Factors Affecting the Strength of Community Enterprises in Wai Niao Sub-District, Thamaka District, Kanchanaburi Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were to study the strength of community enterprises and factors affecting the strength of community enterprises in Wai Niao Sub-district, Thamaka District, Kanchanaburi Province. Data were collected by a questionnaire survey from a population of 100 presidents and analyzed using descriptive statistics including percentage, average, and standard deviation. Relationships were analyzed by stepwise multiple regression using Pearson’s product-moment correlation coefficient. Results of the study revealed that the respondents had a high level of knowledge concerning community enterprises and often participated in community-related activities. Factors that were recorded at a high level included using local wisdom to promote agricultural activities and leadership, management of community enterprises, manufacturing of products and services, and self-reliance on the allocation of resources. An analysis of the relationships between the factors determined that agricultural land had a moderately negative relationship with a statistical significance level at .05,while local wisdom had a high positive relationship with statistical significance level at .01 on promoting agricultural activities and leadership. Multiple regression analysis indicated that the variables of leadership and using local wisdom to promote agricultural activities had a positive effect and increased the strength of community enterprises by 33.6% with statistical significance level at .05.
The forecast formula from raw scores Ŷ= 1.373 + .294 X8 + .324 X7
and the forecast formula from standard scores Ẑ = .358 Z X8 + .311 Z X7
Article Details
References
กนกกาญจน์ มะลาง. (2551). ปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาวิสาหกิจชุมชนพระบาทห้วยต้มตำบลนาทราย อำเภอลี้จังหวัดลำพูน (การค้นคว้าอิสระปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, เชียงใหม่.
กนกพร ฉิมพลี. (2555). รูปแบบการจัดการความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นด้านหัตถกรรมเครื่องจักสาน:กรณีศึกษาวิสาหกิจชุมชน จังหวัดนครราชสีมา (วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์). สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์, กรุงเทพฯ.
คณะกรรมการส่งเสริมวิสาหกิจชุมชน กรมส่งเสริมการเกษตร. (2548). พระราชบัญญัติส่งเสริมวิสาหกิจชุมชนพ.ศ.2548. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขานุการ, กรมส่งเสริมการเกษตร.
จักรีศรีจารุเมธีญาณ, และพระถนัดวฑฺฒโน. (2561). ภาวะผู้นำกับการพัฒนาชุมชน. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร,6 (ฉบับพิเศษ), 527-538.
ชวน เพชรแก้ว. (2547). การยกระดับและการปรับใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในสถานการณ์ปัจจุบัน. วารสารภาษาไทย, 2(3), 14-23.
ณรงค์ เพ็ชรประเสริฐ, และพิทยา ว่องกุล. (2554). วิสาหกิจชุมชน: กลไกเศรษฐกิจฐานราก.กรุงเทพฯ:ศูนย์ศึกษาเศรษฐศาสตร์การเมือง คณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ดลฤดี จันทร์แก้ว, และวิรินดา สุทธิพรม. (2559). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการใช้องค์ความรู้และภูมิปัญญาท้องถิ่นด้านเกษตรกรรมเพื่อสร้างความเข้มแข็งชุมชนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่างของประเทศไทย.วารสารการพัฒนาชุมชุนและคุณภาพชีวิต, 4(2), 188-199.
ธงพล พรหมสาขา ณ สกลนคร, และอุทิศ สังขรัตน์. (2557). แนวทางการพัฒนาการดำเนินงานของวิสาหกิจชุมชนในเขตลุ่มทะเลสาบสงขลา.วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 10(1), 97-122.
นลินี หอวงศ์รัตนะ, บุษบา สว่างใจ, ภัทราภรณ์ มุ่งสวัสดิ์, ศิริวรรณ หวังดี, ทัศนา คิดสร้าง, ดวงสมร พฤฑฒิกุล, และสุจิรา กิจเจริญ. (2550). กลยุทธ์การพัฒนาวิสาหกิจชุมชนเพื่อการพึ่งตนเอง: กรณีศึกษาวิสาหกิจชุมชนส่งเสริมผลิตข้าวพันธุ์ดีบ้านห้วยหมากตำบลโพธิ์พระยา อำเภอเมืองสุพรรณบุรีจังหวัดสุพรรณบุรี. กรุงเทพฯ:กรมส่งเสริมการเกษตร.
ผ่องพรรณ ตรัยมงคลกูล, และสุภาพ ฉัตราภรณ์. (2555). การออกแบบการวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 7 ปรับปรุงเพิ่มเติม). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ไพบูลย์ พันธุ์วงศ์, จักรพงษ์ พวงงามชื่น, นคเรศ รังควัต, และสายสกุล ฟองมูล. (2559). ความเข้มแข็งของวิสาหกิจชุมชนตำบลสะลวง อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่.วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์, 11(2), 189-202.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตโต). (2559). ภาวะผู้นำ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
วิทยาจันทะวงค์ศรี. (2547). ปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จของกลุ่มวิสาหกิจชุมชน อำเภอกันทรวิชัย จังหวัดมหาสารคาม (การค้นคว้าอิสระปริญญาเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์).มหาวิทยาลัยขอนแก่น, ขอนแก่น.
สัจจา บรรจงศิริ, บุญญฤทธิ์ มุ่งจองกลาง, และปาลีรัตน์ การดี. (2554). การพัฒนาวิสาหกิจชุมชนตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สุเทพ พงศ์ศรีวัฒน์. (2548). ภาวะผู้นำทฤษฎี และปฏิบัติ: ศาสตร์และศิลป์สู่ความเป็นผู้นำที่สมบูรณ์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิรัตน์ เอ็คดูเคชั่น.
สุนีย์ มัลลิกะมาลย์. (2545). รัฐธรรมนูญกับการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพิทักษ์รักษาทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสรี พงศ์พิศ. (2552). คู่มือทำวิสาหกิจชุมชน. กรุงเทพฯ: พลังปัญญา.
สำนักงานคณะกรรมการการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจ และสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.
อคิน รพีพัฒน์. (2547). การมีส่วนร่วมของประชาชนในงานพัฒนา.กรุงเทพฯ: ศูนย์การศึกษานโยบายสาธารณสุข.
อภิชาติ ใจอารีย์. (2556). สิทธิชุมชน: สิทธิตามรัฐธรรมนูญ. นครปฐม: เพชรเกษม การพิมพ์.
______. (2557). รูปแบบการจัดการความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นการแปรรูปหน่อไม้ ของชุมชนบ้านพุเตย จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารการเมืองการปกครอง, 4(2), 241-158.
______. (2559). กระบวนการมีส่วนร่วมแบบพหุภาคีเพื่อการจัดการสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืน:กรณีศึกษาการจัดการป่าชุมชนบ้านพุเตย จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร, 36(1), 111-136.
องค์การบริหารส่วนตำบลหวายเหนียว. (2558). ข้อมูลพื้นฐานตำบลหวายเหนียว. กาญจนบุรี:สำนักงานปลัด องค์การบริหารส่วนตำบลหวายเหนียว.
Best, J. W. (1977). Research in Education(3rded). New Jersey: Prentice hall Inc.
Bloom,B. S., Hastings, J.H., Madaus, G.F., & Baldwin, T.S. (1971).Hand book on Formative and Summative Evaluation of StudentLearning. New York: Mc Graw-Hill Book Company.
Knowles M.S. (1998). The Making of an Adult Education: An Autobiographical Journey. San Francisco: Jossey-Bass.
Komives R.S., Longerbeam D.S., Owen E.J., Mainella C.F., & Osteen L. (2006). A Leadership Identity Development Model: Applications from a Grounded Theory. Journal of College Student Development, 47(4), 401-418.