ดัชนีการพึ่งพาตนเองของชุมชนในจังหวัดเชียงราย

Main Article Content

ปวีณา ลี้ตระกูล

บทคัดย่อ

 จากปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงเป็นปรัชญาทพี่ ระบาทสมเดจ็ พระเจ้าอยู่หัวรัชกาล ปัจจุบันได้ ได้ทรงชี้ถึงแนวการดำรงอยู่และปฏิบัตตนของประชาชนในทุกระดับไม่ว่าจะเป็น ระดับครอบครัว ระดับชุมชน จนถึงระดับประเทศ ซึ่งการศึกษาในครั้งนี้เป็นการศึกษา ระดับความสามารถในการพึ่งพาตนเองของชุมชน เพื่อนำมาเป็นข้อมูลพื้นฐานในการ ขับเคลื่อนปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของจังหวัดเชียงรายต่อไป วัตถุประสงค์ของการศึกษา คือการสร้างดัชนีชี้วัดระดับความสามารถในการพึ่งพาตนเองของชุมชน และวัด ความสามารถในการพึ่งพาตนเองของชุมชนในจังหวัดเชียงราย ซึ่งข้อมูลที่ใช้ในการศึกษา ประกอบด้วยข้อมูลปฐมภูมิและทุติภูมิ ผลการศึกษาพบว่า การวัดระดับความสามารถในการพึ่งพาตนของชุมชน ดัชนี การพึ่งพาตนเองของชุมชนเป็นเครื่องมือวัดระดับความสามารถในการพึ่งพาตนเองของ ชุมชน ซึ่งกรอบการสร้างดัชนีวัดระดับความสามารถในการพึ่งพาตนเองของชุมชน วัดจากตัวชี้วัด 5 ด้าน ได้แก่ด้านที่ 1 ด้านโครงสร้างพื้นฐานและการศึกษาของชุมชน ด้านที่ 2 ด้านทุนและเศรษฐกิจ ด้านที่ 3 ด้านสังคมและวัฒนธรรม ด้านที่ 4 ด้าน ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม และด้านที่ 5 ด้านอนามัยและสาธารณสุข โดยการ พิจารณาแต่ละด้านออกเป็น 3 มิติ ได้แก่มิติที่ 1 คือ ระดับของการพัฒนาของชุมชน มิติที่ 2 คือ การมีส่วนร่วมของชุมชน และมิติที่ 3 คือ ความสามารถในการจัดการตนเอง ของชมุ ชน ผลจากการประเมนิ ดชั นกี ารพงึ่ พาตนเองของชมุ ชน โดยผ้ใู หญ่บ้านในแต่ละ ชมุ ชนเป็นผ้ปู ระเมนิ พบว่าโดยส่วนใหญ่หม่บู ้านในจงั หวดั เชยี งรายมคี วามสามารถในการ พึ่งพาตนเองในระดับ B

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ลี้ตระกูล ป. (2018). ดัชนีการพึ่งพาตนเองของชุมชนในจังหวัดเชียงราย. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 4(2), 20–58. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jmscrru/article/view/128288
ประเภทบทความ
บทความวิจัย
ประวัติผู้แต่ง

ปวีณา ลี้ตระกูล

เศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ (2549) ปัจจุบันเป็นอาจารย์โปรแกรมวิชาบริหารธุรกิจ(เศรษฐศาสตร์ธุรกิจ) มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย

เอกสารอ้างอิง

หนังสือ
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2545). แหล่งท่องเที่ยวเพื่อสุขภาพ (Health Tourism). เอกสารอัดสำเนา.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2540). สรุปคู่มือการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวทางด้าน
กายภาพ. ม.ป.ท.
ขอนแก่น, มหาวิทยาลัย. ศูนย์วิจัยท่องเที่ยวภูมิภาคลุ่มน้ำโขง. (2548). รายงานฉบับ
สมบูรณ์โครงการสำรวจพฤติกรรมนักท่องเที่ยวเพื่อเพิ่มศักยภาพทางการท่องเที่ยวจังหวัดขอนแก่น.
ขอนแก่น, มหาวิทยาลัย. ศูนย์บริการวิชาการ. (2545). รายงานฉบับสมบูรณ์โครงการ
ศึกษาเพื่อจัดทำแผนปฏิบัติการพัฒนาการท่องเที่ยวจังหวัดขอนแก่น
กาฬสินธุ์ อุดรธานี หนองคาย. ขอนแก่น : ห้างหุ้นส่วนจำกัด ขอนแก่น การพิมพ์.
ประสิทธิ์ คุณุรัตน์ และคณะ. (2546). (ร่าง) รายงานสรุปสำหรับผู้บริหาร แผนงาน
วิจัยย่อยเรื่องการศึกษาและสำรวจเส้นทางการท่องเที่ยวในภาคตะวันออก
เฉียงเหนือ. (เอกสารอัดสำ เนา).
ศูนย์บริการวิชาการ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. (2539). รายงานฉบับสมบูรณ์จังหวัด
อุดรธานี: ลู่ทางการพัฒนาการท่องเที่ยวจังหวัดอุดรธานี. ขอนแก่น : ขอนแก่นการพิมพ์.
สมาคมไทยท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์และผจญภัย (สทอ.) (2546). รายงานขั้นสุดท้าย
(Final Report) (ฉบับสมบูรณ์) โครงการศึกษาแนวทางการพัฒนาบริการ
ท่องเที่ยวเชิงส่งเสริมสุขภาพในที่พักแรม.
United Nations. (1960). Guidelines on integrated planning for sustainable tourism development. New York: United Nations Publication.
สื่ออีเล็คทรอนิคส์
เพลินพิศ หมื่นพล. “การส่งเสริมให้ประเทศไทยเป็นศูนย์กลางการแพทย์ของเอเชีย”
จุลสารการท่องเที่ยว ฉบับที่ 4/2547 (ตุลาคม-ธันวาคม 2547) แหล่งที่มา : http://www.etatjournal.com/upland/53/Meditour.pdf. (4 Oct 2008)
ห้องสมุดธนาคารไทยพาณิชย์. “พลังเศรษฐกิจเอเชีย และสถานะของไทย ใน Asian
Supply Chain Network” จุลสารกระแสทรรศ์ ปีที่ 9 ฉบับที่ 1449 (11
กรกฎาคม 2546) แหล่งที่มาhttp://www.scb.co.th/LIB/th/article/kra/2546/k1449.html. (6 Oct 2008)
เว็บไซต์
http://maps.google.co.th/