The Development of Community Management Strategies Payment for Ecosystem Services and Biodiversity in Tourism Zone Bang Kachao
Keywords:
Community management, Strategies, Payment for Ecosystem Services, BiodiversityAbstract
The Development of Community Management Strategies Payment for Ecosystem Services and Biodiversity in Tourism Zone Bang Kachao uses the qualitative research that consists of documentary research, in-depth interview, applied lesson learned visualizing, and EDFR method research.The major contributors are Bang Krachao local staffs, community folks, tourism government staffs, tourists, academics, and stakeholders for 17 people. From the studies of guideline, scenario, role, and trend of the management model of ecosystems stewardship community by using the community as tourism base of Bang Krachao area that leads to the guideline synthesis for the development of community management strategy in the Town Matrix framework. This is found that, in term of aggressive strategy, the measurement of social, regulation, and law should be determined for the management of environment, culture and community tourism, providing cooperation and collaboration of project plan in the ecosystem area management. For the corrective strategy, there should be the support for welfare establishment from community financial organization base in term of savings or collecting shares of cooperative members for the circulated funds in the community and utilize the revenue from savings circulation to provide welfares for the community and support the value adding of community resources to the community identity based merchandises and services. And, considering the preventive strategy, social norms should be supported in order to create value, beliefs, and to encourage the community moral, rule, and regulation and also to support the collaborative association of the community resources preservation. For the defensive strategy, the promptly responses should be made in order to support the direct problem solving as necessary because this is the management to normalize the critical scenarios as fast as possible including alleviation and recovery, and encourage the environment learning procedures for youths by adding contents and activities to foster the conscious for social and environment responsibility. Then, from the component study of management strategy for ecosystems stewardship community in tourism area which has biological diversity (Bang Krachao) by using EDFR research method, the component of strategies can be classified into 9 dimensions as follows; community way of life, entrepreneur social responsibility, community research unit management, community conservatives, laws, or the management guideline, conservative tourism, sustainable eco-friendly production and consumption, ecosystem management, and threats management.
References
จุติชัย ด้วงลำพันธ์, เยาวนิตย์ ธาราฉาย, เกรียงศักดิ์ ศรีเงินยวง, ศิริชัย หงษ์วิทยากร และปรัชมาศ ลัญชานนท์. (2556). การพัฒนาพื้นที่สีเขียวภายใต้แนวคิดชุมชนนิเวศ กรณีศึกษา: เทศบาลเมืองแม่โจ้ อำเภอสันทราย จังหวัดเชียงใหม่. การประชุมวิชาการและนำเสนอผลงานวิชาการเครือข่ายงานวิจัยนิเวศวิทยาป่าไม้ประเทศไทย ครั้งที่ 2 ณ มหาวิทยาลัยแม่โจ้ จ.เชียงใหม่ ระหว่างวันที่ 24-26 มกราคม พ.ศ. 2556.
จุมพล พูลภัทรชีวิน. (2548). การปฏิบัติการวิจัยด้วย EDFR. วารสารบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 1(2), 19-31.
เจนจีรา อักษรพิมพ์. (2560). กลยุทธ์การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนแบบยั่งยืนในจังหวัดนครราชสีมา.วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 12(3), 141-154.
ชายชาญ ปฐมกาญจนา และนรินทร์ สังข์รักษา. (2558). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมของชุมชนตลาดบางหลวง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม. Academic Services Journal Prince of Songkla University, 26(1).
ไชยรัตน์ เจริญสินโอฬาร. (2543). วาทกรรมการพัฒนา: อำนาจ ความรู้ ความจริง เอกลักษณ์ และความเป็น อื่น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิภาษา.
ธงชัย สันติวงษ์. (2539). การบริหารงานบุคคล. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช
นิโรธ เดชกำแหง. (2558). การพัฒนากลยุทธ์การจัดการคุณภาพขององค์การธุรกิจการจัดงานแสดงสินค้าในประเทศไทย. ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิตสาขาวิชาการจัดการ, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศิลปากร
นิตยา งามยิ่งยง และละเอียด ศิลาน้อย. (2560). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ชุมชนบริเวณริมฝั่งคลองดาเนินสะดวก ในจังหวัดสมุทรสาครและจังหวัดราชบุรี. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11(1).
บุญมาก ศิริเนาวกุล พีรณัฐ โชว์สูงเนิน และสุชาย ธนวเสถียร. (2556) แผนยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวจังหวัดราชบุรีและดัชนีชี้วัด. Stamford Journal, 5(1), 51-56.
พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพฯ: โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ.
มิ่งสรรพ์ ขาวสอาด และ อัครพงศ์ อั้นทอง. (2554). การวิเคราะห์อุปสงค์การท่องเที่ยวไทยในระยะยาว.วารสารเศรษฐศาสตร์ธรรมศาสตร์, 29(2).
มิ่งสรรพ์ ขาวสอาด, อัครพงศ์ อั้นทอง, พรทิพย์ เธียรธีรวิทย์ กุลดา เพ็ชรวรุณ และนุกุล เครือฟู. (2556). เศรษฐศาสตร์ว่าด้วยการท่องเที่ยว. โครงการเมธีวิจัยอาวุโส, สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.). เชียงใหม่: สถาบันศึกษานโยบายสาธารณะ
ลลิดา ขุนทอง. (2550). แนวทางการวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงบริการทางการแพทย์ในจังหวัดภูเก็ต. หลักสูตรปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการวางแผนและการจัดการการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วรางคณา ผลประเสริฐ. (ม.ป.ป). แนวคิดเกี่ยวกับการจัดการเชิงกลยุทธ์. วันที่ค้นข้อมูล 10 กุมภาพันธ์ 2560, เข้าถึงได้จาก www.stou.ac.th/Schools/Shs/upload/หน่วยที่1ชุดวิชา%2058708.pdf
ศักดิ์ศรี รักไทย. (2560). การประเมินมูลค่าทางเศรษฐศาสตร์ของบริการระบบนิเวศพื้นที่ชุ่มน้ำ. วารสารวิทยาศาสตร์บูรพา, 22(3).
ศรีณัฐ ไทรชมภู และบุญเกียรติ ไทรชมภู. (ม.ป.ป.). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศบนฐานความหลากหลายทางชีวภาพและภูมิปัญญาท้องถิ่น เพื่อการพัฒนาเศรษฐกิจในพื้นที่คุ้งบางกะเจ้า อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, 6(2).
สมชาย ภคภาสน์วิวัฒน์. (2540). กลยุทธ์การแข่งขันของธุรกิจ. กรุงเทพฯ: มติชน.
สมยศ นาวีการ. (2539). ทฤษฎีองค์กร. กรุงเทพฯ: สํานักพิมพ์สามัคคีสาร (ดอกหญ้า) จํากัด.
เสนาะ ติเยาว์. (2543). หลักการบริหาร. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สำนักงานนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2561). แผนจัดการคุณภาพสิ่งแวดล้อมพ.ศ. 2560 – 2564. กรุงเทพฯ: กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.
สำนักงานพัฒนาเศรษฐกิจจากฐานชีวภาพ (องค์การมหาชน). (2560). โครงการต้นแบบการเสริมสร้างศักยภาพขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในการป้องกันและใช้ประโยชน์จากความหลากหลายทางชีวภาพอย่างยั่งยืนในภูมินิเวศของประเทศไทย (SLBT). กรุงเทพฯ: สำนักงานพัฒนา เศรษฐกิจจากฐานชีวภาพ (องค์การมหาชน).
สำนักวางแผนการเกษตร ทรัพยากรธรรมชาติ และสิ่งแวดล้อม: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2554). การจ่ายค่าตอบแทนการให้บริการของระบบนิเวศ (Payment for Ecosystem Service: PES). เอกสารสรุปการประชุม The 3rd South-East Asia Workshop on Payment for Ecosystem Service (PES) - Investment in Natural Capital for Green Growth 12-15 มิถุนายน 2554 ณ เมืองบันดา อาเจะห์ ประเทศอินโดนีเซีย.
อรัญยา ปฐมสกุล วิศาล ศรีมหาวโร และสมคิด รัตนพันธุ์. (2560). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศของชุมชน: กรณีศึกษาตำบลท่าชนะ อำเภอท่าชนะ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 4(1).
อุดม เชยกีวงศ์ วิมล โรจนพันธุ์ และประชิต สกุณะพัฒน์. (2548). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แสงดาว.
Alkhafaji, A. F. (2003). Strategic Management Formulation. Implementation and Control in a Dynamic Environment. New York: Haworth Press.
Bettinghaus, E. P., & Cody, M. J. (1994). Persuasive Communication. New York: Holt, Rinehart and Winston.
Cohen, J. M., & Uphoff, N. (1997). Rural Development Participation. Concepts and Measures for Project Design, Implementation and Evaluation. Ithaca, New York: Cornell University.
Hampton, D. R. (1986). Management (3rd ed.). New York: Mc Graw-Hill International Editions.
Denzin, N. K. (1978). The Research Act: A Theoretical Introduction to Sociological Methods. New York: McGraw-Hill.
Earle, E. M., Craig, G. A., & Gilbert, F. (1943). The Makers of Modern Strategy. Military Thought from Machiavelli to Hitler.
Evans, G. (2005). Measure for measure: evaluating the evidence of culture’s contribution to regeneration. Urban Studies, 42(5/6), 1-25.
Gezici, F., & Kerimoglu, E. (2010). Culture, tourism and regeneration process in Istanbul. International Journal of Culture Tourism and Hospitality Research, 4(3), 252-265.
Steiner, G. A. (1997). Strategic Planning. Free Press Paperbacks.
Jensen, S. S. (2007). The roles of culture and creativity within urban development strategies: Scandinavian cities. Centre for Strategic Urban Research, CSB, 8(2007).
Sebele, L. S. (2010). Community-based tourism ventures, benefits and challenges: Khama Rhino Sanctuary Trust, Central District, Botswana. Tourism Management, 31, 136–146.
Porter, M. E. (1980). Competitive strategy. New York: The Free Press.
Nation TV. (2559). “บางกะเจ้า"โมเดลพื้นที่คุ้มครอง สวล. วันที่ค้นข้อมูล 10 กุมภาพันธ์ 2561, เข้าถึงได้จาก http://www.nationtv.tv/main/content/378507639/
Pearce, J. A., & Robinson, R. B. (2009). Strategic Management: Formulation, Implementation, and Control. New York: McGraw-Hill Higher Education.
Kotler, P. (2003). Marketing management (11th ed.). New Jersey: Pearson Education.
Pitts, R. A., & Lei, D. (2000). Strategic Management: Building and Sustaining Competitive Advantage (2nd ed.). U.S.A.: South-Western Publishing.
Robbins, S. P., & Coulter, M. (1999). Management (6th ed.). Upper Saddle River, NJ: Prentice-Hall.
Scherhorn, J. R. (2002). Management (7th ed.). New York: John Wiley and Sons.
Skinner, B. F. (1983). A matter of consequences. New York: Knopf.
McMillan, T. T. (1971). The Delphi Technique. paper presented at annual meeting of California Junior College Association Commission on Research and Development (3 May 1971) Monterrey California .
Tosun, C. (2006). Expected nature of community participation in tourism development. Tourism Management, 27(3), 493–504.
Mortberg, U. M., & Balfors, B., & Knol, W. C. (2007). Landscape ecological assessment: A tool for integrating biodiversity issues in strategic environmental assessment and planning. Journal of Environmental Management, 82(4), 457-470.
Sasidharana, V., Sirakayab, E., & Kerstetter, D. (2002). Developing countries and tourism ecolabels. Tourism Management, 23, 161–174.
Wheelen, T. J., & Hunger, D. (2004). Strategic Management and Business Policy (8th ed.). New Jersey: USA: Pearson Education Inc.
