The Development of Sustainable Cultural Tourism at Klong Yao Village of Baan Talad, Banwhay Sub-district, Wapipatum District, Mahasarakham Province
Main Article Content
Abstract
This research aimed to 1) investigate the current situation of sustainable cultural tourism destination at Klong Yao village of Baan Talad and 2) propose the guideline of sustainable cultural tourism development based on people’s participation. Mixed method was utilized meanwhile the PAR (Participatory Action Research) and the AIC (Appreciation, Influence, Control) were used as a research techniques. The research instruments are 1) a set of questionnaire which was used for collecting data with 158 local people and 2) a structured interview which was used for collecting data with three community leaders. The result of this research revealed that the overview of the current tourism situation in five aspects of tourism management by local people standard criteria were at excellent level (3.37). In order to achieve that, the guideline of sustainable cultural tourism development are encouraging people participate in tourism management in all stages which are 1) participation in problem and the reason of problem finding 2) participation in planning and decision 3) participation in operation and 4) participation in benefit distribution. Moreover, people should set the meeting to indicate the tourism vision by themselves. It can unite the opinion of local people in tourism management. At the same time, it leads to tourism direction and goal identification by local people in the sustainable way relate to the five aspects of the tourism management standard criteria which managed by Designated Areas for Sustainable Tourism Administration (Public Organization).
Downloads
Article Details
References
กาญจนา แสงลิ้มสุวรรณ และ ศรันยา แสงลิ้มสุวรรณ (2555). การท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน.วารสารนักบริหาร. 32(4),139-146.
ไกรฤกษ์ ปิ่นแก้ว. (2556). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. สืบค้นเมื่อ 27 มีนาคม 2562, จาก http://tourism-dan1.blogspot.com/
ชัชวาลย์ ทัตศิวัช. (2552). การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม (Participatory Action Research: PAR): มิติใหม่ของรูปแบบวิธีวิจัยเพื่อการพัฒนาชุมชนระดับท้องถิ่น. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยรามคำแหง, กรุงเทพฯ.
ทินกร น้อยตำแย. (2561). การพัฒนางานออนซอนกลองยาวชาววาปีของดีพื้นบ้านจังหวัดมหาสารคาม. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 37(3), 28-39.
ธวัชชัย งามสันติวงษ์. (2542). Spss for windows : หลักการและวิธีใช้คอมพิวเตอร์ในงานสถิติเพื่อการวิจัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ 21 เซ็นจูรี่.
นราศรี ไววนิชกุล และชูศักดิ์ อุดมศรี.(2552). ระเบียบวิธีวิจัยธุรกิจ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2542). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน.กรุงเทพฯ: บริษัทเพรส แอนด์ ดีไซน์ จำกัด.
ประภาส อินทนปสาธน์. (2546). การบริหารจัดการการท่องเที่ยวแบบชุมชนมีส่วนร่วม กรณีศึกษาหมู่บ้านโคกโก่ง อำเภอกุฉินารายณ์ จังหวัดกาฬสินธุ์. (รายงานการศึกษาอิสระปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต) มหาวิทยาลัยขอนแก่น. สาขาวิชาการบริหารพัฒนา.
ประชาสรรค์ แสนภักดี. 2546). เทคนิคกระบวนการวางแผนแบบมีส่วนร่วม. สืบค้นเมื่อ 20 มิถุนายน 2561, จาก http://www.prachasan.com/mindmapknowledge/aic.html
พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพฯ: โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ.
เมษ์ธาวิน พลโยธี และคณะ. (2552). ศักยภาพของชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรแบบมีส่วนร่วม: กรณีศึกษาชุมชนบ้านดอนมัน ตำบลขามเรียง อำเภอกันทรวิชัย จังหวัดมหาสารคาม. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ยรรยง กางการ. (2544). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้ของหมู่บ้านรอบแนวเขตอุทยานแห่งชาติภูพาน. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
วีระพล ทองมา และ ประเจต อำนาจ. (2547). ผลที่เกิดขึ้นจากการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวต่อประชาชนในพื้นที่ตำบลแม่แรม อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. เชียงใหม่: รายงานผลการวิจัยมหาวิทยาลัยแม่โจ้.
ศูนย์ประสานงานเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน. (2555). การท่องเที่ยวโดยชุมชน. ค้นเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ 2562, จาก http://cbtnetwork.org/th/?page_id=45
สิทธิศักดิ์ จำปาแดง. (2561). กลองยาวในวิถีวัฒนธรรมของชาวอำเภอวาปีปทุม จังหวัดมหาสารคาม. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.10(1), 91-109.
สุภางค์ จันทวานิช. (2531). การวิเคราะห์ข้อมูลในการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุมิตรา ทองพูล. (2554). วัฒนธรรมกลองยาว : การแข่งขัน การอนุรักษ์ และพัฒนาเพื่อส่งเสริมเศรษฐกิจสังคมและวัฒนธรรม อำเภอวาปีปทุม จังหวัดมหาสารคาม. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัย มหาสารคาม.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2560). ข้อมูลสถิติจากการสำรวจสุขภาพจิต (ความสุข) คนไทย. สิบค้นเมื่อ 20 ตุลาคม 2561 จาก http://service.nso.go.th/nso/web/survey/surpop2-4-10.html
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน(องค์การมหาชน)(อพท.). (2558). คู่มือเกณฑ์มาตรฐานการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวโดยชุมชน. สืบค้นเมื่อ13 มิถุนายน 2561.
จาก http://www.dasta.or.th/dastaarea7/attachments/article/228/SAR.pdf
องค์การบริหารส่วนตำบลบ้านหวาย. (2562). ประชากรตำบลบ้านหวาย.สืบค้นเมื่อ 17 กรกฎาคม 2562, จากhttp://www.banwhay.net/people.html
อุษาวดี พูลพิพัฒน์. (2545). การรับรู้ต่อองค์ประกอบการท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่ส่งผลต่อการอนุรักษ์ทรัพยากรท่องเที่ยวขอ’ชุมชน กรณีศึกษา ชุมชนปวนพุ กิ่งอำเภอหนองหิน จังหวัดเลย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
Kasperson, R. E. & Breitbal. (1985). Rural Development Participation Conceptual Measures for Project Feign. Carmell University: Rural Development Committee.
Richards, G. (1999). Culture, Cultural Tourism and Identity. Tilburg University, the Netherlands.
World Tourism Organization (UNWTO). (2017). Tourism and Culture. Retrieved from http://ethics.unwto.org/content/tourism-and-culture