An analysis of Dharma propagation in the digital era based on ethical utilitarianism
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research article were (1) to study the propagation of Dhamma in the Buddha’s time and now. 2) to study the conditions of Dharma propagation in the digital age and the principles of ethical utilitarianism. 3) To analyze the propagation of Dhamma in the digital age according to the principles of ethical utilitarianism. This research is a qualitative research based on the study of the Tripitaka. Academic documents and related research Using the principles of data analysis Then the research results are presented using descriptive analysis.
The following results are found:
The propagation of Dhamma during the Buddha’s time was mainly based on the “Oral Discourse” method, focusing on the propagation for the benefit of the world. Propagating Dhamma in the digital age The missionary monks were still attached to the traditional missions. Monks in the digital age must learn and receive news that is not true. There is a judgment on whether the information or news received is right or wrong. Agree or disagree with the information received immediately. News is consumed mindlessly. and not having a firm mind towards propagation all the time The Life of a Missionary When the principle of utilitarianism is analyzed The missionary monks must be able to see or be aware of the benefits and happiness of the majority of Buddhists. Because Buddhists need missionaries who have knowledge and good conduct. To help show the way to live a life that is correct and upholding the Dhamma at all times. Therefore, the missionary monk must be someone who sees the benefits of the majority of people first. Because the actions of the Dhamma missionaries mentioned above are completely correct, that is, they create happiness for people. groups according to the principle of utilitarianism in ethics.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารบัณฑิตสาเกตปริทรรศน์ ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆบทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารบัณฑิตสาเกตปริทรรศน์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารบัณฑิตสาเกตปริทรรศน์ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสารบัณฑิตสาเกตปริทรรศน์ ก่อนเท่านั้น
References
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
นนท์ ธรรมสถิต. (2532). พระพุทธศาสนาและคณะสงฆ์ไทย (เล่ม 1). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์กิตติชัยสาส์น.
พระสมชาย ฐานวุฑฺโฒ. (2543). มงคลชีวิตก้าวหน้า. กรุงเทพมหานคร: บริษัท ฐานการธุรกิจ จำกัด.
พระพิษณุ วฑฺฒนธมฺโม (พุทธวัฒนานนท์). (2558). รูปแบบและกระบวนการเผยแพร่ธรรมของ ว.วชิรเมธี (พระมหาวุฒิชัย). วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 2558.
สุภารักษ์ จูตระกูล. (2556). การใช้โซเซียลมีเดียในการเผยแผ่พุทธศาสนาเชิงรุกของพระสงฆ์. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตร์มหาบัณฑิต. คณะนิเทศศาสตร์: มหาวิยาลัยนอร์ทกรุงเทพ.
ช่อฟ้า เกตุเรืองโรจน์ และรองศาสตราจารย์ อวยพร พาณิช. (2554). กระบวนการและกลวิธีการสื่อสารเพื่อถ่ายทอดพุทธธรรมในหนังสือธรรมะของท่าน ว.วชิรเมธี. วารสารวิจัยและพัฒนา. 3, 78-91.
พระเลิศพิพัฒน์ จนฺทปญฺโญ (แก้ววันทอง). (2554). บทบาทของพระสงฆ์ในสังคมยุคโลกาภิวัตน์. วารสารการศึกษาและพัฒนาสังคม. 7(2), 6-16.
พระมหาธนิต สิริวฒฺฑโน. (2558). รูปแบบและกระบวนการสื่อสารพุทธธรรม. วารสารวิจัยราชภัฏเชียงใหม่. 16(2), 75-86.
พระครูวินัยธรปัญญา ปญฺญาวโร (ศรีสมุทร). (2564). การจัดการเผยแผ่พระพุทธศาสนายุคดิจิทัล. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยา. 6(4), 423-433.
พระเทพดิลก (ระแบบ ฐิตญาโณ). (2548). ที่นี่คือ...ประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: พรศิวการพิมพ์.
ภาณุพงศ ไทรใหญ. (2563). พระพุทธศาสนาในสมัยกรุงรัตนโกสินทร. วารสารปรัชญาปริทรรศน์. 25(1), 68-79.
Mahachulalongkornrajavidyalaya University. (1996). Thai Tripitaka. Mahachulalongkorn rajavidyalaya University edition. Bangkok: Mahachulalongkornrajavidyalaya University.
Thamsathit N.. (1989). Buddhism and the Thai Sangha (Volume 1). Bangkok: Kittichaisan Publishing House.
Phra Somchai Thanawuttho. (2000). Mongkol Life Progress. Bangkok: Thanthurakit Company Limited.
Phra Phitsanu Vaddhanadhammo (Phuttawattananon). (2015). Form and process of disseminating the Dhamma of V. Vajiramedhi (Phra Maha Wuttichai). Master of Buddhist Studies Thesis Graduate School Mahachulalongkornrajavidya laya University, 2015.
Chutrakul S.. (2013). The use of social media in the proactive propagation of Buddhism by monks. Master of Communication Arts thesis. Faculty of Communication Arts North Bangkok University.
Ketruangroj C. and Panich P.. (2011). Communication processes and strategies for Conveying Buddhism in the Dhamma book of V. Vajiramedhi. Research and Development Journal. 3, 78-91.
Phra Lertpipat Chantapanyo (Kaewwanthong). (2011). The role of monks in a globalized society. Journal of Education and Social Development. 7(2), 6-16.
Phra Maha Thanit Siriwatthano. (2015). Forms and processes of communicating Buddhism. Chiang Mai Rajabhat Research Journal. 16(2), 75-86.
Phrakru Vinaithornpanya Pañavaro (Srisamut). (2021). Management of the propagation of Buddhism in the digital age. Journal of Social Sciences and Anthropology. 6(4), 423-433.
Phra Thepdilok (Rabaeb Thittayano). (2005). This is...Thailand. Bangkok: Phon Siwa Printing.
Saiyai P.. (2020). Buddhism in the Rattanakosin period. Journal of Philosophy Periscope. 25(1), 68-79.