มาตรการเพิกถอนสิทธิทางการเมืองกับโทษอาญา ผ่านมุมมองของ ศาลสิทธิมนุษยชนยุโรป
คำสำคัญ:
มาตรการเพิกถอนสิทธิทางการเมือง, ตัดสิทธิเลือกตั้ง, โทษอาญา, ศาลรัฐธรรมนูญ, ศาลสิทธิมนุษยชนยุโรปบทคัดย่อ
มาตรการเพิกถอนสิทธิทางการเมือง โดยเฉพาะ การตัดสิทธิเลือกตั้ง และตัดสิทธิสมัครรับเลือกตั้ง เป็นมาตรการที่ยังไม่มีสถานะของมาตรการชัดเจน ซึ่งเป็นปัญหาที่มีความเห็นแตกต่างกันว่าเป็นอาญาหรือไม่ จนเกิดปัญหาการบังคับใช้มาตรการนี้ย้อนหลังโดยศาลรัฐธรรมนูญ เนื่องด้วยมาตรการเพิกถอนสิทธิทางการเมืองเหล่านี้มีผลกระทบต่อประชาชนเป็นอย่างมาก เพราะเป็นการลิดรอนสิทธิและอำนาจของประชาชนในระบอบการปกครองแบบประชาธิปไตย จึงสำคัญที่จะพิจารณาว่ามาตรการเพิกถอนสิทธิทางการเมืองมีลักษณะเป็นโทษอาญาหรือไม่ และควรถูกกำหนดสถานะและใช้หลักในการบังคับใช้เช่นไร โดยศาลสิทธิมนุษยชนยุโรป นับเป็นศาลที่ได้วินิจฉัยเกี่ยวกับสถานะของมาตรการในหลายคดี โดยตั้งอยู่บนพื้นฐานของการคุ้มครองสิทธิของมนุษยชน ได้มีคำวินิจฉัยเกี่ยวกับมาตรการเพิกถอนสิทธิทางการเมืองที่น่าสนใจ ทั้งยังมีหลักเกณฑ์ที่จะนำมาใช้พิจารณาถึงสถานะของมาตรการ ซึ่งอาจนำเป็นแนวทางปรับใช้กับการกำหนดสถานะมาตรการต่างๆ ในประเทศไทยได้ จากการศึกษาพบว่า ตามหลักการของศาลสิทธิมนุษยชนยุโรป พบว่าลักษณะสำคัญที่ศาลใช้ในการพิจารณาสถานะของมาตรการ ได้แก่ วัตถุประสงค์ในการบังคับใช้ ลักษณะการประณาม ลักษณะการ แก้แค้นทดแทน และความรุนแรงของมาตรการ ที่มาของมาตรการ และสภาพการบังคับใช้ เมื่อนำหลักเกณฑ์ดังกล่าวมาพิจารณากับมาตรการเพิกถอนสิทธิทางการเมืองแล้วนั้นพบว่า ศาลสิทธิมนุษยชนยุโรปได้พิจารณาสถานะของมาตรการเพิกถอนสิทธิทางการเมืองแตกต่างกันไปในแต่ละคดี แต่ละบริบท ซึ่งผู้เขียนเห็นว่า การพิจารณาคดีของศาลสิทธิมนุษยชนยุโรปในแต่ละคดียังมีข้อผิดพลาด ที่ไม่มีหลักเกณฑ์ที่เหมือนกันในแต่ละคดี ดังนั้นผู้เขียนมีแนวเห็นว่า จำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องกำหนดให้ชัดเจนว่าปัจจัยใดบ้างที่ควรนำมาพิจารณาเป็นลำดับแรกในการพิจารณาสถานะของมาตรการ เปรียบเสมือนเป็นยี่ต๊อกที่ใช้กำหนดแนวทางในการพิจารณา หากสิ่งที่ควรพิจารณาเป็นลำดับแรกมิอาจให้คำตอบได้อย่างชัดเจน จึงพิจารณาในปัจจัยอื่นต่อไป มิเช่นนั้นแล้วการพิจารณาถึงสถานะของมาตรการก็จะเป็นไปตามบริบทแต่ละคดี มากจนเกินไป ผู้เขียนเห็นว่าวัตถุประสงค์ของมาตรการ ลักษณะแก้แค้นทดแทน ลักษณะประณาม และความรุนแรงของมาตรการ คือปัจจัยกลุ่มแรกที่แสดงออกถึงความเป็นโทษอาญา และมาตรการเพิกถอนสิทธิทางการเมือง โดยเฉพาะการตัดสิทธิเลือกตั้งและสมัครรับเลือกตั้ง ล้วนมีลักษณะของโทษอาญา ดังนั้น การบังคับใช้มาตรการเหล่านี้จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องบังคับใช้ตามหลักประกันการบังคับใช้กฎหมายอาญา
เอกสารอ้างอิง
โกเมน ภัทรภิรมย์. (2524). คำอธิบายกฎหมายอาญาฝรั่งเศส. กรุงเทพฯ: คณะนิติศาสตร์ มหาลัยธรรมศาสตร์.
จิตติ ติงศภัทิย์. (2525). กฎหมายอาญา ภาค 1. กรุงเทพฯ: สำนักฝึกอบรมกฎหมายแห่งเนติบัณฑิตยสภา.
ฐากูร ศิริยุทธ์วัฒนา. (2562). กฎหมายรัฐธรรม: หลักพื้นฐานแห่งกฎหมายรัฐธรรมนูญและระบอบประชาธิปไตย (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
ณรงค์ ใจหาญ. (2543). กฎหมายอาญาว่าด้วยโทษและวิธีการเพื่อความปลอดภัย. กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
ทวีเกียรติ มีนะกนิษฐ. (2558). กฎหมายอาญาภาคทั่วไป. กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
ปกป้อง ศรีสนิท. (2561). กฎหมายอาญาชั้นสูง (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
ผจงจิตต์ อธิคมนันทะ. (2525). สังคมวิทยาว่าด้วยอาชญากรรมและการลงโทษ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
รณกรณ์ บุญมี. (2562). หลักประกันสิทธิของการบังคับใช้กฎหมายอาญาควรถูกนำไปใช้ในสภาพบังคับอื่นหรือนอกจากโทษอาญาหรือไม่ : ข้อพิจารณาตามหลักเกณฑ์ของศาลสิทธิมนุษยชนยุโรป. ในรวมบทความวิชาการเนื่องในโอกาส 60 ปี ศาสตราจารย์ ดร.สมคิด เลิศไพฑูรย์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เดือนตุลา.
สุรสิทธิ์ แสงวิโรจนพัฒน์. (2549). ระบบการลงโทษตามกฎหมายอาญาเยอรมัน ตอนที่ 1. ศาลยุติธรรม ปริทัศน์, 6, 76-118.
อภิรัตน์ เพ็ชรศิริ. (2548). ทฤษฎีอาญา. กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
Guide on article 7 on the European Convention of Human Rights: No punishment without law.
Guide on article 6 on the European Convention of Human Rights: Right to fair trial.
Hasse, M. (1930). Civil Death in Modern Time: Reconsidering Felony Disenfranchisement in Minnesota. Minnesota Law Review, 99, 272.
Starkweather, D. A. (1992). The Retributive Theory of "Just Deserts" and Victim Participation in Plea Bargaining. Indian law Journal, 67(3), 853-878.
Study Case
Albanese v. Italy. ECHR 2006. Application No. 77924/01
Engel and Others v. the Netherlands. ECHR, 23 Nov. 1976. Application No. 5100/71; 5101/71; 5102/71; 5354/72; 5370/72
Labita v. Italy. ECHR 2000. Application No. 26772/95
Matyjek v. Poland. ECHR 2007. Application No. 38184/03
Paksas v. Lithuania. ECHR 2011. Application No. 34932/04.
Pierre Bloch v. France. ECHR 1997. 120/1996/732/938
Sobaci v. Turkey. ECHR 2007. Application No. 26733/02
Vito sante santoro v. Italy. ECHR 2004. Application No. 36681/97
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.