ภูมิปัญญาของเจ้าอาวาส เพื่อพระพุทธศาสนาและประเทศชาติ

Main Article Content

พระครูปริยัติกิตตยาภรณ์ (กิตฺตินาโม)

บทคัดย่อ

วัดเป็นสถาบันสงฆ์คู่สังคมไทยเป็นเวลาช้านาน มีบทบาททั้งในด้านการเผยแผ่หลักธรรม คำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทั้งเป็นแหล่งศึกษาวิชาความรู้ เป็นโรงเรียน เป็นโรงพยาบาล เป็นที่พำนักพักใจ และเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม  วัดเป็นนิติบุคคลตามกฎหมาย เจ้าอาวาสเป็นเจ้าพนักงานตามประมวลกฎหมายอาญา ดังนั้น ท่านจึงมีสิทธิใน การหาประโยชน์จากที่ดินของวัดได้ แต่มิใช่ว่าพระคุณท่านจะสามารถจัดผลประโยชน์ในที่ดินวัดได้อย่างอิสรเสรี ทั้งนี้ เจ้าอาวาสจึงต้องดำเนินการให้เป็นไปตามกฎข้อบังคับของคณะสงฆ์ และต้องเพื่อการสงเคราะห์กับประชาชนทั่วไปเพื่อประโยชน์กับพระศาสนา  ซึ่งการบริหารจัดการทรัพยากร การปกครอง ดูแล รักษาหมู่คณะ ทั้งบรรพชิต และคฤหัสถ์ที่มีอยู่หรือพำนักอยู่ในวัด และทั้งการจัดกิจการของวัดเพื่อให้งานต่างๆ มีความเป็นระเบียบเรียบร้อย เจ้าอาวาสต้องใช้ทั้ง ศาสตร์ และศิลป์ ในการบริหารงานกิจการงาน เพื่อให้บรรลุไปตามเป้าหมาย โดยมีคณะสงฆ์ช่วยกันบริหารจัดการตามความเหมาะสมดีงาม

Article Details

How to Cite
กิตฺตินาโม พ. . (2020). ภูมิปัญญาของเจ้าอาวาส เพื่อพระพุทธศาสนาและประเทศชาติ. บัณฑิตสาเกตปริทรรศน์, 3(1), 36–45. สืบค้น จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/saketreview/article/view/248009
บท
บทความวิชาการ

References

กรมการศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ. (2542). วัดพัฒนา 44. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.

กรมการศาสนา กระทรวงศึกษาธิการ. (2542). หนังสือคู่มือพระสังฆาธิการ ว่าด้วย พระราชบัญญัติกฎ ระเบียบ และคำสั่งของคณะสงฆ์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.

กรมการศาสนา. (2542). ความหมายของวัด. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์กรมการศาสนา.

คะนึงนิตย์ จันทบุตร และสุบรรณ จันทบุตร. (2545). หลักการบริหารและการจัดการวัดในยุคโลกาภิวัตน์. กรุงเทพมหานคร: พริกหวานกราฟฟิค.

ดรุณี ญาณวัฒนา และคณะ. (2545). ความสำเร็จในการปฏิบัติภารกิจของวัด ศึกษาเฉพาะกรณี วัดอัมพวัน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ทินพันธุ์ นาคะตะ. (2533). การเมืองการบริหารไทย : ภาระของชาติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์.

น้อย ลายคราม และสุบรรณ จันทบุตร. (2539). หลักการบริหารและจัดการวัดในยุคโลกาภิวัตน์. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสภาสถาบันราชภัฏ.

บุญช่วย จันทร์เฮ้า. (2544). พฤติกรรมการบริหารของเจ้าอาวาสที่ส่งผลต่อการปฏิบัติงานวัดในเขตการปกครองคณะสงฆ์คณะจังหวัดกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

พระเทพปริยัติมุนี (สมคิด เขมจารี). (2543). การคณะสงฆ์และการศาสนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.

พระเทพปริยัติสุธี (วรวิทย์ คงฺคปญฺโญ). (2545). การคณะสงฆ์และการพระศาสนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2541). “พระสงฆ์กับกรมศาสนา” ใน กรมการศาสนาสู่ทศวรรษแห่งการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.

พระธรรมปริยัติโสภณ (วรวิทย์ คงฺคปญฺโญ). (2550). การพัฒนาพระสังฆาธิการ ภาค 2 ภาคปฏิบัติการ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระพรหมโมลี (สมศักดิ์ อุปสโม). (2549). พิธีมอบประกาศนียบัตรหลักสูตรประกาศนียบัตรการบริหารกิจการคณะสงฆ์. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระเมธีธรรมาภรณ์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). (2539). การปกครองคณะสงฆ์ไทย. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธธรรม.

พระวิบูลธรรมวาที (วิบูล กัลยาโณ). (2537). “พระสังฆาธิการกับวัด” ในที่ระลึกงานสมโภช ฉลองพระบัญชาแต่งตั้งเจ้าคณะจังหวัดศรีสะเกษ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

มาณี ไชยธีรานุวัฒศิริ. (2549). การติดตามและประเมินสถานภาพการปฏิรูปการเรียนรู้ระดับอุดมศึกษา วารสารสหศาสตร์.

สำนักงานคณะกรรมการศึกษาแห่งชาติ. (2544). สาระสำคัญของภารกิจแต่ละด้าน. กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์.

สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2445). กฎมหาเถรสมาคม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.

สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2550). วัดพัฒนา 50. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.