การพัฒนารูปแบบการสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการโดยกระบวนการ มีส่วนร่วมของชุมชน เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ของตลาดบางหลวง อ.บางเลน จ.นครปฐม
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ทางการวิจัย 1) เพื่อศึกษาปัญหาทางด้านการสื่อสาร การตลาดของตลาดบางหลวง ตำบลบางหลวง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม 2) เพื่อศึกษา อัตลักษณ์ทางการท่องเที่ยวของตลาดบางหลวง ตำบลบางหลวง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม 3) เพื่อศึกษาแนวการพัฒนารูปแบบการสื่อสารการตลาดเชิงบูรณาการเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว ของตลาดบางหลวง ตำบลบางหลวง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม และ 4) เพื่อให้ได้ องค์ความรู้ใหม่เชิงวิชาการเกี่ยวกับรูปแบบการสื่อสารการตลาดเชิงบูรณาการเพื่อส่งเสริม การท่องเที่ยวของตลาดบางหลวง ตำบลบางหลวง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม เป็นการ วิจัยเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณโดยกระบวนการมีส่วนร่วมของนักวิจัยและคนในพื้นที่ ใช้การ สัมภาษณ์เชิงลึก (In-depth Interview) การประชุมกลุ่มย่อย (Focus group) แบบสอบถาม การอบรมเชิงปฏิบัติการ กลุ่มตัวอย่างในการวิจัยได้แก่ ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียจากการท่องเที่ยว เช่น หน่วยงานภาครัฐ ผู้ประกอบการร้านค้า ผู้นำชุมชน หน่วยงานหรือบุคคลที่เกี่ยวข้อง ในการจัดการแหล่งท่องเที่ยว ปราชญ์ชุมชน ชาวบ้านทั่วไปในพื้นที่ ตลอดจนนักท่องเที่ยว ที่ไปเยือนแหล่งท่องเที่ยว จำนวน 400 คน จากนั้นนำผลที่ได้จากข้อมูลเชิงคุณภาพและ เชิงปริมาณมาวิเคราะห์ตามประเด็น และนำมาอภิปรายผลการศึกษา ผลการวิจัยพบว่าปัญหาเกี่ยวกับการสื่อสารทางการตลาดของชุมชนตลาดบางหลวง คือ สื่อไม่มีความหลากหลายการนำเสนอรูปแบบการท่องเที่ยวของตลาดยังไม่ชัดเจน และ ยังไม่ทันสมัย ต้องการการสนับสนุนจากหน่วยงานการศึกษาเกี่ยวกับการทำงานด้านนี้ ในส่วน ของทิศทางการนำเสนอรูปแบบการท่องเที่ยวของตลาดบางหลวงนั้นพบว่า ตลาดบางหลวง เหมาะสำหรับการท่องเที่ยวเพื่อการเรียนรู้ทางการท่องเที่ยวด้านอาหาร และงานประเพณี เนื่องจากพฤติกรรมนักท่องเที่ยวในปัจจุบันส่วนใหญ่มีวัตถุประสงค์เดินทางเพื่อสัมผัสกับอาหาร ท้องถิ่น การพักผ่อนและการซื้อสินค้าท้องถิ่น นอกจากนี้พบว่าแนวทางการจัดทำรูปแบบการ สื่อสารทางการตลาดเชิงบูรณาการของตลาดบางหลวงควรมีรูปแบบการสื่อสารที่หลากหลาย และไม่ใช้งบประมาณสูง อีกทั้งสามารถปรับเปลี่ยนข้อมูลได้ง่าย เช่น webpage, Fan Page and Posture การจัดทำรูปแบบการสื่อสารทางการตลาดเชิงบูรณาการที่เหมาะสมกับชุมชนนั้น ต้องมีการศึกษาการนำเสนอรูปแบบการท่องเที่ยวที่เหมาะสมกับกลุ่มเป้าหมายในแต่ละช่วง เวลา และควรส่งเสริมการร่วมมือกับหน่วยงานทางการศึกษาเพื่อสร้างแหล่งเรียนรู้ทางด้านนี้ เนื่องจากช่วยลดปัญหาเกี่ยวกับงบประมาณในการทำงาน และการนำเสนอข้อมูลที่ทันสมัย ซึ่งเป็นปัญหาหลักในทำงานด้านนี้ของชุมชนตลาดบางหลวง
* อาจารย์ประจำสาขาวิชาคอมพิวเตอร์ธุรกิจ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม
** อาจารย์ประจำสาขาวิชาอุตสาหกรรมท่องเที่ยว คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม
Corresponding author : khuanyu@hotmail.com
Article Details
ทัศนะและข้อคิดเห็นของบทความที่ปรากฏในวารสารฉบับนี้เป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน ไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
เอกสารอ้างอิง
กฤษดา ขุ่ยอาภัย (2552). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: กรณีศึกษาบ้านลวงเหนือ ตำบลลวงเหนือ อำเภอดอยสะเก็ดจังหวัดเชียงใหม่. บัณฑิตวิทยาลัย (ศศ.ม.). เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2555). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ พ.ศ. 2555-52559. เอกสารประกอบการประชุม.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2555). แผนการตลาดการท่องเที่ยว ปี 2555. ค้นเมื่อ 15 สิงหาคม 2555 จาก https://tatsanuk.blogspot.com/2011/07/2555.html.
กำพล ดำรงค์วงศ์, ปรียาพร ฤกษ์พินัย. (2547). การศึกษาสื่อสิ่งพิมพ์เพื่อสุขภาพ. สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุขเทศบาลตำบลบางหลวง (ม.ป.ป.) เอกสารประชาสัมพันธ์ตลาดบางหลวง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม.
เทศบาลตำบลบางหลวง (ม.ป.ป.b.) เอกเผยแพร่ข้อมูลตลาดบางหลวง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม.เทศบาลตำบลบางหลวง ค้นเมื่อ 10 สิงหาคม 2555 จาก http//:www.bangluang.go.th.
ธีรพล โกศัลวัฒน์ และพัชรภรณ์ ปรีชามโนทัยๅ. (2553). การศึกษาแนวทางการพัฒนาการสื่อสารทางการตลาดผ่านสื่อทางสังคม (Social media) ของสายการบินต้นทุนต่ำ กรณีศึกษาการใช้สื่อทางสังคม (Social Media) ของบริษัท แอร์เอเชีย จำกัด ในประเทศไทย. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ธีระพงศ์ ธนเจริญรัตน์. (2555). หลักการสื่อสารทางการตลาด. ค้นเมื่อ 15 สิงหาคม 2555 จาก https://www.idis.ru.ac.th/report/index.php?topic=2702.0.
บุญเรือง เนียมหอม. (2540). การพัฒนาระบบการเรียนการสอนทางอินเทอiNเน็ตในระดับอุดมศึกษา. วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิตสาขาโสตทัศนศึกษา คณะครุศาสตร์. จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2542). การวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. เชียงใหม่ : คณะมนุษย์ศาสตร์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). อุตสาหกรรมท่องเที่ยว ธุรกิจที่ไม่มีวันตายของประเทศไทย. กรุงเทพฯ ซี.พี.บุ๊ค สแตนดาร์ด.
รัฐฑิตยา หิรัณยหาด. (2544). แนวทางการพัฒนาเพื่อเพิ่มศักยภาพหมู่บ้านวัฒนธรรมเพื่อการท่องเที่ยว กรณีศึกษาบ้านหนองขาว อำเภอท่าม่วง จังหวัดกาญจนบุรี. บัณฑิตวิทยาลัย (ศศ.ม.). เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
วันรักษ์ มิ่งมณีนาคิน. (2531). การพัฒนาชนบทไทย. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วินัย วีระวัฒนานนท์. (2535). สิ่งแวดล้อมอีสานและการอนุรักษ์. กรุงเทพฯ : กรมส่งเสริมคุณภาพสิ่งแวดล้อม กระทรวงวิทยาศาสตร์เทคโนโลยีและสิ่งแวดล้อม.
วิลาวัลย์ บุญศรี. (2549). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการมีส่วนร่วมของชุมชนท้องถิ่นในกระบวนการวางแผนและพัฒนาการท่องเที่ยวในกลุ่มจังหวัดอีสานใต้. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สมวงศ์ พงศ์สถาพร. (2546). Practical IMC การสื่อสารการตลาดแบบผสมผสานภาคปฏิบัติ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : แบรนด์ เอจ บุ๊คส์.
สัชฌุเศรษฐ์ เรืองเดชสุวรรณ. (2555). การพัฒนารูปแบบการสื่อสารการตลาดโดยกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชน กรณีศึกษาผลิตภัณฑ์จากเศษผ้าฝ้าย กลุ่มพัฒนาสตรีบ้านต้นโจ้ก (คำซาว) อ.สันกำแพง จ.เชียงใหม่ มหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์น.
สุภาวิณี ทรงพรวาณิชย์. (2548). การสร้างและพัฒนาระบบเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนพื้นที่ภาคเหนือ. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
เสรี วงษ์มณฑา. (2540). ครบเครื่องเรื่องการสื่อสารการตลาด. กรุงเทพฯ : วิสิทธิ์พัฒนา.
เสรี วงษ์มณฑา. (2542). กลยุทธ์การตลาดและการวางแผนการตลาด. กรุงเทพฯ : ธีระฟิล์ม และไซเท๊ก.
เสรี วงษ์มณฑา. (2547). ครบเครื่องเรื่องการสื่อสารการตลาด. กรุงเทพฯ : ธรรมสาร
Hall, B. (2000). FAQ for web-based training multimedia and training newsletter. Retrieved August 26, 2013 from https://www.brandon-hall. Com/faq.html.
Shimp, T.A. 2000. Advertising, promotion, and supplemental aspects of integrated marketing communication. 5th ed., Fort Worth, TX: Dryden Pres.
World Tourism Organization . (2010).world tourism organization statistics Retrieved August 26, 2013 from https://www2.unwto.org/.