การพัฒนากฎหมายในการป้องกันและปราบปรามการทุจริต ตามพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. 2561

บทคัดย่อ

               การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความหมาย แนวคิด และทฤษฎีที่เกี่ยวข้องกับการป้องกันและปราบปรามการทุจริตของเจ้าพนักงานของรัฐ ตลอดจนมาตรการทางกฎหมายระหว่างประเทศ ต่างประเทศ และประเทศไทยที่เกี่ยวกับการป้องกันและปราบปรามการทุจริต โดยศึกษาปัญหาและอุปสรรคในการบังคับใช้ พระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. 2561 เพื่อนำมาวิเคราะห์และเป็นแนวทางในแก้ไขเพิ่มเติม พระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริตฯ

               ผลการวิจัยพบว่า (1) ปัญหาความรับผิดของผู้ให้ทรัพย์สินแก่คนกลาง กฎหมายได้กำหนดความผิดของคนกลางเรียกรับสินบนไว้ แต่ในกรณีของผู้ให้ทรัพย์สินแก่คนกลางจะเป็นตัวการ ผู้ใช้ หรือผู้สนับสนุนกับคนกลางในการกระทำผิดนั้นไม่ได้ (2) ปัญหาความรับผิดของผู้สนับสนุนการกระทำความผิดฐานผู้ให้สินบนเจ้าพนักงานของรัฐ กฎหมายกำหนดความรับผิดไว้เพียงสองในสามส่วนของโทษที่กำหนดไว้สำหรับความผิดที่สนับสนุนเท่านั้น ซึ่งยังไม่เหมาะสมเมื่อเทียบกับการกระทำความผิดเกี่ยวกับการทุจริต (3) ปัญหาการกำหนดความรับผิดของเจ้าพนักงานของรัฐร่ำรวยผิดปกติ กฎหมายไม่ได้กำหนดเป็นฐานความผิดเฉพาะ เพียงแต่ให้ถือว่ากระทำการทุจริตต่อหน้าที่ (4) ปัญหาการกำหนดอำนาจหน้าที่ของคณะกรรมการ ป.ป.ช. กฎหมายไม่ได้ให้อำนาจหน้าที่ในการดักฟังการสื่อสาร หรือเข้าถึงข้อมูลข่าวสาร

               การวิจัยนี้ ผู้วิจัยจึงขอเสนอแนะให้มีการแก้ไข เพิ่มเติม พระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริตฯ โดย (1) กำหนดความรับผิดของผู้ให้ทรัพย์สินแก่คนกลาง          (2) กำหนดความรับผิดของผู้สนับสนุนการกระทำความผิดฐานผู้ให้สินบนเจ้าพนักงานของรัฐ ให้รับโทษเช่นเดียวกับตัวการ (3) กำหนดความรับผิดของเจ้าพนักงานของรัฐร่ำรวยผิดปกติ เป็นฐานความผิดเฉพาะ     (4) กำหนดอำนาจหน้าที่ของคณะกรรมการ ป.ป.ช. ให้มีอำนาจโดยชอบด้วยกฎหมายในการดักฟังการสื่อสาร หรือเข้าถึงข้อมูลข่าวสาร เพื่อให้สามารถบังคับใช้กฎหมายได้อย่างมีประสิทธิภาพในการป้องกันและปราบปรามการทุจริต