Southeast Asia: Politics, Economy and International Relations (2007 – 2015)
Main Article Content
Abstract
Southeast Asia consists of two geographical regions : the mainland the maritime section. The mainland section consists of Combodia, Laos, Myanmar, Thailand and Vietnam. The population of which are primarily Tai peoples and Austro-Asiatic peoples and the dominant religion is Buddhism, followed by Christianity. The maritime section consists of Brunei, Indonesia, Malaysia, the Philippines and Singapore. Due to the diversity of the region and complexity of politics and societies in each of 10 countries, it is very interesting study how these countries cope with the problems after the economic in 1997.
This research will examines the following factors :
1) The external and domestic factors affect the economy, politics and international relations of each country.
2) The leaders of each country play an important role in the road map of national policy leading to development.
3) The success and obstacles in politics, economy and international relations depend on the external and domestic factors.
The researchers found out that the economic crisis triggered by several factors, chief among them is overvalued currencies caused by the huge influx of foreign direct investment and foreign capital from outside the region which considered as the external factors gave effect to the massive corporate and private debts in Thailand along with the contagion effect of investor panic led to the collapse of Thai economy in 1997.The collapse of Thai economy which in the domestic factors spilled over and gave effect to the other Southeast Asian and East Asian Countries. Indonesia, South Korea were the Countries most affected by the crisis. Hong Kong Malaysia, Laos and the Philippines were also fairly hurt by the slump.
Mainland China, India, Taiwan, Brunei and Vietnam were less affected. Japan was not much affected by the crisis but was going through its own long-term economic difficulties The economic crisis of some countries in Southeast Asia also led to political upheaval, most notably culminating in the resignations of President Suharto in Indonesia and Prime Minister General Chavalit Yongchaiyudh in Thailand. There was general rise in anti-Western sentiment, with George Soros and IMF in particular signed out as targets of criticism Heavy U.S. investment in Thailand ended, replaced by mostly European investment through Japanese investment was sustained. Islamic and other separatist movements intensified in Indonesia, the Philippines and Thailand as central authorities weakened until the year of 2006 although the economic situation was recovered. Mahathir of Malaysia and Arroyo of the Philippines suggested that ASEAN’s responsibility is to uphold its commitment to free markets and ensure that policies of sustainable development should be concentrated. Due to the economic crisis and political situation of each country, the leaders of all Southeast Asian Countries have developed the omni-direction foreign policies both bilateral and multilateral within the region and between the regions, such as between two members of ASEAN, sub-regional of ASEAN (GMA, MIMP-EAGA, SIJORI) ASEAN and EU, ASEAN and Middle East, etc. By the year of 2006 the members of ASEAN seemed successful in economy, political stability and international relations. Moreover, in 2005, at the 11th ASEAN Summit in Kuala lumpur, a ten-member Eminent Persons Group (EPG) was appointed to examine and provide recommendations on the ASEAN Charter. At the 12th ASEAN Summit in Cebu, the Philippines on 13 January 2007 and the 13th ASEAN Summit in Singapore on 20 November 2007, The Blueprint of ASEAN Charter focused on “One Vision, One Identity” and “One Caring and Sharing Community” were declared by the leaders of ASEAN. One purpose of this blueprint is to create the ASEAN Economic Community (AEC) in 2015. This is the success of ASEAN members in agreement of common interest. This Charter could provide the means to expedite regional economic integration, particularly in transforming the region into an ASEAN Economic Community (AEC) by 2020. Moreover it brought together the ASEAN+3 (the ten member countries of ASEAN plus China, Japan and South Korea to share more on bilateral and multilateral Cooperation and it will create greater impetus to cooperate in trade, investment, and finance in the future. Apart from China. Japan and South Korea, India, Australia and New Zealand wanted to cooperate more in the region. Sub-regional cooperation which consist of some members of ASEAN such as BIMP-EAGA, GMA and SIJORI were also discussed and expanded more on cooperation in these countries.
In 2007 up to 2015 every country in Southeast Asia concentrated on solving the internal problem, more or less, in order to cooperate in ASEAN Community. Thailand faced the problem of political instability but has to solve the internal problems and at the same time making outward looking policy. In Malaysia, even the leader faced with corruption allegation, the country has to solve this problem in order to bring stability to the country.
The new president of Indonesia has to adjust the new policy to more outward looking than before. Nothing to say about Singapore of which political stability bring about economic development to the country. Economic development in the Philippines bring many foreign investors to the country. This is because of political stability of President Aguino.
Myanmar just finished the election but the leaders have to negotiate in order to bring the economic development to the country. Indochina also try to cooperate more with the neighboring countries.
Timor Leste has just developed and there is still a long way to go. But many countries in Southeast Asia try to help for development in various matters. As of now, these countries are the members of ASEAN Community. The problems is, if the national interest bring up against with the common interest, it many create many conflicts among the members.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
Aspinal, Edward. (2010). “Indonesia in 2009, Democratic Triumphs and Trials”, Southeast Asian Affairs (2010) : 103-125.
Corelli, Aaron L. (2015) “Sovereignty and the Sea: President Joko Widodo’s Foreign Policy Challenges, Contemporary” Southeast Asia, 37, 1 : 1-4.
“Easier investment permits to woo investors”, Jakarta Post, 27 January 2015.
Fealy, Greg. (2013). “Indonesian Politics in 2012, Graft, Intolerance, and Hope of Change in Late
Yudhoyono Period”, Southeast Asia Affairs : 103-120.
Indonesia Economic Outlook. 23 June 2015.
Kimura, Ehito. (2011). “Indonesia in 2010, A Leading Democracy Disappoints on Reform”, Asian Survey, 51, 1 : 186-194.
Maulencha, M. Ajie. (2015). “Analysis: Time to support infrastructure reform”, Jakarta Post, 21 January
Mietzner, Marcus. (2009). “Indonesia in 2008, Democratic consolidation in Soeharto’s Shadow”,
Southeast Asian Affairs : 105-123.
Mietzner, Marcus. (2015). “Indonesia in 2014, Jokowi and the Repolarization of Post-Soeharto Period”, Southeast Asian Affairs: 117-138.
Mietzner, Marcus. (2012) “Indonesia, Yudhoyono’s Legacy between Stability and Stagnation”,
Southeast Asian Affairs :199-134.
ฟิลิปปินส์
สีดา สอนศรี. (2550). ฟิลิปปินส์จากอดีตสู่ปัจจุบัน (1986-2006). กรุงเทพฯ : คณะรัฐศาสตร์
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สีดา สอนศรี. (2550). ประวัติศาสตร์เศรษฐกิจของฟิลิปปินส์. กรุงเทพฯ : โครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
. (2545). คู่มือประเทศฟิลิปปินส์. กรุงเทพฯ : โครงการ อบศ.5.
. (2549). รัฐกับสังคมมุสลิม. กรุงเทพฯ : สกว.
. (2007). การเมือง เศรษฐกิจและการต่างประเทศหลังสิ้นสุดสงครามเย็น. กรุงเทพฯ : คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
. (2550). รัฐกับสังคมมุสลิมในภาคใต้ จากความขัดแย้งสู่ความร่วมมือ. กรุงเทพฯ : คบไฟ,
. (2555). “ฟิลิปปินส์ : จากอาเซียนสู่ TPP”, มติชนรายวัน. 17 กรกฎาคม, หน้า 6.
สีดา สอนศรี. (2552). เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ : การเมือง เศรษฐกิจและการต่างประเทศ หลังวิกฤต
เศรษฐกิจ (พ.ศ. 2540-2550). กรุงเทพฯ : คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Amador Julio S. (2015). “The Philippines and Vietnam : Strategic Partners”, The Diplomat (February 26)
Balisacan, Arsenio. (2015). interview on January 29.
Basilio, Enrico L. (2006). A Market-Oriented Policy Reform Option : the Philippine Roll-on/Roll-off (RO-RO) Experience. Manila.
Citizen’s Charter. (2013).
Cuisa, Jose L. (2015). Asian Journal. April 26.
Del Rosario, Albert F. (2012). Common Challenges, News Developments in the Philippines-
US. Alliance. Public Lecture at the Heritage Foundation, 2 May .
Dohert, John F. “Who Controls the Philippine Economy,” Cronies and Enemies, Philippine
Studies Occasional Papers, no.5, University of Hawaii, 29.
Guthrie, George M. (1971). Six Perspectives on the Philippines. Manila : The Bookmark.
Joint Statement : Eleventh Brunei Darussalam-Indonesia-Malaysia-Philippines (11th BIMP-EAGA Summit), 28 April 2015 Langkawi, Kedah, Makaysia.
Philippine Daily Inquirer. August 2006, 1-2.
. 10 August, 2005.
Philippine Star. April 8, 2015.
Public and Private Partnership Center. (2014). Manila.
Republic of the Philippines. (2001). Inaugural address. June 30.
. (2004). MTPDP Final consolidated. Manila.
Republic of the Philippines. (2009). Prologue : Confronting the Global Economic Crisis. Manil
___________ . MTPDP 2004-2010. Manila : 2010.
___________ . Executive Order no. 8, September 9, 2010 (Reorganizing and Renaming the
Build-Operate and Transfer (BOT) Center to the Public-Private Partnership (PPP) Center
of the Philippine).
Republika ng Pilipinas. (2011). Philippine Development Plan 2011 -2016 Results Matrices. Manila.
SONA. 2009, 2011-2015. 4th Philippine-Australia Ministerial Meeting Joint Ministerial Statement, 21 February 2014.
ไทย
โฆสิต ปั้นเปี่ยมรัษฎ์. (2543). แนวทางแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจ-การเมืองไทย. กรุงเทพฯ : สถาบันนโยบายศึกษา.
เจิมศักดิ์ ปิ่นทอง (บรรณาธิการ). (2547). รู้ทันทักษิณ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ขอคิดด้วยคน.
ประภัสสร์ เทพชาตรี (บรรณาธิการ). (2552). ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. กรุงเทพฯ : โครงการอาเซียนศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สีดา สอนศรี (บรรณาธิการ). (2544). เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ : การเมืองการปกครองหลังสิ้นสุดสงครามเย็น. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ : คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สีดา สอนศรี. (2546). เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ : นโยบายต่างประเทศในยุคโลกาภิวัตน์. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ : คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
_______. (2555). ความร่วมมือส่วนภูมิภาคแนวใหม่สำหรับประชาคมอาเซียน. มหาสารคาม : อภิชาตการพิมพ์.
สมชาย ภคภาสน์วิวัฒน์. (2547). การพัฒนาเศรษฐกิจและการเมืองไทย. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ : สถาบันเอเชียตะวันออกศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
_______. (2543). วิสัยทัศน์ประเทศไทย ปี 2000. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพฯ : มติชน.
สำนักนายกรัฐมนตรี. (2553). รายงานแสดงผลการดำเนินการของคณะรัฐมนตรีตามแนวนโยบายพื้นฐานแห่งรัฐ รัฐบาลอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ปีที่หนึ่ง (วันที่ 30 ธันวาคม 2551 ถึงวันที่ 30 ธันวาคม 2552). กรุงเทพฯ : สำนักนายกรัฐมนตรี.
สุรชาติ บำรุงสุข. (2552). วิกฤตการเมืองไทย. กรุงเทพฯ : โครงการความมั่นคงศึกษา ด้วยความสนับสนุนจากสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
Mely Cabellero-Anthony editor. (2010). Political change, democratic transitions and security in Southeast Asia. London : Routledge.
Somchai Phatharathananunth. (2006). Civil society and democratization : social movements in
Northeast Thailand. Copenhagen, Denmark : NIAS.
Tamada, Yoshifumi. (2008). Myths and realities : The democratization of Thai politics. Melbourne : Trans Pacific Press.
มาเลเซีย
จีน-มาเลย์ข้อตกลงแลกเปลี่ยนเงินตรามูลค่า 8 หมื่นล้านหยวน. (2552). ASTV ผู้จัดการ (9 กุมภาพันธ์).
ชปา จิตต์ประทุม. (2556). มาเลเซียบนเส้นทางการเป็นประเทศที่พัฒนา. ใน กระแสเอเชีย. สุภางค์พรรณ ตั้งตรงไพโรจน์ บรรณาธิการ. กรุงเทพฯ: สถาบันเอเชียศึกษา จุฬาฯ.
นายกฯ มาเลเซีย เตรียมยกเลิกกฎหมายความมั่นคง ที่ใช้มานาน 51 ปี. (2554). มติชน (16 กันยายน).
ผลโหวต TPP เดิมพันอนาคต นาจิบ. (2558). ประชาชาติธุรกิจ (14-16 กันยายน).
รัฐบาลมาเลเซียเปิดเสรีธุรกิจบริการบางส่วน. (2552). ASTV ผู้จัดการ (24 เมษายน).
ศาสนากับการเลือกตั้งในมาเลเซีย. (2556). กรุงเทพธุรกิจ (21 เมษายน).
Abdullah: Spend Funds Under Stimulus Package Effectively. Bernama (24 February 2009).
808 Assembly Proceeds Peacefully. Bernama (8 August 2015).
Baradan kuppusamy. Looking for a genuine partnership.The Star (7 May 2013).
Future of MCA depends on unity, says Najib. Bernama (12 October 2014).
Joceline Tan. Doing battle over land deals.The Star (2 September 2012).
MCA, Gerakan’s return to the cabinet augurs well for the nation.Bernama (26 June 2014).
M. Veera pandiyan .The foreign factor on April 28.The Star (10 May 2012).
Oon Yeoh (editor). (2012). Clean Sweep: The Global Triumph of Bersih 3.0. Kuala Lumpur: SIRD.
PM condemns Tian Chua for blaming UMNO for Sabah gun battle with armed intruders. Bernama (3 March 2013).
Wong Chun Wai. Keep faith out of politics.The Star (11 November 2012).
Zahid: Full brunt of law to be used against Sarawak Report. The Star (31 July 2015).
สิงคโปร์
โคริน เฟื่องเกษม. (2548). “ลี กวน ยิว : ผู้นำคนแรกของสิงคโปร์” ในสีดา สอนศรี (บก.) ผู้นำในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ : ศึกษาเฉพาะในประเทศอินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ สิงคโปร์ มาเลเซีย และไทย. กรุงเทพฯ : โครงการวิชาโทเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
โคริน เฟื่องเกษม. (2550). “นโยบายต่างประเทศของสิงคโปร์”, ใน สีดา สอนศรี (บก.) เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ : นโยบายต่างประเทศหลังวิกฤติเศรษฐกิจ (พ.ศ. 1997 – 2006). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โคริน เฟื่องเกษม. (2552). สิงคโปร์ : การเมือง เศรษฐกิจและการต่างประเทศหลังยุควิกฤติเศรษฐกิจ (ค.ศ. หลังวิกฤติเศรษฐกิจ (พ.ศ. 2540 – 2550). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2552 ; ใน สีดา สอนศรี. เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ : การเมือง เศรษฐกิจ และการต่างประเทศหลังวิกฤตเศรษฐกิจ (พ.ศ.2540-2550). กรุงเทพฯ:โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โคริน เฟื่องเกษม. (2554). สิงคโปร์ภายใต้สามผู้นำ. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์เดือนตุลา จำกัด.
Lee Kuan Yew. (2013). One Man’s View of the World. Singapore : Straits Times Press.
“PM Lee, Najib ‘ satisfied’ at program made since last Leaders’ Retreat”, May 5, 2015, http : //
www.channelnewasia.com/news/singapore/pm-lee-najib-satisfied-at /1826794.html.Retrieved 2 July 2015.
PM Lee Hsien Loong’s Chiness New Year Message 2013.
Russon, Mary-Ann. “Lee Kuan Yew death : Can Lee Hsien Loong take Singapore into the
future?” International Business Times, UK Edition, 8 June 2015.
See Seng Tan. (2012) “Faced With the Dragon : Perils and Prospects in Singapore’s Ambivalent
Relationship with China,” The Chinese Journal of International Politics : 245 – 265.
Shen, Simon. “Why Singapore plays a pivotal role in ASEAN,” April 20, 2015
www.ejinsight.com/20150420-singapore-pivotal-role-ASEAN
Singapore Election Department, September 12, 2015.
“Singapore in mourning as first PM Lee Kuan Yew dies,” The Jordan Times, March 23, 2015.
“Singapore Politics : Falling on their wallets,” Economist, January 7, 2012.
Tan, Kenneth Paul. “Singapore in 2014 : Adapting to the New Normal”, Asian Survey, Vol.55,
No.1, January / February (2015) : 157-164.
เวียดนาม
ธัญญาทิพย์ ศรีพนา. (2550). นโยบายต่างประเทศของเวียดนามหลังปี 1986 กรณีนโยบายของเวียดนามต่อไทย. สถาบันเอเชียศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ : เลคแอนด์ฟาวด์เท่น พริ๊นติ้ง.
ธัญญาทิพย์ ศรีพนา. (2542). “แนวทางใหม่ของนโยบายต่างประเทศเวียดนามหลัง 1986,” เอเชียปริทัศน์ : 26-48 กันยายน-ธันวาคม.
Adam Taylor. (2012). “China Angers Vietnam By Announcing A Tiny New City On Disputed South China Sea Island”, 24 July.
ASEAN Foreign Ministers’ Statement on the Current Developments in the South China Sea, May
10, 2014, Nay Pyi Taw.
“China must immediately withdraw oil rig: Vietnam's Defense Minister”, 2 June 2014,
http://thanhniennews.com/politics/china-must-immediately-withdraw-oil-rig-vietnams-defense-minister-26815.html.
“China speeds up construction of Sansha City in West PHL Sea”, 30 September 2012,
http://www.gmanetwork.com/news/story/276188/news/nation/china-speeds-up-construction-of-sansha-city-in-west-phl-sea.
“China warns Vietnam over South China Sea islands”, 2 January
2013,http://www.thesundayindian.com/en/story/china-warns-vietnam-over-south-china-sea-islands/117/45466/.
Communist Party of Vietnam, Documents of the 11th Congress, National Political Publication
House, Hanoi, 2011.
“Half a million Vietnamese Catholics of Vinh Diocese protest against police’s brutality”, Viet
Catholic News, 26 July 2009,http://www.vietcatholic.net/News/Html/69468.htm;
South China Sea Oil Shipping Lanes,http://www.globalsecurity.org/military/world/war/spratly-
ship.htm
"U.S. Group Condemns Arrest of Rights Lawyer in Vietnam", 19 June 2009,
http://www.christianpost.com/article/20090619/u-s-group-condemns-arrest-of-rights-lawyer-in-vietnam/index.html
“Vietnam Protests China’s Plans for Sansha City Garrison”, Bloomberg News, 15 August 2012,
http://www.bloomberg.com/news/2012-07-24/vietnam-protests-china-s-plans-for-sansha-city-garrison.html.
“Viet Nam, Thailand promote strategic cooperation”, 27 June 2013,
http://www.vietnamembassy-hungary.org/en/news_object_view?newsPath=/vnemb.vn/ tin_hddn/ns130628163249
กัมพูชา
ธีระ นุชเปี่ยม. (2542). การพัฒนาเศรษฐกิจและการเมืองกัมพูชา. กรุงเทพฯ : โครงการจัดพิมพ์คบไฟ, ผู้จัดการออนไลน์, 12 ตุลาคม 2551.
วัชรินทร์ ยงศิริ. (2556). ประชาธิปไตยและการเมืองในกัมพูชา. เอกสารประกอบการสอนวิชา
ประชาธิปไตยในเอเชียอาคเนย์ โครงการปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการเมือง คณะ
รัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ศูนย์อินโดจีนศึกษา มหาวิทยาลัยบูรพา. โต๊ะข่าวกัมพูชา, 4 (พฤษภาคม 2552) ; 4 (มิถุนายน 2552) ;
5 (กรกฎาคม 2553) ; 5 (พฤศจิกายน 2553).
http://en.wikipedia.org/wiki/Ethnic_groups_in_Cambodia 2015.
The Economist Intelligence Unit. (2009)“Cambodia.” Country Report, February, March, April, July, September.
The Economist Intelligence Unit. (2010). “Cambodia.” Country Report, May, June, October, December.
The Economist Intelligence Unit. (2011) “Cambodia.” Country Report, January, April, May, August, October.
The Economist Intelligence Unit. (2012) “Cambodia.” Country Report, March, April, June, July,
September, October.
The Economist Intelligence Unit. (2015). “Cambodia.” Country Report, February, March, April.
ลาว
กระทรวงการต่างประเทศ. (2014). แผนแม่บทประชาคมการเมือง-ความมั่นคงอาเซียน.
กฎหมายว่าด้วยศาลประชาชน สปป.ลาว ฉบับปรับปรุงปี 2009.
กฎหมายว่าด้วยองค์การอัยการประชาชน สปป.ลาว ฉบับปรับปรุง 2009.
แผนการปฏิบัติประชาคมวัฒนธรรม-สังคมอาเซียน ปี ค.ศ.2009-2015 (Road Map for an ASEAN
Community 2009-2015).
ศุทธิกานต์ มีจั่น. (2556). สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว. วิทยาลัยพัฒนาการปกครองท้องถิ่น: สถาบันพระปกเกล้า.
พม่า
พรพิมล ตรีโชติ. (2551). การต่างประเทศพม่า : ปฏิสัมพันธ์กับประเทศเพื่อนบ้านและชนกลุ่มน้อย.กรุงเทพ : สถาบันเอเชียศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Allen, Tim, and Alan Thomas. (2000). Poverty and development into the 21st century. Oxford University Press.
Economist Intelligence Unit (EIU). (2013). Myanmar 2012 (country report).
Egreteau, R., & Jagan, L. (2013). Soldiers and diplomacy in Burma: understanding the foreign relations of the Burmese praetorian state. NUS Press : IRASEC.
Know About Modernization." Foreign Affairs 88, no. 2 (2009) : 33-48.
International crisis group. (2014). Myanmar’s Military: Back to the Barracks. Crisis group Asia Report.
Than, Tin MaungMaung. (2014). "Introductory Overview: Myanmar's Economic Reforms." Journal of Southeast Asian Economies (JSEAE) 31, no. 2 : 165-172.
ณัฐพล ตันตระกูลทรัพย์. (2556). ชนกลุ่มน้อยกับรัฐบาลพม่า : การปรับความสัมพันธ์ใหม่.
[ออนไลน์] แหล่งที่มา: http://www.thaiworld.org/thn/thailand_monitor/answera.php?question_id=1199
Irrawaddy. After Rumors, Rangoon Muslims Fear Attacks, 2013. [online]. Available from:
http://www.irrawaddy.org/archives/30479
Myanmar Time. (2010). Economic expertise needed in Hluttaws: analysts, politicians, [online].
Available from http://www.burmanet.org/news/2010/10/14/myanmar-times-economic-expertise-needed-in-hluttaws-analysts-politicians/
บรูไน
จรัญ มะลูลีม. (2012). OIC องค์การมุสลิมโลกในโลกมุสลิม พัฒนาการ บทบาท ขององค์การความร่วมมืออิสลามและความสัมพันธ์กับประเทศไทย. กรุงเทพ : ศยาม.
จิตติมา คิ้มสุขศรี. (2013). เนการาบรูไนดารุสลาม 2012, กระแสเอเชีย.
นภดล ชาติประเสริฐ. (2550). บรูไน การเมือง เศรษฐกิจ และ การต่างประเทศหลังวิกฤติ (ค.ศ.1997-2006).
สีดา สอนศรี บรรณาธิการ. กรุงเทพ : คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
นิชานท์ สิหพุทธางกูร. (2556). ระบบการเมืองการปกครอง สมาชิกประชาคมอาเซียน. สถาบันพระปกเกล้า
วิเคราะห์ข่าวเศรษฐกิจการค้าระหว่างประเทศ.กรมเจรจาการค้าระหว่างประเทศ
สำนักงานแรงงานบรูไน. http://brunei.mol.go.th/home.25 สิงหาคม, 2558
http://www.mfa.go.th/business/,วิเคราะห์ข่าวเศรษฐกิจการค้าระหว่างประเทศ.กรมหว่างประเทศ
เจรจาการค้าระหว่างประเทศ. 25 กันยายน, 2558
http://www.eastasiawatch.in.th/article.php?id=558, จับตาอาเซียนตะวันออก East Asian watch, 25
กรกฎาคม, 2558
ติมอร์เลสเต
Asian Development Bank. (2015). Timor-Leste. ADB. http://www.adb.org/sites/default/files/publication/30205/ado2013-timor-leste.pdf (accessed April 12)
Australian Department of Foreign Affairs and Trade. (2015). Timor-Leste country brief. Australian Department of Foreign Affairs and Trade. http://dfat.gov.au/geo/timor-leste/Pages/timor-leste-country-brief.aspx. (accessed April 30)
Australian Strategic Policy Institute. (2015). A reliable partner: Strengthening Australia-Timor-Leste relations. Australian Strategic Policy Institute. report-issue-39-a-reliable-partner-strengthening-australia-timor-leste-relations/6_59_12_PM_SR39_Timor-Leste.pdf. (accessed March 7)
Azhari, Noordin. (2011). ASEAN and East Timor: Family someday?. In ASEAN matters: Reflecting on the Association of Southeast Asian Nations, ed. Yoong Yoong Lee, 53-58. Singapore: World Scientific.
Babo-Saores, Dionisio. (2012). Conflict and vioence in post-independence East Timor. In The peace in between: Post-war violence and peace building, ed. Astri Suhrke, and Mats Berdal, 211-226. London: Routledge.
International Crisis Group. Timor-Leste stability at what cost?. ETH Zurich. file:///C:/Users/Administrator/Downloads/246-timor-leste-stability-at-what-cost.pdf.
(accessed April 30, 2015).
Jones, Lee. (2012). ASEAN, sovereignty and intervention in Southeast Asia. New York: Palgrave Macmillan.
Lemay-Hebert, Nicolas. (2014). A Sisyphean exercise of SSR: Examining the role of the UN in Timor-Leste. In Security sector reform in Southeast Asia: from policy to practice, ed. Felix
Heiduk, 201-221. Basingstoke, Hampshire : Palgrave Macmillan.