Domestic Violence Against the Elderly: Causes and Preventive Measures
Keywords:
Violence against the elderly, Domestic violence, ElderlyAbstract
As Thai society is shifting to an aging society, the proportion of the elderly population is expected to be larger than the proportion of the other age population. Therefore, it is likely that the risk of domestic violence against the elderly will increase. The objective of this article is to illustrate the actions of domestic violence against the elderly, the causes of violence against the elderly, and preventive measures concerning violence against the elderly. The significant findings of this article are that 1) the tendency of domestic violence against the elderly is at risk of increasing since the proportion of the elderly population has continuously escalated, 2) the causes of violence against the elderly originate from a number of various factors, that occur simultaneously at different levels from individuals, families, communities, societies, and environments, which lead to the violation of human rights and increasing crime problems. The current circumstance poses a challenge for government agencies to solve the problems effectively as well as preventing domestic violence against the elderly.
References
กรมสุขภาพจิต. (2558). วันป้องกันการฆ่าตัวตายโลก (World Suicide Prevention Day). วันที่ค้นข้อมูล 17 ธันวาคม 2562, เข้าถึงได้จาก http://www.dmh.go.th
กรมคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพ, (2562). แผนสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ ฉบับที่ 4 (พ.ศ.2562 – 2566). วันที่ค้นข้อมูล วันที่ 20 ธันวาคม 2562, เข้าถึงได้จาก http://www.rlpd.go.th/rlpdnew/images/rlpd_16/plan/plan4.pdf
กิตติพรรณ ศิริทรัพย์. (2556). ประสบการณ์ทางจิตใจของผู้สูงอายุที่ถูกกระทำความรุนแรง. วิทยานิพนธ์หลักสูตรปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาจิตวิทยาการปรึกษา, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จิราพร เกศพิชญวัฒนา. (2552). รายงานฉบับสมบูรณ์ความรุนแรงต่อผู้สูงอายุไทย:การทบทวนองค์ความรู้และสถานการณ์ในปัจจุบัน .กรุงเทพฯ: มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย (มส.ผส.). สำนักกองทุนสนับสนุนการส่งเสริมสุขภาพ (สสส.).
จิราพร เกศพิชญวัฒนา และสุวิณี วิวัฒน์วานิช. (2555). คู่มือแนวทางการจัดการปัญหาความรุนแรงต่อผู้สูงอายุ. คณะพยาบาลศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธนธร ภูมี. (2559). การทบทวนมาตรการในการป้องกันและแก้ไขปัญหาการกระทำความรุนแรงต่อผู้สูงอายุ. การค้นคว้าอิสระหลักสูตรรัฐศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาบริหารรัฐกิจและกิจการสาธารณะ, คณะรัฐศาสตร์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ภัณฑิลา อิฐรัตน์, กฤตยา แสวงเจริญ, จิราวรรณ แท่นวัฒนกุล, นิลาวรรณ ฉันทะปรีดา และสมพร วัฒนนุกูลเกียรติ. (2545). ความรุนแรงต่อผู้สูงอายุในครอบครัวภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
รณภพ พรอรุณ. (2542). ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะเศรษฐกิจกับอาชญากรรมในพื้นที่จังหวัดฉะเชิงเทรา. ปัญหาพิเศษรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, สาขานโยบายสาธารณะ, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยบูรพา.
รศรินทร์ เกรย์, อุมาภรณ์ ภัทรวาณิชย์, เฉลิมพล แจ่มจันทร์ และเรวดี สุวรรณนพเก้า. (2556). มโนทัศน์ใหม่ของนิยามผู้สูงอายุ: มุมมองเชิงจิตวิทยาสังคม และสุขภาพ. สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล. นครปฐม: โรงพิมพ์เดือนตุลา.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2539). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2539. กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
วรรณลักษณ์ เมียนเกิด. (2548). ค่านิยมและความคาดหวังของผู้สูงอายุและพหุวัย. วารสารพฤฒาวิทยาและเวชศาสตร์ผู้สูงอายุ, 6(เมษายน-มิถุนายน), 21-32.
วัลลภ วาทะสิทธิ์. (2556). ความชุกของการเกิดความรุนแรงต่อผู้สูงอายุหญิงในครอบครัวและคุณลักษณะของผู้กระทำความรุนแรง จ.นครราชสีมา. กรุงเทพฯ: คณะสาธารณสุข มหาวิทยาลัยมหิดล.
ศศิพัฒน์ ยอดเพชร. (2552). การสังเคราะห์งานวิจัยครอบครัวและผู้สูงอายุ. กรุงเทพฯ: คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศูนย์ช่วยเหลือสังคม 1300. (2561). สถิติความรุนแรงประจำปีงบประมาณ 2559-2561. วันที่ค้นข้อมูล 25 พฤศจิกายน 2562, เข้าถึงได้จาก https://1300thailand.m-society.go.th/upload/ WURGYJORDW.pdf
สมรักษ์ ชัยสิงห์กานานนท์. (2545). ความชราภาพและการใช้ชีวิตในเมือง. ใน ปริตตา เฉลิมเผ่ากออนันตกุล, บรรณาธิการ, ชีวิตชายขอบ ตัวตนกับความหมาย, (หน้า 138-183). กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (2561). รายงานการสำรวจประชากรสูงอายุในประเทศไทย พ.ศ. 2560. กรุงเทพฯ: สำนักงานสถิติแห่งชาติ กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม.
สำนักส่งเสริมสถาบันครอบครัว สำนักงานกิจการสตรีและสถาบันครอบครัว. (2555). งานวิจัยด้านนโยบายและยุทธศาสตร์ เรื่องการวิเคราะห์สถานการณ์และศึกษานโยบาย มาตรการในการจัดระบบสวัสดิการสังคมที่จำเป็นสำหรับครอบครัวผู้สูงอายุที่ประสบสภาวะยากลำบาก: ครอบครัว ผู้สูงอายุเลี้ยงดูแลเด็กตามลำพังและครอบครัวผู้สูงอายุอาศัยตามลำพัง. กรุงเทพฯ: สำนักส่งเสริมสถาบันครอบครัว สำนักงานกิจการสตรีและสถาบันครอบครัว.
สำนักส่งเสริมและพิทักษ์ผู้สูงอายุ สำนักงานส่งเสริมสวัสดิภาพและพิทักษ์เด็ก เยาวชน ผู้ด้อยโอกาสและผู้สูงอายุ กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2555). แนวทางในการจัดการปัญหา ความรุนแรงต่อผู้สูงอายุ. กรุงเทพฯ: สำนักส่งเสริมและพิทักษ์ผู้สูงอายุ สำนักงานส่งเสริมสวัสดิภาพและพิทักษ์เด็ก เยาวชน ผู้ด้อยโอกาสและผู้สูงอายุ กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.
อมรา สุนทรธาดา และสุพัตรา เลิศชัยเพชร. (2552). การลดลงของครอบครัวสามช่วงวัยในสังคมไทย: นัยเชิงนโยบาย. ในประชากรและสังคม 2552: ครอบครัวไทยในสถานการณ์เปลี่ยนผ่านทางสังคมและประชากร. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
Bandura, A. (1986). The social learning perspective: Mechanisms of aggression. In H. Toch (Ed.), Psychology of crime and criminal justice, (pp.198-236). Prospect Heights, IL: Waveland Press.
Fulmer, T. (1998). Mistreatment of Elders: Assessment, Diagnosis, and Intervention. In J. A. Allender;and C. L. Rector (eds), Reading in gerontological nursing, (pp. 396-407). Philadelphia:Lippincott-Raven Publishers.
Pillemer, K. A., Mueller-Johnson, U., Mock, S. E. Suitor, J. J. & Lachs, M. S. (2007). ‘Intervention to prevent elder mistreatment’ in LS Doll et al (eds), Handbook of Injury and violence Preventior.New York: Springer.
Schiamberg, L. B., & Gans, D. (2000). Elder abuse by adult children: an applied ecological framework for understanding contextual risk factors and the intergenerational character of quality of life. Int J Aging Hum Dev, 50(4), 329-359.
Sengstock, M. C., et al. (2004). Abuse and neglect of the elderly in family setting. In J. Campbell (ed). Family Violence and Nursing Practic, (pp. 97-144). Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins.
United Nation. (2013). World Population Prospects: The 2012 Revision. New York: United Nations.
Van Hasselt, V. B., & Hersen, M. (1999). Handbook of psychological approaches with violence offenders. New York: Kluwer Academic/ Plenum Publishers.
Wilson, H. S., & Kneisl, C. R. (1996). Psychiatric nursing (2th ed.). California: Cummings Publishing Company, Inc.
กรมคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพ, (2562). แผนสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ ฉบับที่ 4 (พ.ศ.2562 – 2566). วันที่ค้นข้อมูล วันที่ 20 ธันวาคม 2562, เข้าถึงได้จาก http://www.rlpd.go.th/rlpdnew/images/rlpd_16/plan/plan4.pdf
กิตติพรรณ ศิริทรัพย์. (2556). ประสบการณ์ทางจิตใจของผู้สูงอายุที่ถูกกระทำความรุนแรง. วิทยานิพนธ์หลักสูตรปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาจิตวิทยาการปรึกษา, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จิราพร เกศพิชญวัฒนา. (2552). รายงานฉบับสมบูรณ์ความรุนแรงต่อผู้สูงอายุไทย:การทบทวนองค์ความรู้และสถานการณ์ในปัจจุบัน .กรุงเทพฯ: มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย (มส.ผส.). สำนักกองทุนสนับสนุนการส่งเสริมสุขภาพ (สสส.).
จิราพร เกศพิชญวัฒนา และสุวิณี วิวัฒน์วานิช. (2555). คู่มือแนวทางการจัดการปัญหาความรุนแรงต่อผู้สูงอายุ. คณะพยาบาลศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธนธร ภูมี. (2559). การทบทวนมาตรการในการป้องกันและแก้ไขปัญหาการกระทำความรุนแรงต่อผู้สูงอายุ. การค้นคว้าอิสระหลักสูตรรัฐศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาบริหารรัฐกิจและกิจการสาธารณะ, คณะรัฐศาสตร์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ภัณฑิลา อิฐรัตน์, กฤตยา แสวงเจริญ, จิราวรรณ แท่นวัฒนกุล, นิลาวรรณ ฉันทะปรีดา และสมพร วัฒนนุกูลเกียรติ. (2545). ความรุนแรงต่อผู้สูงอายุในครอบครัวภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
รณภพ พรอรุณ. (2542). ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะเศรษฐกิจกับอาชญากรรมในพื้นที่จังหวัดฉะเชิงเทรา. ปัญหาพิเศษรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต, สาขานโยบายสาธารณะ, บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยบูรพา.
รศรินทร์ เกรย์, อุมาภรณ์ ภัทรวาณิชย์, เฉลิมพล แจ่มจันทร์ และเรวดี สุวรรณนพเก้า. (2556). มโนทัศน์ใหม่ของนิยามผู้สูงอายุ: มุมมองเชิงจิตวิทยาสังคม และสุขภาพ. สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล. นครปฐม: โรงพิมพ์เดือนตุลา.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2539). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2539. กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
วรรณลักษณ์ เมียนเกิด. (2548). ค่านิยมและความคาดหวังของผู้สูงอายุและพหุวัย. วารสารพฤฒาวิทยาและเวชศาสตร์ผู้สูงอายุ, 6(เมษายน-มิถุนายน), 21-32.
วัลลภ วาทะสิทธิ์. (2556). ความชุกของการเกิดความรุนแรงต่อผู้สูงอายุหญิงในครอบครัวและคุณลักษณะของผู้กระทำความรุนแรง จ.นครราชสีมา. กรุงเทพฯ: คณะสาธารณสุข มหาวิทยาลัยมหิดล.
ศศิพัฒน์ ยอดเพชร. (2552). การสังเคราะห์งานวิจัยครอบครัวและผู้สูงอายุ. กรุงเทพฯ: คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศูนย์ช่วยเหลือสังคม 1300. (2561). สถิติความรุนแรงประจำปีงบประมาณ 2559-2561. วันที่ค้นข้อมูล 25 พฤศจิกายน 2562, เข้าถึงได้จาก https://1300thailand.m-society.go.th/upload/ WURGYJORDW.pdf
สมรักษ์ ชัยสิงห์กานานนท์. (2545). ความชราภาพและการใช้ชีวิตในเมือง. ใน ปริตตา เฉลิมเผ่ากออนันตกุล, บรรณาธิการ, ชีวิตชายขอบ ตัวตนกับความหมาย, (หน้า 138-183). กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม. (2561). รายงานการสำรวจประชากรสูงอายุในประเทศไทย พ.ศ. 2560. กรุงเทพฯ: สำนักงานสถิติแห่งชาติ กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม.
สำนักส่งเสริมสถาบันครอบครัว สำนักงานกิจการสตรีและสถาบันครอบครัว. (2555). งานวิจัยด้านนโยบายและยุทธศาสตร์ เรื่องการวิเคราะห์สถานการณ์และศึกษานโยบาย มาตรการในการจัดระบบสวัสดิการสังคมที่จำเป็นสำหรับครอบครัวผู้สูงอายุที่ประสบสภาวะยากลำบาก: ครอบครัว ผู้สูงอายุเลี้ยงดูแลเด็กตามลำพังและครอบครัวผู้สูงอายุอาศัยตามลำพัง. กรุงเทพฯ: สำนักส่งเสริมสถาบันครอบครัว สำนักงานกิจการสตรีและสถาบันครอบครัว.
สำนักส่งเสริมและพิทักษ์ผู้สูงอายุ สำนักงานส่งเสริมสวัสดิภาพและพิทักษ์เด็ก เยาวชน ผู้ด้อยโอกาสและผู้สูงอายุ กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2555). แนวทางในการจัดการปัญหา ความรุนแรงต่อผู้สูงอายุ. กรุงเทพฯ: สำนักส่งเสริมและพิทักษ์ผู้สูงอายุ สำนักงานส่งเสริมสวัสดิภาพและพิทักษ์เด็ก เยาวชน ผู้ด้อยโอกาสและผู้สูงอายุ กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.
อมรา สุนทรธาดา และสุพัตรา เลิศชัยเพชร. (2552). การลดลงของครอบครัวสามช่วงวัยในสังคมไทย: นัยเชิงนโยบาย. ในประชากรและสังคม 2552: ครอบครัวไทยในสถานการณ์เปลี่ยนผ่านทางสังคมและประชากร. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
Bandura, A. (1986). The social learning perspective: Mechanisms of aggression. In H. Toch (Ed.), Psychology of crime and criminal justice, (pp.198-236). Prospect Heights, IL: Waveland Press.
Fulmer, T. (1998). Mistreatment of Elders: Assessment, Diagnosis, and Intervention. In J. A. Allender;and C. L. Rector (eds), Reading in gerontological nursing, (pp. 396-407). Philadelphia:Lippincott-Raven Publishers.
Pillemer, K. A., Mueller-Johnson, U., Mock, S. E. Suitor, J. J. & Lachs, M. S. (2007). ‘Intervention to prevent elder mistreatment’ in LS Doll et al (eds), Handbook of Injury and violence Preventior.New York: Springer.
Schiamberg, L. B., & Gans, D. (2000). Elder abuse by adult children: an applied ecological framework for understanding contextual risk factors and the intergenerational character of quality of life. Int J Aging Hum Dev, 50(4), 329-359.
Sengstock, M. C., et al. (2004). Abuse and neglect of the elderly in family setting. In J. Campbell (ed). Family Violence and Nursing Practic, (pp. 97-144). Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins.
United Nation. (2013). World Population Prospects: The 2012 Revision. New York: United Nations.
Van Hasselt, V. B., & Hersen, M. (1999). Handbook of psychological approaches with violence offenders. New York: Kluwer Academic/ Plenum Publishers.
Wilson, H. S., & Kneisl, C. R. (1996). Psychiatric nursing (2th ed.). California: Cummings Publishing Company, Inc.
Downloads
Published
2021-01-27
Issue
Section
บทความวิจัย
