ผลกระทบจากปัจจัยของนักศึกษาต่อทักษะการพูด จากมุมมองของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี

บทคัดย่อ

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อตรวจสอบผลกระทบของปัจจัยด้านนักศึกษาที่มีต่อทักษะการพูดภาษาอาหรับจากมุมมองของนักศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี โดยอ้างอิงทฤษฎีพฤติกรรมนิยม ทฤษฎีความรู้ความเข้าใจ และทฤษฎีการเกิดตามธรรมชาติ ผู้วิจัยได้สุ่มตัวอย่างนักศึกษาแบบง่ายและแบบแบ่งกลุ่มจำนวน 274 คน จากคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ และ
คณะวิทยาการอิสลาม ผู้วิจัยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงพรรณนาวิเคราะห์ โดยมีแบบสอบถามและการสัมภาษณ์เป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล ซึ่งนำมาวิเคราะห์ด้วยโปรแกรม SPSS ผลการศึกษาพบว่า นักศึกษามีระดับความเห็นด้วยสูงต่อทัศนคติเชิงลบเกี่ยวกับการพูดภาษาอาหรับ โดยข้อความที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุดคือ “ฉันไม่จำเป็นต้องพูดภาษาอาหรับ” (36.1) และ “ฉันไม่ชอบพูดภาษาอาหรับ” (34.7) โดยรวมแล้ว ระดับความเห็นด้วยเฉลี่ยอยู่ที่ 3.42 ซึ่งบ่งชี้ถึงแนวโน้มโดยรวมที่เห็นด้วยกับความท้าทายในการพูดที่ระบุไว้ ผู้วิจัยเสนอแนะให้มีการศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับผลกระทบของปัจจัยจากมหาวิทยาลัยและปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อมที่มีต่อทักษะการพูด งานวิจัยนี้มีความสำคัญต่อการเรียนการสอนภาษาอาหรับ เนื่องจากแสดงให้เห็นว่าแรงจูงใจ ความมั่นใจ และการมีส่วนร่วมของผู้เรียนส่งผลโดยตรงต่อประสิทธิภาพการพูดของพวกเขา การระบุปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับนักศึกษาเหล่านี้ช่วยให้นักการศึกษาสามารถปรับวิธีการสอนเพื่อสนับสนุนความต้องการด้านการสื่อสารของนักเรียน พัฒนาความสามารถในการพูด และสร้างสภาพแวดล้อมในห้องเรียนที่มีประสิทธิภาพและเน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลางมากขึ้นสำหรับการเรียนรู้ภาษาอาหรับ