The Relationship between Religious Politics, Political Power and the Political Opportunities Structure: A Case Study of the Thai Buddhist Structural Restoration in the Era of Political Regime Shift
Main Article Content
Abstract
The political regime change from absolute monarchy to democracy in the secular realm has affected the political opportunity structure in Monastic orders which allowed power shift among Buddhist Sangha in Thailand. Maha Nikaya which was always in the disadvantage position to Dhammayutika Nikaya, associated with the old regime, has become advantageous and this led to a social movement within Maha Nikaya sect of Buddhist Sangha called “Buddhist Structural Restoration Movement” (Kana Patisankorn Phra Sasana) which mobilized and advocated for successful change in Monastic governance. It can be argued that political opportunity structure during the democratic regime change allowed advocacy of the Buddhist Structural Restoration Movement to be effortlessly successful as timely and appropriate to political situation during that period.
Article Details
The views, opinions, and pictures expressed in this journal are those of the authors and do not necessarily reflect the opinions and viewpoints of the editor and the editorial board. All rights are reserved by the authors and the Institute of Human Rights and Peace Studies of Mahidol University. No part of this journal may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted in any form or by any means without the prior permission in writing from the journal’s editor, or as expressly permitted by law, or under terms agreed with the appropriate reprographics rights organization. Non-commercial use of information in this journal must be properly referenced.
References
จุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
คนึงนิตย์ จันทบุตร. (2528). การเคลื่อนไหวของยุวสงฆ์ไทยรุ่นแรก พ.ศ. 2477-
2488. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปฐม ตาคะนานันท์. (2551). คณะสงฆ์สร้างชาติ สมัยรัชการที่ 5. กรุงเทพฯ:
มติชน.
ประภาส ปิ่นตบแต่ง. (2552). กรอบการวิเคราะห์การเมืองแบบทฤษฎีขบวนการ
ทางสังคม. กรุงเทพฯ: คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปิยนาถ วรสิริ. (2533). “การเมืองเรื่องศาสนา บทบาทและการดำเนินการของ
มหาเถรสมาคมต่อกรณีสันติอโศก”. สารนิพนธ์รัฐศาสตรบัณฑิต
กรุงเทพฯ. คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เพลิง ภูผา. (2541). ยุทธการเปิดฟ้าปฏิวัติ 2475. กรุงเทพฯ: บางกอกบุ๊ค.
สมชัย ภัทรธนานันท์. (2559). ทฤษฎีขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคมและ
การประท้วงทางการเมือง. นนทบุรี: อินทนิล.
สายชล สัตนานุรักษ์. (2546). พุทธศาสนากับแนวคิดทางการเมืองในรัชสมัย
พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก พ.ศ.2325-2352. กรุงเทพฯ:
มติชน.
แสวง อุดมศรี. (2533). การปกครองคณะสงฆ์ไทย. กรุงเทพ: โรงพิมพ์มหา
จุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
อ้างอิงข้อมูลจากเว็บไซต์
กานต์ จอมอินตา. (2556). วัดประชาธิปไตยในเดือนแห่งการเปลี่ยนแปลงการ
ปกครอง. เข้าถึงเมื่อ 21 กุมภาพันธ์ 2560. จาก http://www.mad-
chima.org/forum/index.php?topic=11429.0;wap2
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2559). รัฐกับการแบ่งนิกายของสงฆ์. เข้าถึงเมื่อ 7 กันยายน
2559. จาก www.matichon.co.th/news/229463
พระศรีปริยัติโมลี. (2543 ). ปรีดี พนมยงค์ กับพระพุทธศาสนา. เข้าถึงเมื่อ
21 มีนาคม 2560. จาก http://pridi-phoonsuk.com/pridi-and-
buddhism
ภิญญพันธุ์ พจนะลาวัณย์. (2554). 70 ปี พ.ร.บ.คณะสงฆ์ 2484 อ่านกฎหมาย
เก่านั่งคุยกับคณะนิติราษฎร์ (1). เข้าถึงเมื่อ 20 กุมภาพันธ์ 2560.
จาก http://www.prachatai.com/journal/2011/10/ 37394#
comment-415642
สุรพศ ทวีศักดิ์. (2555). ปรีดี พนมยงค์ กับการตีความพุทธศาสนาสนับสนุน
ประชาธิปไตย. เข้าถึงเมื่อ 21 กุมภาพันธ์ 2560. จาก http://prachatai.
com/journal/2012/02/39286
สุรพศ ทวีศักดิ์. (2560). ขุดรากถอนโคน โค่นมรดกคณะราษฎร (2). เข้าถึง
เมื่อ 7 สิงหาคม 2560. จาก https://www.youtube.com/watch?v=
m3oI2aYNIzw