Discourse on Prostitutes in Thai Society in Era of Development (B.E. 2501-2539)

Main Article Content

Tuvapon Tong-intarach

Abstract

The aim of academic article was to analyze the relationship between discourses on Prostitutes in Thai society in the era of development to explain that problems with Prostitutes in Thai society were not caused by social developments, but the government and political power system which formed definitions, knowledge and facts related to Prostitutes in Thai society in this period. This discourse was created through various significant tools such as national economic development policy utilizing Prostitutes and commercial sex industry which the government considered that it was a significant factor and condition that raised national revenue from foreign countries. Although it was considered illegal at that time based on Prevention and Suppression of Prostitutes Act, B.E. 2503 (1960), as commercial sex industry closely harmonized with national economic development policy, the government implemented only prevention rather than suppression. Therefore, commercial sex industry and its related businesses flourished and brought huge income to the country while at the same time causing social problems. It formed counter-discourse on Prostitutes in Thai society in era of development aiming to illegalize Prostitutes. As a result, such counter-discourse made Prostitutes and sex trade illegal and they become issues to be seriously suppressed from that time until this present era.

Article Details

How to Cite
Tong-intarach, . . T. . (2022). Discourse on Prostitutes in Thai Society in Era of Development (B.E. 2501-2539) . Journal of Politics and Governance, 12(3), 188–205. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jopag/article/view/246566
Section
Academic Articles

References

กรมาศ วุฒิสุข. (2537). โสเภณีในประเทศไทย. ใน NIC เขตปลอดโสเภณี?. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล. กฤตยา อาชวนิจกุล. (2537). จับตาสถานการณ์การค้าเด็กหญิงในรอบสิบปีในยุคนโนบายยุติปัญหาโสเภณีเด็กขึ้นหิ้งรัฐไทย. ในNICเขตปลอดโสเภณี?. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.

คริส เบเคอร์, และผาสุก พงษ์ไพจิตร. (2557). ประวัติศาสตร์ไทยร่วมสมัย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.

จักษ์ พันธ์ชูเพชร. (2549). การเมืองการปกครองไทย: จากยุคสุโขทัยสู่สมัยทักษิณ. ปทุมธานี: มายด์พับลิชชิ่ง. จรัญ โฆษณานันท์. (2550). นิติปรัชญาแนววิพากษ์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์นิติธรรม.

จุมพล หนิมพานิช. (2548). พัฒนาการทางการเมืองไทย อำมาตยาธิปไตย ธนาธิปไตย หรือ ประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

จรีย์วรรณ พุทธานุรักษ์, และคณะ. (2550).“การค้ามนุษย์” พินิจในแนวสตรีนิยมในพื้นที่ของอินเตอร์เน็ต กระบวนการทางกฎหมายและหน่วยงานภาครัฐ. ศูนย์สตรีศึกษา คณะ สังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

จีรศักดิ์ เรืองบุญ. (2559). ปัญหาการกำหนดกฎเกณฑ์เกี่ยวกับการให้บริการทางเพศในระบบกฎหมายไทย. (วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต). คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ฉัตรทิพย์ นาถสุภา. (2557). ลัทธิเศรษฐกิจการเมือง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย. เฉลิมพล สัตถาภรณ์. (2508). ปัญหาโสเภณีในประเทศไทย. (วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต). คณะรัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ชนกพล สกลผดุงเขตต์. (2545). การป้องกันและปราบปรามการค้าประเวณีของหญิงและเด็ก: ศึกษาอนุสัญญาระหว่างประเทศและเปรียบเทียบกฎหมายไทยกับกฎหมายต่างประเทศ. (วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต). คณะนิติศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ชลิดาภรณ์ ส่งสัมพันธ์. (2550). เมื่อผู้หญิงคิดจะมีหนวด: การต่อสู้ “ความจริง” ของเรื่องเพศในสภาผู้แทนราษฎร. กรุงเทพฯ: โครงการจัดพิมพ์คบไฟ.

ดนัย ไชยโยธา. (2548). การเมืองและการปกครองของไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.

ตุ้ย ชุมสาย. (2525). กิจกรรมโสเภณี. กรุงเทพฯ: ปรีชาการพิมพ์.

ทัยเลิศ ลือปือ. (2550). ปัญหาการนำเสนอมาตรการทางกฎหมายมาใช้ในการแก้ไขปัญหาธุรกิจการ ค้าประเวณี. (สารนิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต). บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีปทุม.

ธุวพล ทองอินทราช. (2562). วาทกรรมว่าด้วยโสเภณีในสังคมไทย. (ดุษฎีนิพนธ์รัฐศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาเศรษฐศาสตร์การเมืองและการบริหารจัดการ). คณะรัฐศาสตร์และนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา. ธุวพล ทองอินทราช และโชติสา ขาวสนิท. (2562). วาทกรรมว่าด้วยโสเภณีในสังคมไทย. วารสารราชภัฎสุราษฎร์ธานี, 6(2), (กรกฎาคม-ธันวาคม 2562). ธีรนาถ กาญจนอักษร. (2535). หญิงในธุรกิจบริการ. ศูนย์ศึกษาเศรษฐศาสตร์การเมือง คณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

นฤพนธ์ ด้วงวิเศษ. (2557). ความรู้และอำนาจ เบื้องหลังเซ็กและโสเภณี. รัฐศาสตร์สาร, 35(2), (พฤษภาคม-สิงหาคม 2557).

บังอร เทพเทียน. (2552). เพศวิถีภายใต้นโยบายและมาตรการป้องกันโรคเอดส์:การศึกษาเชิงวาทกรรม. (วิทยาศาสตรดุษฎีบัณฑิต). บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

แบ๊งค์ งามอรุณโชติ. (2554). โสเภณี มีอยู่ รู้จัก แต่ไม่เข้าใจ. OCTOBER 11: Sex Issue. กรุงเทพฯ: โอเพ่นบุ๊กส์.

ผาสุก พงษ์ไพจิตร. (2529). เศรษฐศาสตร์การเมืองของเศรษฐกิจเปิด: การพัฒนาของประเทศไทย. วารสารพัฒนบริหารศาสตร์, 28(1), (มกราคม 2529).

ยศ สันตสมบัติ. (2548). ปิตาธิปไตย พุทธศาสนา เพศสถานะภาพและเพศวิถี: การทำความเข้าใจ “เพศสถานะ” และ “เพศวิถี” ในสังคมไทย. ใน เพศสถานะและเพศวิถีในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ลักษณะวัต ปาละรัตน์. (2553). ปรัชญาภาวะสตรี. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

ลิขิต ธีรเวคิน. (2550). วิวัฒนาการการเมืองการปกครองไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

วินัย ผลเจริญ. (2542). ปัญหาโสเภณี: เหตุปัจจัย มุมมอง และวิธีการแก้ไขปัญหาตามแนวทางพุทธ ศาสนา. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา, 1-34, (กันยายน-ธันวาคม 2542). สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล. (2537). NICS-เขตปลอดโสเภณี?. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.

สมชาย ภคภาสน์วิวัฒน์. (2547). การพัฒนาเศรษฐกิจและการเมืองของไทย. กรุงเทพฯ: โครงการจัดพิมพ์คบไฟ. สุภางค์ จันทวานิช. (2553). ทฤษฎีสังคมวิทยา. กรุงเพทฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.

เสาวนีย์ เตชะไพบูลย์. (2551). การป้องกันและปราบปรามการค้ามนุษย์: ศึกษากรณีส่งหญิงไทยไปค้าประเวณียังต่างประเทศ. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยการยุติธรรม สำนักงานศาลยุติธรรม.

เอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2557). มองเศรษฐกิจการเมืองไทยผ่านการเคลื่อนไหวของสมาคมธุรกิจ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรังสิต. Daniels, Lee. (1987). Bangkok By Night. Hong Kong: CFW Guidebook.

บทสัมภาษณ์

จันทวิภา อภิสุข. (2561, 11 มกราคม). มูลนิธิเอ็มพาวเวอร์. [บทสัมภาษณ์].

ธเนศ วงศ์ยานนาวา. (2561, 12 มกราคม). ศาสตราจารย์ คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. [บทสัมภาษณ์].