Discourse on Prostitutes in Thai Society during Pre-development Period (B.E. 2451-2457)

Main Article Content

Tuvapon Tong-intarach

Abstract

The aim of this article was to analyze a discourse on Prostitutes policy in Thai society during pre-development period, particularly the era of King Chulalongkorn the Great (Rama V) to explain economic, social and cultural contexts in this period; how these contexts had a significant influence to the discourse on Prostitutes policy; what counter-discourses arising from discourse on Prostitutes policy were; In pre-development period, the discourse on Prostitutes policy was significantly formed through economic context. The government king played a dominant role for defining Prostitutes under the concepts and thoughts specifically aiming at improving national economic development. In this period, roads were important basic factors for economic development. Most of revenues for road construction relied on tax collected from Prostitutes business; the tax was called road maintenance tax. The government gained a huge income from this business through policy mechanism which was tax collection system. The fact that the business created a huge income for the government, it caused conflicts between interstate economic and political power (the King) and the elites (Tax collectors). Consequently, the counter-discourse was arisen by a group of elites in various forms. As a result, the government implemented a counter-measure by annulling Prostitutes business tax collection system, enabling the government to absolutely recentralize and reserve its power related to Prostitutes policy in Thai society throughout pre-development period.

Article Details

How to Cite
Tong-intarach, T. . (2022). Discourse on Prostitutes in Thai Society during Pre-development Period (B.E. 2451-2457). Journal of Politics and Governance, 12(2), 225–246. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jopag/article/view/263131
Section
Academic Articles

References

กระทรงนครบาล 5.7/3 พระบัญญัติคณิกาภิบาล. 9 กันยายน ร.ศ.117-พฤษภาคม ร.ศ. 128.

กระทรวงนครบาล. ม-ร.5 น/180. พระราชบัญญัติป้องกันสัญจรโรค ศก 127.

กระทรวงคลัง.14.2ก/7 ภาษีบำรุงถนน (25 สิงหาคม 112-24 กุมภาพันธ์ ร.ศ. 118).

คริส เบเคอร์, และผาสุก พงษ์ไพจิตร. (2557). ประวัติศาสตร์ไทยร่วมสมัย.กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.

คณะกรรมาธิการกิจการสตรีเยาวชนและผู้สูงอายุวุฒิสภา. (2546). เอกสารวิชาการลำดับที่11 เรื่องมาตรการแก้ไขปัญหาการค้าประเวณี. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาวุฒิสภา.

แบ๊งค์ งามอรุณโชติ. (2554). โสเภณี...มีอยู่-รู้จัก แต่ไม่เข้าใจ.ใน OCTOBER 11: Sex Issue.กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ openbooks.

บุญส่ง เผ่าทรง. (ม.ป.ป). ปัญหาหญิงโสเภณีในประเทศไทย. (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตร์มหาบัณฑิต). คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พลาดิศัย สิทธิธัญกิจ. (2551). ประวัติศาสตร์ไทย 2 ราชวงศ์จักรี. โครงการศึกษาประวัติศาสตร์และภูมิปัญญาไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.

ภาวิณี บุนนาค. (2554). ผู้หญิงในกระบวนการยุติธรรมในสังคมไทยรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวจนถึง พ.ศ. 2478: ศึกษาจากคดีความและฎีกา. (วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). สาขาวิชาประวัติศาสตร์ ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะศิลปะศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ยศ สันตสมบัติ. (2548). ภาค 1: ปิตาธิปไตย พุทธศาสนา เพศสถานะและเพศวิถี การทำความเข้าใจ “เพศสถานะ” และ “เพศวิถี” ในสังคมไทย ในเพศสถานะและเพศวิถีในสังคม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 24. หน้า 1365-1370 วันที่ 23 มีนาคม ร.ศ.126.

ลิขิต ธีรเวคิน. (2550). วิวัฒนาการการเมืองการปกครองไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

วีระยุทธ ปีสาลี. (2557). กรุงเทพฯ ยามราตรี. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.

วิวัฒน์ เอี่ยมไพรวัน. (2549). แนวคิดเกี่ยวกับประวัติศาสตร์การเมืองไทย.ในเอกสารชุดวิชา ประวัติศาสตร์ สังคมและการเมืองไทย. นนทบุรี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ศุลีมาน (นฤมล) วงศ์สุภาพ. (2541). นางงามตู้กระจก: การศึกษากระบวนการกลายเป็นหมอนวดไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ศยาม.

ศิริวรรณ ว่องเกียรติไพศาล และคณะ. (2559). เจาะลึกการค้ามนุษย์ในธุรกิจทางเพศว่าด้วย การช่วยเหลือผู้เสียหายจากการค้ามนุษย์ในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: มูลนิธิพิทักษ์สตรี (Alliance Anti Traffic: AAT).

ศิลปวัฒนธรรม. (2542). เซ็กซ์ในสยาม. ศิลปวัฒนธรรม, 20(4), กุมภาพันธ์ 2542.

ศันสนีย์ วีระศิลป์ชัย. (2561). เมื่อรัชกาลที่ 5 ทอดพระเนตร “สำนักโสเภณี”. ศิลปวัฒนธรรม, 39(8), เมษายน 2561

สมเกียรติ วันทะนะ. (2551). อุดมการณ์ทางการเมืองร่วมสมัย. กรุงเทพฯ: สมาคมรัฐศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล. (2537). ร่วมแรงแบ่งปันรัก: สภาพและข้อเท็จจริงแห่งปัญหาโสเภณีและเอดส์. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.

สถาบันปรีดี พนมยงค์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. (2548). กฎหมายตรา 3 ดวง ฉบับพิมพ์ มหาวิทยาลัยวิชาธรรศาสตร์และการเมือง แก้ไขปรับปรุงใหม่ เล่ม 2. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.

สันต์ ท. โกมลบุตร, ผู้แปล. (2510). จดหมายเหตุลาลูแบร์ ฉบับสมบูรณ์ เล่ม 1. พระนคร: สำนักพิมพ์ก้าวหน้า.

เสาวนีย์ เตชะไพบูลย์. (2551). การป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์: ศึกษากรณีส่งหญิงไทยไปค้าประเวณียังต่างประเทศ. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยการยุติธรรม สำนักงานศาลยุติธรรม.

เสถียร ลายลักษณ์. (2478). ประชุมกฎหมายประจำศก เล่ม 39.กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เดลิเมล์.

สุวัทนา อารีพรรค. (2550). เรียนรู้เรื่องเพศกับคุณหมอ (ภาค2).กรุงเทพฯ: บุญศิริการพิมพ์.

สุวดี ธนประสิทธิ์. (2558). สถานภาพทางสังคมของสตรีไทยในสมัยปฏิรูปประเทศ.ใน จิตร ภูมิศักดิ์ และวิวาทะเรื่องเพศภาวะในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์6ตุลารำลึก.

หอจดหมายเหตุแห่งชาติ. ร.5 น.8/2.

หอจดหมายเหตุแห่งชาติ. ร.5 น.8.12/33.

อัจฉราพร กมุทพิสมัย. (2549). เศรษฐกิจ สังคม การเมืองไทย สมัยรัชกาลที่ 4. ในเอกสารการสอน ชุดวิชาประวัติศาสตร์สังคมและการเมืองไทย. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

Haddock, Bruce. (2008). A History of Political Thought. Cambridge: Polity Press.