The Cosmological Conceptualization of Southern Thais: A Literary Exploration into Pra Bhumi Chants
Keywords:
Cosmology, Pra Bhumi, Southern ThaisAbstract
The Pra Bhumi chants that reflect the Southern-Thai cosmological concept are influenced by the Brahmanism religion and the Shaivism tradition, which believe that Shiva as created the earth from Parvati’s or Uma Phakhawati’s substance. The concept explains metaphysical questions by supporting theistic theories that god is the absolute creator of the earth based on the belief that Shiva is the mightiest above all gods with the following characteristics: 1. he came to existence before all origins, 2. he is perfect, 3. he is eternal, and 4. he controls human ethics. The concept further describes ontological questions through a concept that the earth and all things emerged from the substance of Shiva, which is a form of grand soul, a creator, and a controller of the earth and the universe. However, his creations possess limited matters and minds. The Southern-Thai concept of how the earth was created differs from many theistic theories as it was embedded with the influences of Shivaism and Shaktism, where Parvati is honored as the grand goddess who co-founded the earth with Shiva.
The findings revealed that chanting to Pra Bhumi, a ritual that is local to Southern Thailand, preserves conventional religious beliefs, although the religion itself has long faded from the region. Moreover, the concept also reflects many wisdom heritages derived from southern ancestors. The establishment of local ethics which fosters gratitude towards god’s grace of the gods (e.g., worshiping in auspicious ceremonies, Baci decorations, arrangements of oblations, and regular name-calling of the two gods, The cultivation of a resource-economizing way of life that promotes abstinence from resource wasting and eradication as all are created from the substance of Parvati, and The harmonization of human coexistence, which is portrayed by these chants, that different religious beliefs could be blended in harmony and that southern ancestors employed this wisdom to maintain peaceful coexistence
References
ชัยวุฒิ พิยะกูล. (2542). นางโภควดี. สงขลา : สถาบันทักษิณคดีศึกษา.
เฉลิม มากนวล และ จรัส ชูชื่น. (2540). การศึกษาการใช้ภาษาและโลกทัศน์ในบทมโนราห์.ปัตตานี : คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
เทพย์ สาริกบุตร. (2512). คัมภีร์พระเวทฉบับพิเศษ. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ศิวาศรม.
ธนู แก้วโอกาส. (2542). ศาสนาโลก.กรุงเทพฯ : สุขภายใจ.
ปรีชา ช้างขวัญยืน. (2542). มนุษย์กับอารยธรรม. นนทบุรี : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมมาธิราช.
ปรีชา นุ่นสุข. (2542). ศาสนาพราหมณ์ในภาคใต้ในสารานุกรมวัฒนธรรมภาคใต้ (เล่ม 15 น.7347-7372). กรุงเทพฯ : อัมรินทร์การพิมพ์.
ปรีชา นุ่นสุข. (2551). ศาสนาพราหมณ์ในลุ่มแม่น้ำปัตตานี : การค้นพบใหม่ในบริเวณตอนล่างของคาบสมุทรไทย. เมืองโบราณ. 34 (3), 133-142.
พระไตรปิฎกภาษาไทยฉบับสังคายนาในพระบรมราชูปถัมภ์ พุทธศักราช 2530 เล่มที่ 11
พระยาสัจจาภิรมย์. (2511). เทวกำเนิด. พระนคร : มหารัชตะการพิมพ์.
สฤษดิ์ ขุนทรง. (2556). ร่องรอยศาสนาพราหมณ์ ณ เมืองศูนย์กลางของวัฒนธรรมทวารวาวดี. ศิลปากร, 56 (4), 56-57.
สุจิตรา รณรื่น .(2532). ปรัชญาเบื้องต้น. กรุงเทพฯ : อักษรพิพัฒน์.
สุจิตรา อ่อนค้อม. (2552). ศาสนาเปรียบเทียบ. พิมพ์ครั้งที่ 8. กรุงเทพฯ : สหธรรมิกจำกัด.
แสง จันทร์งาม. (2531). ศาสนศาสตร์. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
สุธิวงษ์ พงศ์ไพบูลย์, สมบูรณ์ ธนะสุขและพิชัย แก้วขาว. (2543). กระเทาะสนิมกริช:แลวิถีชีวิตชาวใต้ตอนล่าง. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการทำวิจัย (สกว.)
อนุพล ส่งแก้วและอัจฉรา ยอดแก้ว. (2550). วรรณกรรมท้องถิ่นเรื่องโภควดีสู่นาฏศิลป์ร่วมสมัย ศิลปะนิพนธ์.ปัตตานี : คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
อมร โสภณวิเชษฐ์วงศ์. (2520). ปรัชญาเบื้องต้น. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อุดม หนูทอง. (2524). วรรณกรรมสดุดีและแหล่งทำขวัญของภาคใต้. สงขลา : สถาบันทักษิณคดีศึกษา.
อุดม หนูทอง. (2529). โภควดีในสารานุกรมวัฒนธรรมไทยภาคใต้(เล่ม 7,หน้า 2704).กรุงเทพฯ : อมรินทร์การพิมพ์.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2021 Journal of Humanities and Social Sciences
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการตีพิมพ์เป็นของวารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี