ความรับผิดทางละเมิดเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่เกิดจากอากาศยาน Accidents by Aircraft

บทคัดย่อ

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. เพื่อศึกษาถึงแนวความคิด และทฤษฎีของหลักความรับผิด         ทางละเมิดอันเกิดจากอากาศยาน 2. เพื่อศึกษาเปรียบเทียบถึงหลักความรับทางละเมิดทั่วไปตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ กับความตกลงระหว่างประเทศ สำหรับการวิจัยในครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) ได้แก่ การวิจัยเอกสาร (Documentary Research) และสรุปผลการวิเคราะห์ เพื่อใช้ประโยชน์เป็นแนวทางในการสรุปเป็นข้อเสนอแนะ จากการศึกษาพบว่า ความรับผิดทางละเมิดอันเกิดจากอากาศยานถือได้ว่าเป็นปัญหาในระดับสากล เนื่องจากปัจจุบันความเจริญก้าวหน้าด้านการคมนาคมทางอากาศมีอัตราการเติบโตค่อนข้างมาก ทำให้ความเสี่ยงภัยที่จะก่อให้เกิดอุบัติเหตุทางอากาศยานเพิ่มมากขึ้นเป็นเงาตามตัว ซึ่งโดยทั่วไปความรับผิดในอุบัติเหตุเช่นนี้จะเกี่ยวข้องกับบุคคล 2 ประเภท คือ “ผู้ควบคุมอากาศยาน” กับ “ผู้ควบคุมจราจร          ทางอากาศ” (Air Traffic Controller) และหากความเสียหายเกิดขึ้นจากอุบัติเหตุทางอากาศยาน ภายใต้ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ว่าด้วยละเมิด ยังไม่มีความชัดเจนเพียงพอที่จะพิจารณาว่าระหว่าง “ผู้ควบคุมอากาศยาน” หรือ “ผู้ควบคุมจราจรทางอากาศ” จะเป็นฝ่ายที่ต้องรับผิดในความเสียหายทางแพ่งที่เกิดขึ้น

ประเทศไทยในฐานะที่เป็นประเทศภาคีสมาชิกของอนุสัญญาว่าด้วยการบินพลเรือนระหว่างประเทศ (Convention on International Civil Aviation 1944) จึงต้องผูกพันตามความตกลงดังกล่าวโดยปริยายและได้มีการนำหลักการดังกล่าวมาบัญญัติไว้พระราชบัญญัติการเดินอากาศ พ.ศ. 2497

อย่างไรก็ตาม สำหรับความรับผิดทางละเมิดอันเกิดจากอากาศยาน แม้ว่าจะได้มีการประกาศใช้พระราชบัญญัติการเดินอากาศ พ.ศ. 2497 และมีการปรับปรุงแก้ไขมาแล้วถึง 12 ฉบับ แต่ก็ยังไม่ได้มีการนำหลักเรื่องความรับผิดซึ่งบัญญัติไว้ในภาคผนวกที่ 2 แห่งอนุสัญญาว่าด้วยการบินพลเรือนระหว่างประเทศมาบัญญัติไว้ ดังนั้น เพื่อให้การวินิจฉัยและพิจารณาพิพากษาคดีของศาลเป็นไปอย่างสากลตามหลักของกฎหมายระหว่างประเทศ จึงควรที่จะนำหลักของภาคผนวกที่ 2 มาบัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติการเดินอากาศ พ.ศ. 2497