบประสบการณ์ที่น่าจดจำ การสื่อสารคุณค่าของแบรนด์ การรักษาเอกลักษณ์ทางวัฒนธรรมในการพัฒนาผลิตภัณฑ์ และการวัดผลประสิทธิภาพของกลยุทธ์ทางการตลาดเชิงวัฒนธรรม
งานวิจัยนี้จึงได้นำเสนอแนวทางในการพัฒนาและส่งเสริมการนำทุนทางวัฒนธรรมมาใช้ประโยชน์ในการขับเคลื่อนอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ของประเทศไทยอย่างยั่งยืน โดยเน้นส่งเสริมความรู้ความเข้าใจ พัฒนาองค์ความรู้และทักษะ สร้างความร่วมมือระหว่างหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง สนับสนุนด้านเงินทุนและเทคโนโลยีและการพัฒนาผลิตภัณฑ์และการตลาด
เอกสารอ้างอิง
ภาษาไทย
จุฑามาศ ศรีรัตนา. (2561). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับไทยแลนด์ 4.0. วารสารเกษมบัณฑิต, 19, 208-217.
นพพร บุญแก้ว และคณะ. (2565). บทบาทของวัฒนธรรมกับการส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์ของประเทศไทย. รัฐาภิรักษ์, 63(3), 109-121.
ปิยะกานต์ เมืองสุวรรณ และตุลยา ตุลาดิลก. (2564). ปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาเป็นหมู่บ้านอุตสาหกรรมสร้างสรรค์หมู่บ้านดอนหลวง ตำบลแม่แรง อำเภอป่าซาง จังหวัดลำพูน. วารสารบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. 7(3), 350-358.
พิริยะ ผลพิรุฬห์. (2556). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับการพัฒนาประเทศไทย. วารสารเศรษฐศาสตร์ปริทรรศน์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์, 7(1), 1-70.
สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์. (2562). แผนยุทธศาสตร์การส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์ พ.ศ. 2560-2564.
ภาษาอังกฤษ
Ahmed, J. U. (2010). Documentary research method: New dimensions. Indus Journal of Management & Social Sciences, 4(1), 1-14.
Boglioli, M., Mueller, D. W., Strauss, S., Hoard, S., Beeton, T. A., & Budowle, R. (2022). Searching for culture in “cultural capital”: The case for a mixed methods approach to production facility siting. Frontiers in Energy Research, 9, Article 772316. https://doi.org/10.3389/fenrg.2021.772316
Bourdieu, P. (1986). The forms of capital. In J. Richardson (Ed.), Handbook of theory and research for the sociology of education (pp. 241-258). Greenwood Press.
Cen, Y. (2021). Research on the operation of cultural capital in regional economy: Take Xijiang in Guizhou as an example. E3S Web of Conferences, 235, 02006. https://doi.org/10.1051/e3sconf/202123502006
Desmaryani, S. (2017). The role of regional government in growing small and medium enterprises' performance towards creative industry in Jambi Province. Jurnal Bina Praja, 9(1), 159-169.
Garza Barrera González, M. (2021). Emprendimiento y cultura. Un acercamiento a las industrias creativas en Nuevo León [Entrepreneurship and culture. An approach to the creative industries in Nuevo León]. Revista de Ciencias Sociales, 1(1), 112–137. https://doi.org/10.29105/transdisciplinar1.1-5
Gómez-Reyes, F. M., Catalá-Pérez, D., & de-Miguel-Molina, M. (2021). The role of public policies in enhancing cultural and creative industries: An analysis of public policies related to music in Colombia. In The economics of cultural and creative industries (pp. 27-40). Springer.
Hesmondhalgh, D. (2002). The cultural industries. Sage Publications.
Howkins, J. (2001). The creative economy: How people make money from ideas. Penguin Books.
Kozinets, R. V. (2010). Netnography: Doing ethnographic research online. Sage Publications.
Kozinets, R. V. (2020). Netnography: The essential guide to qualitative social media research (3rd ed.). Sage Publications.
Lin, C., & Yang, H. (2023). Research on the influence of cultural capital on human sports practice. SHS Web of Conferences, 163, 02016. https://doi.org/10.1051/shsconf/202316302016
Lin, S. (2021). Creative industry: Cultural production or cultural control? A critical policy analysis of UK creative industries policy documents. Advances in Social Science, Education and Humanities Research, 554, 223-230.
Majdúchová, H., & Rybárová, D. (2021). Resilience and sustainability of creative industries businesses. SHS Web of Conferences, 115, 02004. https://doi.org/10.1051/shsconf/202111502004
Majeed, I., Bhat, A. H., & Azam, R. (2023). The role of government in promoting handicraft industry: A case study of Kashmir. ShodhKosh. Journal of Visual and Performing Arts, 4(1), 429-442.
Manurung, E. M. (2017). Coping with challenges creatively in distro industry for business sustainability. Academy of Strategic Management Journal, 16(2), 1–15.
Mogalakwe, M. (2006). The use of documentary research methods in social research. African Sociological Review, 10(1), 221-230.
Oke, S. (2023). The role of policy in the development of the creative industries: A review of government involvement in Nigeria's creative industries. Journal of Business Diversity, 23(2), 64-78.
Parshukova, G. V., & Riazantseva, I. V. (2021, October). Creative economy: Regional government tasks. In State. Politics. Society" 2020 (pp. 01010-1-01010-5). EDP Sciences.
Peng Lu Sen. (2023). The role of government policies and initiatives in driving IoT adoption among creative industries stakeholders in China. Journal of Digitainability, Realism & Mastery (DREAM), 2(3), 67-76.
Purwanto, A. (2016). Cultural capital and business success among entrepreneurs. Journal of Economics, Business, and Accountancy Ventura, 19(2), 227-236.
Scott, J. (1990). A matter of record: Documentary sources in social research. Polity Press. Sirasoonthorna, P., Satean, G., Khamunee, W., & Pirasan, J. (2016). A development of the logistic creative community economy for the promotion of participatory cultural tourism: A case of cultural world heritage, Thailand. Journal of Community Development Research (Humanities and Social Sciences), 9(3), 10-19.
Throsby, D. (2001). Economics and culture. Cambridge University Press.
Trubnikova, N., & Tsagareyshvili, S. (2021). Digital challenges for creative industries: Case of opera. SHS Web of Conferences, 114, 01008. https://doi.org/10.1051/shsconf/202111401008
UNESCO. (2013). Creative economy report 2013 special edition: Widening local development pathways.
UNESCO. (2018). Re|Shaping cultural policies: Advancing creativity for development.
Vigerland, L., & Borg, E. A. (2017). Cultural capital in the economic field: A study of relationships in an art market. Philosophy of Management, 17(2), 169-185.
Vilachai, K. (2017). Using cultural capital for urban management, Khon Kaen Municipality, Thailand. European Journal of Sustainable Development, 6(2), 227-232.
Wiagustini, N. L. P., Mantra, I. B. R. D., Wiksana, I. G. B., & Ramantha, I. W. (2023). The role of cultural capital in improving the financial performance of village credit institutions. Uncertain Supply Chain Management, 11(2), 573-584.
Xing, H., & Chi, J. (2021). Cultural capital and China's economic growth. Financial Engineering and Risk Management, 4, 7-17.
Xu, L., & Song, S. (2011). Study on construction of cultural capital among entrepreneurs. Asian Social Science, 7(9), 203-206.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
