การจัดการพื้นที่สาธารณะเพื่อให้เกิดความปลอดภัยในการใช้บริการของสตรีและกลุ่มเปราะบางอื่น กรณีศึกษา: การเปิดโอกาสให้สตรีและกลุ่มเปราะบางอื่นมีส่วนร่วมในการจัดการพื้นที่สาธารณะให้เกิดความปลอดภัยของเทศบาลนครอุดรธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาความร่วมมือระหว่างเทศบาลนครอุดรธานีกับสตรี เด็ก ผู้สูงอายุ และกลุ่มเปราะบางในการจัดการความปลอดภัยในพื้นที่สาธารณะระหว่างปี พ.ศ. 2555 ถึง พ.ศ. 2566 และ (2) ศึกษาการพัฒนาความร่วมมือนี้ การศึกษาเชิงคุณภาพนี้เป็นการสัมภาษณ์เชิงลึกกับบุคคลจำนวน 40 รายจากหน่วยงานภาครัฐในท้องถิ่น ภาคเอกชน และองค์กรชุมชนที่เกี่ยวข้องกับการจัดการพื้นที่สาธารณะ
ผลการวิจัยพบว่า ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา เทศบาลนครอุดรธานีได้ยกระดับความปลอดภัยของพื้นที่สาธารณะสำหรับสตรี เด็ก ผู้สูงอายุ และผู้พิการ ผ่านมาตรการต่าง ๆ ดังนี้ (1) ดำเนินนโยบายการพัฒนาเมืองที่เน้นความปลอดภัย (2) การซ่อมแซมและปรับปรุงถนนและทางเท้า (3) ติดตั้งแสงสว่างและ กล้องวงจรปิด (4) ส่งเสริมการมีส่วนร่วมของชุมชนผ่านแผนท้องถิ่นและชุมชน และ (5) ผสมผสานมาตรการด้านความปลอดภัยไว้ในข้อบัญญัติ โดยอำนวยความสะดวกในการมีส่วนร่วมผ่านวิทยุชุมชน การประชุม โทรศัพท์ จดหมาย และสภาพลเมือง นอกจากนี้ยังมีการขยายช่องทางออนไลน์อีกด้วย สำหรับการมีส่วนร่วมในอนาคต เทศบาลควรพิจารณาเพิ่มค่าเดินทางและค่าตอบแทน การแบ่งแยกผู้เข้าร่วมใน การประชุม ให้ความรู้เกี่ยวกับประโยชน์ของการมีส่วนร่วม การอนุญาตให้ผู้พิการทำหน้าที่ในคณะกรรมการ และจัดการกิจกรรมกลุ่มพิเศษและการประชุมออนไลน์
Article Details
References
ภาษาไทย
ชมพูนุท คงพูนพิณ และภาวิณี เอี่ยมตระกูล. (2561). การเปลี่ยนผ่านบทบาทพื้นที่สาธารณะของประเทศไทย. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล., 26(1), 30-40.
ไพรัช พิบูลย์รุ่งโรจน์ และคณะ. (2560). สำรวจสถานะของเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืนในบริบทประเทศไทยและทางเลือกมาตรการทางเศรษฐศาสตร์สังคม และกฎหมาย” เป้าหมายที่ 8. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.)
ภาวิณี โสระเวช. (2565). ประชารัฐกับการพัฒนากลยุทธ์ชุมชนสัมพันธ์เชิงรุกเพื่อสร้างเสริมชุมชน ปลอดภัย (Safety Community) ในพื้นที่อำเภออัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. กรุงเทพฯ: ราชภัฎสวนสุนันทา.
ภิศักดิ์ กัลยาณมิตร. (2558). การพัฒนาอย่างยั่งยืนของประเทศกลุ่มนอร์ดิก. วารสารรัฐศาสตร์และนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์. 4(2), 19-22.
วัชชีระ ขนานแข็ง และสืบพงศ์ สุขสม. (2565). นโยบายการพัฒนาพื้นที่สาธารณะเพื่อประโยชน์ต่อการบริการผู้สูงอายุในเขตป้อมปราบศัตรูพ่าย กรุงเทพมหานคร. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 7(4).
ศุภชัย ชัยจันทร์ และณรงพน ไล่ประกอบทรัพย์. (2559). แนวคิดสาธารณะของพื้นที่สาธารณะในเมือง. วารสารวิชาการ คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 15(2), 72-205.
ศิริลักษณ์ ไทยเจริญ, สุรชาติ โกยดุย์ และณัฐพิมล ณ นคร. (2565). นวัตกรรมป้องกันการบาดเจ็บจากการจราจรทางถนน: แอปพลิเคชัน NST CCTV Alarm 4 U. วารสารวิชาการสังคมมนุษย์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, 12(1), 1-15.
สถานีตำรวจภูธรจังหวัดอุดรธานี. (2566). สัมภาษณ์.
สุรชัย เลี้ยงบุญเลิศชัย. (2558). การมีส่วนร่วมของประชาชนกับหลักประชาธิปไตยในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยรัฐธรรมนูญ.
อรทัย คุณะดิลก. (2563). แนวทางการบริหารจัดการพื้นที่สาธารณะอย่างมีส่วนร่วมในเมือง กรณีศึกษาสวนสาธารณะและพื้นที่ใต้สะพานพระราม 8 กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร มหาบัณฑิต, สาขาวิชาพัฒนามนุษย์และสังคม, สหสาขาวิชาพัฒนามนุษย์และสังคม, บัณฑิตวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภาษาอังกฤษ
Arnstein, S. (1969). A Ladder of Community Participation. Journal of the American Institute of Planners, 35, 216-224.
Supaporn, S. (2007). Qualitative research in Physical Education and Sports [In Thai]. Bangkok: Limited Partnership Samlada.