Fire Safety Management Model of High–Rise Residential Buildings in Bangkok Metropolis

Main Article Content

Sunjutha Witchawut

Abstract

                The objectives of this study were fourfold: (1) to examine the general condition of the administrative practices with regard to the fire safety of the residential high–rise buildings in Bangkok Metropolis; (2) to ascertain the type of leaders who were capable of using administrative tactics to maintain the fire safety of the residential high–rise buildings in Bangkok Metropolis; (3) to determine the administrative practices regarding the fire safety based on the principle of good governance; and (4) to offer administrative patterns deemed appropriate for the maintenance of the fire safety of the residential high–rise buildings in the Bangkok Metropolitan areas according to the participatory principle. The study was qualitative in nature. 15 key informants comprised the sample of the study. The key informants included the following persons: fire safety specialists from the Bangkok Metropolitan Administration, specialists and topflight persons outside the BMA, some residents living in the residential high–rise buildings, and real estate managers. All of these key informants had a deep understanding of the administration of residential high–rise buildings as well as a lot of experience checking the safety standard of residential high–rise buildings. The collected data were analyzed by descriptive analysis in a systematic way. The data analysis has brought to light the following facts: The research found that
                1. The BMA had the superb organizational structure deemed highly appropriate for the maintenance of the fire safety of residential high–rise buildings; clarity of roles of the authorities responsible for the maintenance of fire safety of high–rise buildings; authorities concerned strictly abide by the rules and regulations; only the Governor of the BMA had the right to command and worked with all 50 directors of district offices in a collaborative fashion. Due to the fact that the decision–making processes were impeded and impaired by the red tape of the bureaucratic system to the degree that timely responses to the people’s needs and help was an impossibility, the BMA was determined to hire private organizations to provide assistance to the fire victims and to check the quality of residential high–rise buildings.
                2. The administrators of the BMA had attributes deemed suitable for the management of fire safety of residential high–rise buildings. They set appropriate targets, plans, and procedures with respect to the fire protection and preparedness for urgent action in case of fire. However, the checking of the residential high–rise buildings and the evaluation of the quality of the residential high–rise buildings were far from complete. Moreover, the violators were not severely punished; and the fire prevention practice was not effectual.
                3. The BMA administered the fire safety of residential high–rise buildings by resorting to the principle of good governance largely because the BMA authorities realized that the fire safety matter was of vital importance in that fire disaster could cause a lot of damage of lives and properties of the people living in Bangkok Metropolitan areas. Therefore, the BMA administrators had a policy regarding the fire protection and strictly implemented the policy. All policies relevant to the fire protection focused on the safety of the people.
                4. The governmental agencies responsible for the fire safety of residential high–rise buildings used the principle of participatory leadership only to some extent. For this reason, attempts should be made to encourage the people to take greater part in expressing their opinions and evaluating the operational plan or activities pertaining to the fire safety for the sake of their safety in life and property.


Article history : Received 20 February 2019
                             Revised 11 July 2019
                             Accepted 18 July 2019
                             SIMILARITY INDEX = 0.00 %

Article Details

How to Cite
Witchawut, S. . (2021). Fire Safety Management Model of High–Rise Residential Buildings in Bangkok Metropolis. Journal of Management Science Nakhon Pathom Rajabhat University, 8(1), 1–13. https://doi.org/10.14456/jmsnpru.2021.1
Section
Research Articles

References

กรมโยธาธิการและผังเมือง กระทรวงมหาดไทย. (2560). กฎหมายด้านโยธาธิการและผังเมือง. [ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 20 พฤศจิกายน 2560. จาก http://www.dpt.go.th/law/data/building/.

ทิพวรรณ บุณย์เพิ่ม.(2554). ความปลอดภัยจากอัคคีภัยในอาคารสูง.วารสารการจัดการสมัยใหม่. 9 (2): 1-9.

นพพล เอกคุณากูล. (2553). แนวทางการปรับปรุงสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อความปลอดภัยจากอัคคีภัยของอาคารที่อยู่อาศัยรวมสำหรับผู้สูงอายุ. วิทยานิพนธ์สถาปัตยกรรมศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชาสถาปัตยกรรม. คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการผังเมือง. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

นภัสวรรณ แสงมณี. (2559). การเสริมสร้างสมรรถนะของเจ้าหน้าที่เทศบาลเมืองเพชรบูรณ์ ในการป้องกัน และระงับอัคคีภัย. เพชรบูรณ์ : วิทยาลัยป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย กรมป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย.

ภาวดี ธุววงศ์ อรรจน์ เศรษฐบุตร และ สฤกกา พงษ์สุวรรณ. (2559). แนวทางการพัฒนาเกณฑ์อาคารที่พักอาศัยเพื่อสุขภาวะในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

มนตรี บัวมาก. (2557). ปัญหาเกี่ยวกับการบริหารจัดการอาคารสูงตามกฏหมายควบคุมอาคาร.วิทยานิพนธ์นี้เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาหลักสูตรนิติศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชานิติศาสตร์. มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

เรืองวิทย์ เกษสุวรรณ. (2550). การประเมินนโยบายสาธารณะ. กรุงเทพมหานคร : บพิธการพิมพ์.

วรเดช จันทรศร. (2552). ทฤษฎีการนำนโยบายสาธารณะไปปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร : สหายบล็อกและการพิมพ์.

วิรัช วิรัชนิภาวรณ (2550. การบริหารจัดการตามแนวทางคุณธรรมและแนวทางเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพมหานคร : โฟร์เพซ.

วิเชียร วิทยอุดม. (2548). ภาวะผู้นํา Leadership ฉบับก้าวล้ำยุค. กรุงเทพมหานคร : ธีระฟิล์ม และไซเท็กซ.

ศูนย์ข้อมูลกรุงเทพมหานคร. ภารกิจของกรุงเทพมหานครเกี่ยวกับการควบคุมอาคาร. [ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 20 พฤศจิกายน 2560. จาก www.bangkok.go.th.

สำนักงานการตรวจเงินแผ่นดิน. (2560). รายงานการตรวจสอบการดำเนินงานการบังคับใช้ กฎหมายการควบคุมอาคารในเขตกรุงเทพมหานคร. [ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 8 กันยายน 2560. จากhttp://www.oag.go.th.

สมมาศ เลิศลักษณ์อรรยา. (2559). การจัดการความปลอดภัยด้านอัคคีภัยโดยระบบป้องกันอัคคีภัย ของอาคารสาธารณะประเภทห้างสรรพสินค้า. การประชุมวิชาการระดับชาติ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์ ครั้งที่ 2 “งานวิจัยเพื่อพัฒนาท้องถิ่น” ณ อาคารเฉลิมพระเกยีรติฉลองสิริราชสมบัติ 60 ปี มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์. เพชรบูรณ์ : มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.

อาคม วัดไธสง. (2547).หน้าที่ผู้นําในการบริหารการศึกษา.(พิมพ์ครั้งที่ 2). สงขลา: มหาวิทยาลัยทักษิณ.

อัมพวัน ประเสริฐภักดิ์. (2549). มนุษยสัมพันธ์ในการทํางาน. จันทบุรี : มหาวิทยาลัยราชภัฏรําไพพรรณี.