ปัจจัยการดำรงอยู่ของสังคมพหุวัฒนธรรมอินเดีย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยชิ้นนี้มีเป้าหมายเพื่อศึกษาปัจจัยสำคัญที่หล่อหลอมสังคมพหุวัฒนธรรมอินเดียให้ดำรงอยู่และเพื่อนำบทเรียนดังกล่าวมาประยุกต์ในสังคมพหุวัฒนธรรมอื่น ๆ ผู้วิจัยได้เก็บข้อมูลทางวิชาการหลากหลายรูปแบบทั้งในและต่างประเทศ รวมทั้งสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 11 คน ซึ่งเป็นกลุ่มนักวิชาการชาวไทยและชาวอินเดียที่มีความเชี่ยวชาญเกี่ยวกับอินเดียทางด้านการเมือง การปกครอง สังคม วัฒนธรรม และแนวคิดพหุวัฒนธรรม
จากการศึกษาพบว่า อินเดียเป็นสังคมเก่าแก่ที่มีรูปแบบการอยู่ร่วมกันของผู้คนด้วยความรักและสามัคคีมาหลายศตวรรษผ่านปัจจัยพื้นฐานที่คอยหล่อหลอมสังคมพหุวัฒนธรรมอินเดียให้ดำรงอยู่ 1) หลักคำสอนและความเชื่อทางศาสนา 2) นักคิดและปวงปราชญ์ 3) การสร้างวัฒนธรรมสันติภาพและพื้นที่ทางอัตลักษณ์ 4) กฎหมายและข้อตกลงทางสังคม การนำผลวิจัยไปปรัชใช้: ปัจจัยเบื้องต้นมีความสำคัญต่อการดำรงอยู่ของสังคมพหุวัฒนธรรมอินเดีย สิ่งดังกล่าวนั้นถือเป็นบทเรียนสำคัญในการคลี่คลายความขัดแย้งและสร้างวัฒนธรรมสันติภาพ ซึ่งสังคมไทยควรศึกษาสิ่งดังกล่าวจากสังคมพหุวัฒนธรรมอินเดียเพื่อนำมาประยุกต์และปรับใช้เป็นแนวทางในการส่งเสริมสังคมพหุวัฒนธรรมให้อยู่ร่วมกันด้วยความรัก ความเข้าใจ และความสามัคคี
คำสำคัญ: ปัจจัย, การดำรงอยู่, สังคมพหุวัฒนธรรม, อินเดีย
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทัศนะ ข้อคิดเห็น ภาพที่ปรากฏในวารสารเล่มนี้ เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน บรรณาธิการและกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นพ้องและไม่ถือเป็นความรับผิดชอบ ลิขสิทธิ์ในบทความเป็นของผู้เขียนและสถาบันสิทธิมนุษยชนและสันติศึกษา มหาวิทยาลัยมหิดล ห้ามผลิตซ้ำ เก็บในระบบที่ค้นหาได้ หรือเผยแพร่ต่อส่วนใดส่วนหนึ่งของวารสารเว้นแต่จะได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากบรรณาธิการ หรือได้รับอนุญาตตามกฎหมาย หรือตามเงื่อนไขขององค์กรลิขสิทธิ์ภาพถ่ายหรือกราฟฟิก สงวนลิขสิทธิ์ในการนำไปใช้ประโยชน์ในเชิงพาณิชย์ การนำไปใช้โปรดอ้างอิงให้ถูกต้องตามหลักวิชาการ
เอกสารอ้างอิง
A.L. Basham. (2016). in-diiam hàt-sà-jà-ron · sèuk-săa bprà-wàt sàat láe wát-tá-ná-tam kŏng à-nú tá-wêep in-diia gòn gaan kâo maa kŏng mút-sà-lim [A Cultural History of India] (Kanchanee La-ongsri et al. trans.). Toyota Thailand Fund and The Foundation for the Promotion of Social Sciences and Humanities Texbooks Projects. (in Thai)
Aphirat Kamwang. (2016). sàat-sà-daa nai rôop prá má-hăa kam-pee hàeng sàat-sà-năa-sík · bprà-wàt sàat · kwaam măai láe ong bprà-gòp · àt-tăa-tí-baai cherng bprìiap tîiap [The Sikh Guru in the form of the holy book: history, meaning and composition (comparative explanation)]. Institute of Culture and Arts Journal 18(1), 32-42. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jica/article/view/80850 (in Thai)
Bernstorff, Dagmar. (2008). “The Conference” in Togetherness in Diversity: A Hindu-Christian
Dialogue in India. Dagmar Bernstorff, Abhaya Kashyab and Jorg Wolff. Konrad Adenauer Stiftung. pp. 22-60.
Bhagwan, Vishnoo. (1999). Indian Political Thinker. Atma Ram and Son.
Bhawuk, Dharm P. S. (2012). “India and the Culture of Peace: Beyond Ethnic, Religious, and Other
Conflicts.” In Handbook of ethnic conflict: International Perspectives. D. Landis & R. Albert (eds.), Springer. pp.137-174.
Brahma, Daimalu. (2020). “Evolution of Akbar’s Religious Policy”. High Technology Letters 26(7): 1177-1187.
Dietrich, Wolfgang. (2012). Interpretations of Peace in History and Culture (Koppensteiner. Norbert, Trans.) Palgrave Macmillan.
Fahy, John and Bock. Jan-Jonathan. (2018). Beyond Dialogue? Interfaith Engagement in Delhi,
Doha and London. Woolf Institute.
Gandhi, M.K. (1916). A Thought for the Day: Specially Written for Anand. T. Hingorani. New Delhi: Ministry of Information and Broadcasting, Government of India.
Gill, Mehar Singh. and Bhardwaj, P.D. (2010). The Religious Composition of India’s Population. Sarjana 25(2), 61-76. https://www.researchgate.net/publication/265025360_The_Religious_Composition_of_India's_Population
Government of India. (2007). The Constitution of India. Ministry of Law and Justice.
Guha, Ramchandra. (2012). Makers of Modern India. Penguin.
Husain, S. Abid. (1978). The National Culture of India. National Book Trust.
Institute of Peace and Conflict Studies. (2009). Jammu, Kashmir and Ladakh: Building Peace and Countering Radicalization. New Delhi: Institute of Peace and Conflict Studies.
Imam Abu Hatim Muhammad bin Hibban, Abul Ala Muhammad Muhaiuddin Jahankir Murtatajjim. (2014). Sahih Ibn Hibban Vol.5. Lahore: Shabir Biradar.
Iftikhar, Rukshsana. (2016). Genesis of Indian Culture: Akbar Quest for Unity in a Traditional Society. International Journal of Social Science and Humanity 6(4), 293-296. https://www.researchgate.net/publication/279250597_Genesis_of_Indian_Culture_Akbar_Quest_ for_Unity_in_a_Traditional_Society
Ikram, S. M. (1964). Muslim Civilization in India (Embree. Ainslie T., edit.) New York: Columbia University Press. http://www.columbia.edu/itc/mealac/pritchett/00islamlinks/ikram/part1_09.html
Ka, Souribandhu. (2016). Gandhi and Vivekanada. Odisha Review, 48-52. http://magazines.odisha.gov.in/Orissareview/2016/Jan/engpdf/49-53.pdf
Karuna Kusalasai and Ruang Urai Kusalasai. (2000). wát-tá-ná-tam săm-pan · tai · in-diia [Thai-India: Cultural relation]. Bangkok: Sayam Publishing House. (in Thai)
Kashyab, Abhaya. (2008). “Hindu-Christian Amity in India: Model for Meeting the Challenge of
Globalization?” in Togetherness in Diversity: A Hindu-Christian Dialogue in India. Dagmar Bernstorff, Abhaya Kashyab and Jorg Wolff. New Delhi: Konrad Adenauer Stiftung: 1-8
Kaur, Jagroop. (2005). The Concept of Peace and the Guru Granth Sahib. The Indian Journal of Political Science, 66(3), 649-660. https://www.jstor.org/stable/pdf/41856155.pdf
Madani, Mohsen Saeidi. (1993). Impact of Hindu Culture on Muslims. New Delhi: M.D. Publication.
Michel, S.J. Thomas. (2001). On Building a Culture of Peace. In Mucha-Shim Arquiza and M. Abdus
Sabur (Eds.), Interfaith Conference on the Culture of Peace: Celebrating A.M.A.N.’s Ten Years of Relevance in International Solidarity, Networking and Peace-Work (pp. 42-53.) Bangkok: Asian Muslim Action Network.
Muzaffar, Chandra. (2001). “Politics, Religious Resurgence and Conflict in Asia.” In Interfaith
Conference on the Culture of Peace: Celebrating A.M.A.N.’s Ten Years of Relevance in International Solidarity Networking and Peace-Work. Mucha-Shim Arquiza and M. Abdus Sabur. Eds., Bangkok: Asian Muslim Action Network. 249-272.
Office of the Registrar General. (2011). Language. New Delhi: Office of the Registrar General. http://censusindia.gov.in/2011Census/C-16_25062018_NEW.pdf
Phrae Sirisakdamkoeng. (2006). naew kít pá-hù wát-tá-ná-tam [Multiculturalism]. Bangkok: National Research Council of Thailand. (in Thai)
Saiya, Nilay. (2018). Weapon of Peace: How Religious Liberty Combats Terrorism. New York:
Cambridge University Press.
Satha-Anand, Chaiwat. (1992). “Toward A Peace Culture in Asia.” in UNESCO (1992). In Peace and Conflict Issues After the Cold War. Paris: UNESCO. pp. 135-162.
Schofield, Victoria. (2000). Kashimir in Conflict: India, Pakistan and the Unfinished War. London: I.B. Tauris Publishers.
Sharma, Sri Ram. (1972). The Religious Policy of the Mughal Emperors. Bombay: Asia Publishing House.
Smith, Donald Eugene. (1967). India as a Secular State. Princeton: Princeton University Press.
Smith, Vincent A. (1917). Akbar the Great Mogul 1542-1605. Oxford: The Clarendon Press.
Sripokangkul, Siwach and Inthida Chamnongnit. (2017). Understanding reconciliation process of Indian Government under Manmohan Singh; in case of violence against The Sikhs in 1984-1993. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 10(3): 1472-1488.
Srivastava, Ashirbadi Lal. (1965). A Short History of Akbar the Great (1542-1605). Agra: Agra College.
Dawa, Stanzin. (2007). “Building a Culture of Peace in Ladakh.” Peace Review a Journal of Social Justice 19(3): 427-434.
Suthep Suriyaamrith. (2014). wí-tĕe hàeng sík [The Way of Sikh]. Bangkok: Sri Guru Singh Sabha (in Thai)
Suthep Suriyaamrith. (2018). Anant saa híp [Anant Sahib]. Bangkok: Commercial Graphic. (in Thai)
Worldometers. (2019). world-population and India-population. September 10, 2019. https://www.worldometers.info/world-population/india-population/
