โบราณสถานเมืองครุฑ และ เมืองกลอนโดในภูมิวัฒนธรรม ช่วงพุทธศตวรรษที่ 17 – 18 ANCIENT SITES OF KRUT AND KLONDOR IN THE CULTURAL LANDSCAPE DURING THE 17TH – 18TH BUDDHIST CENTURIES

Main Article Content

Pratchaya Luangdaeng

Abstract

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาบทบาทของเมืองครุฑและเมืองกลอนโดในภูมิวัฒนธรรม ช่วงพุทธศตวรรษที่ 17-18 โดยใช้แนวคิดภูมิวัฒนธรรมร่วมกับหลักฐานทางประวัติศาสตร์และโบราณคดีที่พบ ในพื้นที่ดำเนินการวิจัยด้วยวิธีการวิจัยทางประวัติศาสตร์ โดยสำรวจและรวบรวมข้อมูลจากแหล่งข้อมูลปฐมภูมิ และทุติยภูมิ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีการวิเคราะห์สรุปอุปนัย ผลการวิจัยพบว่า เมืองครุฑและเมืองกลอนโดมีความสัมพันธ์กับเมืองสิงห์และได้รับอิทธิพลจากศิลปะขอมในช่วงพุทธศตวรรษที่ 17-18 ผลการศึกษาแสดงให้เห็นว่า เมืองโบราณทั้งสองแห่งนี้อาจมีบทบาทในสองสถานะ คือ สถานะแรก สันนิษฐานว่า เป็นการสถาปนาปราสาทศูนย์กลางของเมืองขนาดเล็ก ให้เป็นปราสาทชุมชน เพื่อประโยชน์ในเชิงอำนาจและผลประโยชน์ของเมืองพระนคร ผ่านศาสนาและวัฒนธรรม และสถานะที่สอง สันนิษฐานว่า เป็นการยกระดับศาสนสถานของชุมชนให้มีรูปแบบ และความหมายตามวัฒนธรรมและคตินิยมหลักในสมัยนั้น เพื่อแสดงให้เห็นถึงอำนาจและพัฒนาการภายใน ของชุมชน บริเวณลุ่มแม่น้ำแควน้อยเดิมที่ขยายตัวขึ้นจากการค้าและการรับวัฒนธรรมจากดินแดนภายนอก ในฐานะประตูด่าน จุดแวะพัก สำหรับการเดินทางต่อไปยังศาสนสถานหลักของเมืองหรือการเดินทางไปยังชุมทางหลัก ซึ่งทั้งสองสถานะสะท้อนถึงการใช้ประโยชน์จากลักษณะภูมิประเทศ และสิ่งแวดล้อมทางกายภาพภายใต้กระแสพัฒนาการและพลวัตทางวัฒนธรรมจากทั้งภายในพื้นที่เอง และวัฒนธรรมร่วมแบบศิลปกรรมขอมจากภายนอกพื้นที่ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 17 – 18

Article Details

Section
research article

References

กลุ่มโบราณคดี สำนักศิลปากรที่ 6 สุโขทัย. (2567). ชุมทางโบราณคดีภาคเหนือตอนล่าง: องค์ความรู้จากการปฏิบัติ งานประจำปี

พุทธศักราช 2567. ค้นเมื่อ มกราคม 20, 2568, จาก https://finearts.go.th /storage/contents/2024/11/file

/LEoAnViaSPtZVvEUpyN54umuPmTRphzNr9hpBB7X.pdf.

เดชดนัย ศุภศิลปเลิศ. (2566). ภูมิทัศน์วัฒนธรรมของเมืองโบราณที่ได้รับอิทธิพลเขมรสมัยบายน ในพื้นที่ภาคกลางตอนล่างและภาคตะวัน

ตกของประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาโบราณคดี ภาควิชาโบราณคดี คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ธัชสร ตันติวงศ์. (2549). ชุมชนร่วมแบบเขมรบริเวณลุ่มน้ำแม่กลอง – ท่าจีน : พัฒนาการ และการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม. วารสารดำรง

วิชาการ, 5 (2), 82-97.

พรพิณ โพธิวัฒน์. (2563). รูปบุคคลทรงครุฑ จากอโรคยาศาล สมัยพระเจ้าชัยวรมันที่ 7. ค้นเมื่อ ตุลาคม 5, 2567,

จาก https://www.finearts.go.th/promotion/view/28741.

ภาณุพันธุวงศ์วรเดช, สมเด็จฯ เจ้าฟ้า กรมพระยา. (2466). เรื่องไทรโยคเป็นอย่างไร. กรุงเทพฯ: โสภณพิพรรฒธนากร.

ศรีศักร วัลลิโภดม. (2554). การศึกษาสังคมไทยผ่านภูมิวัฒนธรรม. ค้นเมื่อ ตุลาคม 5, 2567,

จาก http://lek-prapai.org/watch. php?id=84.

ศานติ ภักดีคำ. (2557). ยุทธมรรคา เส้นทางเดินทัพไทย-เขมร. กรุงเทพฯ: มติชน.

สายทิพย์ จันทรสุริยศักดิ์. (2556). การสื่อความหมายอุทยานประวัติศาสตร์เมืองสิงห์เป็นแหล่งเรียนรู้ทางวัฒนธรรม .วิทยานิพนธ์ปริญญา

ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สุริยวุฒิ สุขสวัสดิ์, หม่อมราชวงศ์. (2543). กัมพูชาราชลักษมี ถึงศรีชยวรมัน. กรุงเทพฯ: มติชน.

อับดุลเลาะ เจ๊ะหลง. (2566). ภูมิวัฒนธรรม: นิยาม แหล่งวิทยาการ กระบวนทัศน์ และกระบวนการศึกษาเพื่อการพัฒนาทางวัฒนธรรม.

วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 42 (6), 1004-1020.

Hall, Kenneth R. (2019). Maritime Trade and State Development in Early Southeast Asia. Honolulu: University of

Hawaii Press.

McGovern Library. (2023). Historical Research and Writing: Research Process. ค้นเมื่อ มกราคม 22, 2566,

จาก https://library.dwu.edu/his401/research_process.

O'Naghten, Hedwige Multzer. (2014). "The Organisation of Space in Pre-Modern Thailand under Jayavarman VII."

In Before Siam: Essays in Art and Archaeology 397-419. N. Revire & S.

A. Murphy (Ed.). Bangkok: The Siam Society and River Books.