ความต้องการของพนักงานตามทฤษฎี ERG และมนุษยสัมพันธ์ในองค์การ ที่มีผลต่อ ความขัดแย้งในองค์การในอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1. ระดับแรงจูงใจของพนักงานตามทฤษฎี ERG ระดับมนุษยสัมพันธ์ของพนักงานตามหลักสังคหวัตถุ 4 และระดับความขัดแย้งภายในองค์การของพนักงานในอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ และ 2. อิทธิพลของแรงจูงใจของพนักงานตามทฤษฎี ERG และมนุษยสัมพันธ์ตามหลักสังคหวัตถุ 4 ที่มีผลต่อความขัดแย้งในองค์การของพนักงานในอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ สำหรับประชากรที่ใช้ศึกษาคือ พนักงานในอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ที่มีที่ตั้งโรงงานอยู่ในพื้นที่กรุงเทพมหานครและปริมณฑล จำนวน 514 ตัวอย่าง ใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล การวิเคราะห์ข้อมูลใช้ การหาค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ การวิเคราะห์สมการถดถอยพหุคูณ
ผลการศึกษา พบว่า ความต้องการด้านความสัมพันธ์ของพนักงานมีผลต่อความขัดแย้งในองค์การด้านงาน ด้านความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานและด้านกระบวนการในทิศทางตรงกันข้าม และมนุษยสัมพันธ์ตามหลักสังคหวัตถุ 4 ในด้านวาจาสุภาพและด้านความเสมอภาค จะมีผลต่อความขัดแย้งในองค์การด้านงานและด้านกระบวนการในทิศทางตรงกันข้าม สำหรับมนุษยสัมพันธ์ตามหลักสังคหวัตถุ 4 ในด้านการทำตนให้เป็นประโยชน์นั้น มีผลต่อความขัดแย้งในองค์การด้านงานและด้านความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานในทิศทางเดียวกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
* อาจารย์ประจำสาขาวิชาเศรษฐศาสตร์ คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี 12110
** อาจารย์ประจำสาขาวิชาการจัดการ คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี 12110
Corresponding author : nartrapee_c@rmutt.ac.th.
Article Details
ทัศนะและข้อคิดเห็นของบทความที่ปรากฏในวารสารฉบับนี้เป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน ไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
เอกสารอ้างอิง
กฤษดา เชียรวัฒนสุข. (2556). หลักการจัดการและองค์การ. กรุงเทพฯ: ทริปเพิ้ล กรุ๊ป
กฤษดา เชียรวัฒนสุข. (2553). ผลกระทบของกระบวนแบบการจัดการความขัดแย้งของ พนักงานที่มีต่อความขัดแย้งด้านงาน ความขัดแย้งด้านความสัมพันธ์และความเครียดในภาคอุตสาหกรรมโทรคมนาคมของไทย. วารสารพฤติกรรมศาสตร์,16(2), 13–31.
กอแก้ว จันทร์กิ่งทอง. (2557). ความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมในองค์การต่อผลการดำเนินงาน: การทบทวนวรรณกรรม. เอกสารการประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 5. มหาวิทยาลัยหาดใหญ่ สงขลา.
ชัยยา ทองอาบ. (2553). การใช้หลักมนุษยสัมพันธ์เชิงพุทธในสำนักงานปลัดกระทรวงแรงงาน. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ชญารัศมี ทรัพยรัตน์. (2556). พฤติกรรมการเป็นสมาชิกที่ดีขององค์การกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น. FEU ACADEMIC REVIEW, 7(1). 7-22.
นิรมล กลัดสมบูรณ์. (2557). ผลกระทบของการคิดแบบเหมารวมต่อความขัดแย้งภายในกลุ่มของพนักงานในภาคอุตสาหกรรมการผลิต จังหวัดนครราชสีมา. วิทยานิพนธ์. ปริญญาการจัดการมหาบัณฑิต, สาขาวิชาเทคโนโลยีการจัดการ, มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี.
เนาวรัตน์ ชุง และกฤษดา เชียรวัฒนสุข. (2559). การลดความขัดแย้งในองค์การโดยใช้หลักภาวะผู้นำตามหลักสัปปุริสธรรม 7 และหลักมนุษยสัมพันธ์ตามหลักสังคหวัตถุ 4 เปรียบเทียบระหว่างพนักงานกลุ่มบริษัทเอเชียและกลุ่มบริษัทยุโรป-อเมริกาในกลุ่มอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ จังหวัดปทุมธานีและพระนครศรีอยุธยา. วารสารบริหารธุรกิจศรีนครินทรวิโรฒ, 7(2), 60-85.
บุญช่วง ศรีธรราษฎร์. (2560). ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษยสัมพันธ์ที่ดีกับประสิทธิภาพการทำงานของนักบัญชีธุรกิจอุตสาหกรรมในเขตจังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 11(2), 29-48.
พระมหานภดล สีทอง. (2554). ความสัมพันธ์ระหว่างคุณธรรมด้านสังคหวัตถุ 4 และขันติ-โสรัจจะกับพฤติกรรมการเป็นสมาชิกที่ดีขององค์การของบุคลากร: ศึกษาเฉพาะกรณีบุคลากรของสำนักนโยบายและยุทธศาสตร์ สำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุข. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
วราภรณ์ ตระกูลสฤษดิ์. (2549). จิตวิทยาการปรับตัว. กรุงเทพฯ: ศูนย์ส่งเสริมวิชาการ. ศูนย์วิจัยเศรษฐกิจ ธุรกิจ และเศรษฐกิจฐานราก ธนาคารออมสิน. (2559). อุตสาหกรรมเครื่องใช้ไฟฟ้าและอิเล็กทรอนิกส์.[ออนไลน์] ค้นเมื่อ 16 มกราคม 2560 จาก https://www.gsb.or.th/GSB-Research/เศรษฐกิจอุตสาหกรรม/ภาวะอุตสาหกรรมรายสาขา/การผลิต/เครื่องใช้ไฟฟ้าและอิเล็กทรอนิกส์.
สายงานวิชาการ สภาอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทย. (2560). Industrial Review ภาวะอุตสาหกรรมประจำเดือนมกราคม 2560. [ออนไลน์] ค้นเมื่อ 16 มิถุนายน 2560 จาก https://www.fti.or.th/2016/download/technical/Industrial_Review_January_2560_994.pdf
อำนวย เดชชัยศรี และสุทธิพงษ์ ศรีวิชัย. (2560). ทักษะการบริหารมนุยสัมพันธ์ตามแนวพุทธ. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 4(1), 48-64.
อรนุช โขพิมพ์ เอกฉัท จารุเมธีชน ประยูร แสงใส และสุเทพ ปาลสาร. (2557). ภาวะผู้นำตามหลักสัปปุริสธรรม 7 ของผู้บริหารโรงเรียนพระปริยัติธรรมแผนกสามัญศึกษา จังหวัดขอนแก่น. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 1(2), 25-35.
อรศิริ เกตุศรีพงษ์. (2550). สังคหวัตถุ 4 : วัฒนธรรมองค์การที่เอื้อต่อการจัดการความรู้. วารสาร Productivity World เพื่อการเพิ่มผลผลิต, 12(68), 43-46.
C. K. W. De Dreu & E. Van de Vliert. (1997). Using Conflict in Organizations. London : Sage.
Chienwattanasook, K. (2010). The Impact of Gender, Conflict Management Styles, and the Ability to Handle Ambiguity on Task Conflict, Relationship Conflict, and Stress. Dissertation, Doctor of Business Administration. Chon Buri : Burapha Univesrsity.
Chung, N., & Chienwattanasook, K. (2016). Reducing Organizational Conflicts by Using Interpersonal Relationship Management According to the 4 Principles of Service (Sangahavatthu 4), A Contrast between Asian and European–American Firms. In Proceeding of International Conference in Innovative Business and Entrepreneurship 2016 (ICIBE – 2016) (pp.57-68). Pathum Thani: Rangsit University.
Gamero, N., González-Romá, V., Peiró, J. M. (2008). The influence of intra‐team conflict on work teams' affective climate: A longitudinal study. Journal of Occupational and Organizational Psychology, 8(1), 47-69.
Halevy, N., Chou, E. Y., Galinsky, A. D., Murnighan, J. K. (2012). When Hierarchy Wins: Evidence From the National Basketball Association. Social Psychological and Personality Science, 3(4), 398-406.
Karen A. Jehn, Elizabeth A. Mannix. (2001). The Dynamic Nature of Conflict : A Longitudinal Study of Intragroup Conflict and Group Performance. Academy of Management Journal, 44(2), 238-251.
Robbins, S. P., & Judge, T. A. (2013). Essentials of organizational behavior. (12th ed.). Upper Saddle River, New Jersey: Pearson Education.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. (3rd ed.). New York: Harper and Row Publication.