ภูมิปัญญาของเจ้าอาวาส เพื่อพระพุทธศาสนาและประเทศชาติ
Main Article Content
บทคัดย่อ
วัดเป็นสถาบันสงฆ์คู่สังคมไทยเป็นเวลาช้านาน มีบทบาททั้งในด้านการเผยแผ่หลักธรรม คำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทั้งเป็นแหล่งศึกษาวิชาความรู้ เป็นโรงเรียน เป็นโรงพยาบาล เป็นที่พำนักพักใจ และเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม วัดเป็นนิติบุคคลตามกฎหมาย เจ้าอาวาสเป็นเจ้าพนักงานตามประมวลกฎหมายอาญา ดังนั้น ท่านจึงมีสิทธิใน การหาประโยชน์จากที่ดินของวัดได้ แต่มิใช่ว่าพระคุณท่านจะสามารถจัดผลประโยชน์ในที่ดินวัดได้อย่างอิสรเสรี ทั้งนี้ เจ้าอาวาสจึงต้องดำเนินการให้เป็นไปตามกฎข้อบังคับของคณะสงฆ์ และต้องเพื่อการสงเคราะห์กับประชาชนทั่วไปเพื่อประโยชน์กับพระศาสนา ซึ่งการบริหารจัดการทรัพยากร การปกครอง ดูแล รักษาหมู่คณะ ทั้งบรรพชิต และคฤหัสถ์ที่มีอยู่หรือพำนักอยู่ในวัด และทั้งการจัดกิจการของวัดเพื่อให้งานต่างๆ มีความเป็นระเบียบเรียบร้อย เจ้าอาวาสต้องใช้ทั้ง ศาสตร์ และศิลป์ ในการบริหารงานกิจการงาน เพื่อให้บรรลุไปตามเป้าหมาย โดยมีคณะสงฆ์ช่วยกันบริหารจัดการตามความเหมาะสมดีงาม
Article Details
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารบัณฑิตสาเกตปริทรรศน์ ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆบทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารบัณฑิตสาเกตปริทรรศน์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารบัณฑิตสาเกตปริทรรศน์ หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสารบัณฑิตสาเกตปริทรรศน์ ก่อนเท่านั้น
References
กรมการศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ. (2542). หนังสือคู่มือพระสังฆาธิการ ว่าด้วย พระราชบัญญัติกฎ ระเบียบ และคำสั่งของคณะสงฆ์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.
กรมการศาสนา. (2542). ความหมายของวัด. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์กรมการศาสนา.
คะนึงนิตย์ จันทบุตร และสุบรรณ จันทบุตร. (2545). หลักการบริหารและการจัดการวัดในยุคโลกาภิวัตน์. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.
ดรุณี ญาณวัฒนา และคณะ. (2545). ความสำเร็จในการปฏิบัติภารกิจของวัด ศึกษาเฉพาะกรณี วัดอัมพวัน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ทินพันธุ์ นาคะตะ. (2533). การเมืองการบริหารไทย : ภาระของชาติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์.
น้อย ลายคราม และสุบรรณ จันทบุตร. (2539). หลักการบริหารและจัดการวัดในยุคโลกาภิวัตน์. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสภาสถาบันราชภัฏ.
บุญช่วย จันทร์เฮ้า. (2544). พฤติกรรมการบริหารของเจ้าอาวาสที่ส่งผลต่อการปฏิบัติงานวัดในเขตการปกครองคณะสงฆ์คณะจังหวัดกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พระเทพปริยัติมุนี (สมคิด เขมจารี). (2543). การคณะสงฆ์และการศาสนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
พระเทพปริยัติสุธี (วรวิทย์ คงฺคปญฺโญ). (2545). การคณะสงฆ์และการพระศาสนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2541). “พระสงฆ์กับกรมศาสนา” ใน กรมการศาสนาสู่ทศวรรษแห่งการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.
พระธรรมปริยัติโสภณ (วรวิทย์ คงฺคปญฺโญ). (2550). การพัฒนาพระสังฆาธิการ ภาค 2 ภาคปฏิบัติการ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมโมลี (สมศักดิ์ อุปสโม). (2549). พิธีมอบประกาศนียบัตรหลักสูตรประกาศนียบัตรการบริหารกิจการคณะสงฆ์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระเมธีธรรมาภรณ์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2539). การปกครองคณะสงฆ์ไทย. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธธรรม.
พระวิบูลธรรมวาที (วิบูล กัลยาโณ). (2537). “พระสังฆาธิการกับวัด” ในที่ระลึกงานสมโภช ฉลองพระบัญชาแต่งตั้งเจ้าคณะจังหวัดศรีสะเกษ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มาณี ไชยธีรานุวัฒศิริ. (2549). การติดตามและประเมินสถานภาพการปฏิรูปการเรียนรู้ระดับอุดมศึกษา วารสารสหศาสตร์.
สำนักงานคณะกรรมการศึกษาแห่งชาติ. (2544). สาระสำคัญของภารกิจแต่ละด้าน. กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์.
สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2445). กฎมหาเถรสมาคม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.
สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2550). วัดพัฒนา 50. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.