Participatory mechanism to promote Geographical Indication: Nakorn Pathom Province

Main Article Content

Thepparat Phimolsathien

Abstract

This research had three objectives: first to study the level of understanding about Geographical Indication in Nakorn Pathom Province and second to study roles and participation of public-private sectors and people to promote, protect and develop geographical product; third to study ways to enrich knowledge and awareness to protect and promote geographical products in Nakorn Prathom Province. The findings of this research were as follows: 1) people in the Nakorn Prathom province had a fair understanding of Geographical Indication. They could indicate that GI product would promote identity of the province. 2) people in the province had not actively participated in protecting and promoting Geographical products in particular planning and budgeting. This research found five factors which could signally protect and promote GI in Nakorn Pathom Province as follows: 1. More People participation/ involvement; 2. Hire experts for developing and marketing Geographical products; 3. Sufficient funding/ budgeting; 4. Public sector awareness; 5. Geographical products should be set forth as national agenda. The research recommended that there should be a public office to particularly promote GI products at the provincial level.

Article Details

How to Cite
Phimolsathien, T. . (2015). Participatory mechanism to promote Geographical Indication: Nakorn Pathom Province. Journal of Politics and Governance, 5(2), 34–56. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jopag/article/view/279125
Section
Research Articles and Academic Articles

References

กรองแก้ว อยู่สุข. (2537). พฤติกรรมองค์การ.กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

เกศแก้ว วิมนมาลา. (2539). ความสัมพันธ์ระหว่างการบริหารแบบมีส่วนร่วมกับเสรีภาพทางวิชาการของอาจารย์พยาบาลในสถานศึกษาพยาบาล. กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์หลักสูตรพยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

โกวิทย์ พวงงาม. (2548). การปกครองท้องถิ่นไทย.กรุงเทพฯ: วิญญูชน

โกวิทย์ พวงงาม. (2550). การปกครองท้องถิ่นไทย. กรุงเทพฯ : เอ็กซเปอร์เน็ท.

จารุพร เพ็งสกุล. (2545). ความคาดหวังของผู้นำชุมชนต่อบทบาทนักพัฒนาในการสร้างเสริมความเข้มแข็งแก่ชุมชนพื้นที่การดำเนินงานตามแผนปฏิบัติการสร้างเสริมความเข้มแข็งของชุมชนเพื่อเผชิญปัญหาวิกฤตภาคใต้. วิทยานิพนธ์ปริญญาพัฒนาชุมชนมหาบัณฑิต คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

จักรรัช ธีระกุล. (2542). สังคมวิทยาเบื้องต้น. นครศรีธรรมราช: สถาบันราชภัฏนครศรีธรรมราช.

เจริญ ภัสระ. (2540). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการดำเนินงานของรัฐ. วารสารสมาคมรัฐประศาสนศาสตรแห่งประเทศไทย. 12, 11-14.

เจิมศักดิ์ ปิ่นทอง. (2537). “การระดมประชาชนเพื่อการพัฒนาชนบท” การบริหารการพัฒนาชนบท. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.

จุฬาภรณ์ โสตะ. (2543). บทบาทการมีส่วนร่วมของประชาชน และองค์การบริหารส่วนตำบลในงานอนามัยสิ่งแวดล้อม.กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ (วช.).

เฉลียว บุรีภักดีและคณะ.(2545). การวิจัยชุมชน ชุดการเรียนรู้ด้วยตนเอง. กรุงเทพฯ : สํานักมาตรฐานการศึกษา สํานักงานสภาสถาบันราชภัฏ กระทรวงศึกษาธิการ ; สํานักมาตรฐานอุดมศึกษา ทบวงมหาวิทยาลัย

ชัชรี นฤทุม. (2551). การพัฒนาการเกษตรแบบมีส่วนร่วม. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

ชินรัตน์ สมสืบ. (2539). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาชนบท. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ชุดา จิตพิทักษ์. (2528). พฤติกรรมศาสตร์เบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

ชูวงศ์ ฉายะบุตร. (2539). การปกครองท้องถิ่นไทย. กรุงเทพมหานคร: บริษัทพิฆเนศพริ้นท์ติ้งง เซ็นเตอร์จำกัด.

ณัชรัตน์ ขยัก. (2550). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาท้องถิ่นองค์การบริหารส่วนตําบล : ศึกษาเฉพาะกรณีองค์การบริหารส่วนตําบลปง อําเภอปง จังหวัดพะเยา.

ถวิลวดี บุรีกุล. (2551). การมีส่วนร่วม: แนวคิด ทฤษฎี และกระบวนการ. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.

ทรงพล ตุ้มทอง. (2542). ปัจจัยที่มีผลต่อการมีส่วนร่วมของประชาชนในการปกครองท้องถิ่น ศึกษาเฉพาะกรณี: เทศบาลตำบลศรีราชา อำเภอศรีราชา จังหวัดชลบุรี.ภาคนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิตสาขานโยบายสาธารณะ มหาวิทยาลัยบูรพา.

ทัศนีย์ ไทยาภิรมย์. (2526). การพัฒนาชุมชน: วิธีการระดมการมีส่วนร่วมของชุมชน.กรุงเทพฯ: นิตยาสารกรมประชาสงเคราะห์.

นรินทร์ชัย พัฒนาพงศา. (2546). การมีส่วนร่วมหลักพื้นฐานเทคนิคและกรณีตัวอย่าง. คณะเกษตรศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

บวรศักดิ์ อุวรรณโณ และถวิลวดี บุรีกุล. (2548). ประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วม. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: เพรส แอนด์ ดีไซน์

ประชา แสนกลาง. (2545). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการปกครองท้องถิ่น: กรณีศึกษา

องค์การบริหารส่วนตำบลนาดินดำ อำเภอเมือง จังหวัดเลย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวทิยาลัยขอนแก่น.

ประชุม สุวัตถี. (2551). การตลาดในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ : สถาบันพัฒนาบริหารศาสตร์.

ปาริชาติ วลัยเสถียร และคณะ. (2543). กระบวนการพัฒนาและเทคนิคการทํางานของนักพัฒนา. กรุงเทพฯ : สํานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย(สกว.)

พงศ์นคร ยางงาม และ พีรดนย์ หมั่นภักดี. (2546). การส่งเสริมกระบวนการสร้างการมีส่วนร่วมของประชาชน. เข้าถึงได้จาก http://www.2.diw.go.th/ppp/data/pdf/journal1.pdf

พรชัย ตระกูลวรานนท์. (2552). โครงการศึกษาพัฒนา civil society index และ social capital index เพื่อการพัฒนาประชาธิปไตย.กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.

พัทยา สายหู. (2534). การพัฒนาวัฒนธรรมบนพื้นฐานภูมิปัญญาชาวบ้านและศักยภาพของชุมชน.

การสัมมนาทางวิชาการ เรื่อง ภูมิปัญญาพื้นบ้าน, หน้า 109-118. กรุงเทพฯ: สํานักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.

พิสันติ์ ประทานชวโน. (2553). การพัฒนาชุมชน. เอกสารประกอบการบรรยายวิชาการพัฒนาชุมชน. วิทยาลัยการทัพบก. กรุงเทพฯ.

ไพรัตน์ เตชะรินทร์. (2527). นโยบายและกลวิธีการมีส่วนร่วมของชุมชนในยุทธศาสตร์ การพัฒนาปัจจุบันของประเทศไทย ในการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนา. กรุงเทพฯ: ศักดิ์โสภาการพิมพ์.

ภิญโญ สาธร. (2523). หลักการบริหารการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่3).กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช

มงคล จันทร์ส่อง. (2544). การมีส่วนร่วมในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้ของสมาชิกสภาองค์การบริหารส่วนตำบล อำเภอชนแดน จังหวัดเพชรบูรณ์. กรุงเทพมหานคร : ฐานข้อมูลวิทยานิพนธ์ไทย.

มณฑล จันทร์แจ่มใส. (2541). การศึกษาทัศนคติของชุมชนท้องถิ่นเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยว กรณีศึกษา:เกาะมุก จังหวัดตรัง. กรุงเทพฯ: สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง

ลิขิต ธีรเวคิน.(2543).การเมืองการปกครองไทยของไทย. กรุงเทพฯ: สํานักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

วรางคณา วงศ์มหาชัย. (2535). บทบาทของผู้นำในการพัฒนาองค์กรประชาชน: ศึกษาเฉพาะกรณีการพัฒนาองค์กรประชาชนระหว่างชุมชน ของมูลนิธิพัฒนาอีสาน. กรุงเทพฯ: คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

วันชัย วัฒนศัพท์. (2549). การวิเคราะห์ผลกระทบ ผลดีและผลเสีย ต่อประชาชน และระบบการรับฟังความคิดเห็นจากประชาชนและการสำรวจความพึงพอใจของประชาชนผู้รับบริการ. นนทบุรี: สหมิตรพริ้นติ้ง

วาสนา ยิ่งรุ่งโรจน์. (2547). การมีส่วนร่วมของผู้นําชุมชนในการบริหารงานขององค์การบริหารส่วนตําบลสูงเนิน อําเภอกระสัง จังหวัดบุรีรัมย์. ภาคนิพนธ์ศิลปศาสตร มหาบัณฑิต (พัฒนาสังคม) สถาบันบัณฑิตพัฒนาบริหารศาสตร์.

วารินทร์ จันทรัตน์. (2548). ปัจจัยที่มีส่วนเกี่ยวข้องต่อการมีส่วนร่วมของผู้นำชุมชน ในการปกครองส่วนท้องถิ่น ขององค์การบริหารส่วนตำบล จังหวัดสุพรรณบุรี. มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา.

วิรัช วิรัชนิภาวรรณ. (2546). การบริหารและการจัดการเทศบาลในยุคปฏิรูปการเมือง.กรุงเทพมหานครฯ :บี เจ เพลทโปรเซสเซอร์

วีระกิตติ์ หาญปริพรรณ และคณะ. (2551). การมีส่วนร่วมของชุมชนในงานยุติธรรม ชุมชนคลอง จรเข้น้อย ตําบลเกาะไร อําเภอบ้านโพธิ์ จังหวัดฉะเชิงเทรา. การฝึกอบรมหลักสูตร นักบริหารระดับกลาง รุ่นที่ 7 กระทรวงยุติธรรม พ.ศ.2521: กระทรวงยุติธรรม.

ศิริชัย กาญจนวาสี. (2547). ทฤษฎีการประเมิน. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สมคิด เลิศไพฑูรย์. (2550). กฎหมายการปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: เอ็กเปอร์เน็ท.

สามารถ ก้อนจันทร์. (2541). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการปกครองส่วนท้องถิ่น: ศึกเฉพาะกรณีองค์การบริหารส่วนตำบลขามใหญ่ จังหวัดอุบลราชธานี. ภาคนิพนธ์พัฒนาสังคม มหาบัณฑิตสาขาพัฒนาสังคม คณะพัฒนาสังคม สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

สุนีย์ มัลลิกะมาลย์. (2545). รัฐธรรมนูญกับการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพิทักษ์รักษาทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุภชัย ตรีทศ. (2547). การมีส่วนร่วมของคณะกรรมการชุมชนต่อการวางแผนพัฒนาเทศบาลเมืองชลบุรี.ปัญหาพิเศษรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขานโยบายสาธารณะ บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยบูรพา.

สุริยันต์ สุวรรณราช. (2548). การมีส่วนร่วมของประชาชนในองค์การบริหารส่วนตำบลในเขตพื้นที่ภาคกลางของประเทศไทย. กรุงเทพฯ.

อคิน รพีพัฒน์. (2525). ความสำคัญของการมีส่วนร่วม.มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาชุมชนเมือง.

อรทัย กักผล. (2546). “บทนํา” และ “การมีส่วนร่วมของประชาชน”. ใน พัชรี สิโรรส และคณะ. คู่มือการมีส่วนร่วมของประชาชน. กรุงเทพฯ : คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

อรพินท์ สพโชคชัย. (2538). การสร้างการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ : มูลนิธิสถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย.

อาภรณ์ วัชระ. (2546). การมีส่วนร่วมของประชาชน ต่อการบริหารงานพัฒนาท้องถิ่นขององค์การบริหารส่วนตำบล ศึกษากรณี: องค์การบริหารส่วนตำบลวังตะเคียน อำเภอเมือง จังหวัดฉะเชิงเทรา.มหาวิทยาลัยบูรพา

Allport, Gordon . (1937). Personality: A psychological interpretation. New York: Holt.

Cohen & Uphoff. (1980). Effective Behavior in Organizations. New York: Richard D. Irwin Inc

Erwin, William. (1976). Participation Management: Concept Theory and Implementation. Atlanta: Georgia State University.

Robert, James and Irving, Paul. (1961). Leadership and organization. New York: McGraw – Hill.