การเสริมสร้างแรงจูงใจเพื่อให้คู่ความนำคดีเข้าสู่กระบวนการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในชั้นบังคับคดีอย่างยั่งยืน : ศึกษาศูนย์ไกล่เกลี่ยข้อพิพาท สำนักงานบังคับคดีจังหวัดมหาสารคาม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
กรมบังคับคดีจัดให้มีการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในชั้นบังคับคดี และสามารถไกล่เกลี่ยได้สำเร็จมากกว่าร้อยละ 90 ของคดีที่มีการไกล่เกลี่ยกัน แต่ปรากฏว่าคู่ความนำคดีเข้าสู่กระบวนการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทไม่ถึงร้อยละ 5 ของปริมาณคดีทั้งหมด การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อการพัฒนาการสร้างแรงจูงใจเพื่อให้คู่ความนำคดีเข้าสู่กระบวนการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในชั้นบังคับคดีและเพื่อหาแนวทางการจัดการ การสร้างแรงจูงใจเพื่อให้คู่ความนำคดีเข้าสู่กระบวนการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในชั้นบังคับคดีอย่างยั่งยืน
จากการศึกษาพบว่า ประเทศไทยไม่มีกฎหมายที่กำหนดถึงการสร้างแรงจูงใจในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในชั้นบังคับคดีไว้แต่อย่างใด เพราะการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในชั้นบังคับคดีของประเทศไทย ในปัจจุบันยังไม่มีกฎหมายบัญญัติไว้โดยตรง
แรงจูงใจที่ทำให้คู่ความนำคดีเข้าสู่กระบวนการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในชั้นบังคับคดี ได้แก่
(1) คู่ความต้องการยุติข้อพิพาทในชั้นบังคับคดี ซึ่งการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทนั้นจะช่วยประหยัดเวลาและค่าใช้จ่ายให้แก่คู่ความ
(2) คู่ความต้องการรักษาสัมพันธภาพระหว่างกัน เพื่อให้ทั้งสองฝ่ายสามารถทำธุรกรรมกันต่อไปได้ในอนาคต
(3) คู่ความเล็งเห็นถึงประโยชน์ของการไกล่เกลี่ย หากไกล่เกลี่ยสำเร็จจะได้รับประโยชน์มากกว่ากรณีที่ปล่อยให้มีการบังคับคดีกันต่อไป
(4) คู่ความเห็นว่าการไกล่เกลี่ยกันจะก่อให้เกิดความเป็นธรรมแก่ทั้งสองฝ่าย เพราะเงื่อนไขในการชำระหนี้เกิดจากการที่ทั้งสองฝ่ายตกลงกันเอง จนเป็นที่พึงพอใจแก่ทั้งสองฝ่าย
Article Details
References
ชลธร มีวงศ์อุโฆษ. (2556). เวทีไกล่เกลี่ย/สมานฉันท์: ปัจจัยที่ทำให้การไกล่เกลี่ยชั้นบังคับคดีไม่ประสบ
ความสำเร็จ. วารสารกรมบังคับคดี, 17(86).
ชลธิดา เพิ่มทรัพย์. (2555). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อความสำเร็จในการไกล่เกลี่ยคดีฟ้องหย่า. ดุลพาห, 59(2), 82-93.
ชลัท ประเทืองรัตนา. (2558). บทวิจารณ์หนังสือ Intractable Conflicts: Socio-Psychological Foundation and Dynamics. วารสารสถาบันพระปกเกล้า, 13(3), 55.
ชลัท ประเทืองรัตนา. (2559). การไกล่เกลี่ยโดยคนกลางเส้นทางแห่งการสร้างความเข้าใจร่วมกัน. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
ชลาภรณ์ เจริญรัตน์. (2558). ปัจจัยที่มีผลต่อความสำเร็จในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทชั้นบังคับคดี: กรณีศึกษาศูนย์ไกล่เกลี่ยข้อพิพาท กรมบังคับคดี. (สารนิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, กรุงเทพฯ.
โชติช่วง ทัพวงศ์. (2548). การจัดการความขัดแย้งกับการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท. กรุงเทพฯ: สำนักระงับข้อพิพาทสำนักงานศาลยุติธรรม.
นวลจันทร์ ทศนชัยกุล. (2547). รายงานวิจัยเรื่องศาลยุติธรรมกับการระงับข้อพิพาท. ภาควิชารัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ (ภาคพิเศษ) มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, กรุงเทพฯ.
บรรจง วิทยถาวรวงศ์, และอิทธิกร ขําเดช. (2554). ปัจจัยที่มีผลต่อแรงจูงใจในการแยกขยะครัวเรือนของประชากร ในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารการเงิน การลงทุน การตลาด และการบริหารธุรกิจ, 1(2). 85-111.
ปัทมา เผ่าสังข์ทอง. (2544). การแก้ไขปัญหาความขัดแย้งในคดีครอบครัว:ศึกษากระบวนการไกล่เกลี่ยกรณีหย่า. (วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์). มหาลัยธรรมศาสตร์, กรุงเทพฯ.
ปราโมทย์ วรวัฒนชัย. (2545). การไกล่เกลี่ย : ศึกษากรณีศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศกลาง. (วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยรามคำแหง, กรุงเทพฯ.
ป้อมฤดี กุมพันธ์. (2557). การไกล่เกลี่ยข้อพิพาทก่อนฟ้องในศาลส่วนคดีนักท่องเที่ยว. (วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์). สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์, กรุงเทพฯ.
พรทิพย์ อุดมสิน (2546). การไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในศาลกับการช่วยลดภาระการบริหารจัดการคดี. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
พิชัยศักดิ์ หรยางกูร. (2540). ภาษิตกฎหมาย ลาติน-ไทย. กรุงเทพฯ: สามย่านวิทยพัฒนา.
ภานุ สหัสรังสี. (2548). รวมบทความการไกล่เกลี่ยและประนอมข้อพิพาทและความรู้เบื่องต้นเกี่ยวกับกฎหมายที่เกี่ยวข้อง. กรุงเทพฯ: สำนักงานระงับข้อพิพาท สำนักงานศาลยุติธรรม.
โยธิน ศันสนยุทธ. (2530). ทฤษฎีความต้องการของเมอร์เรย์, มนุษยสัมพันธ์: จิตวิทยาการทำงานในองค์การ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : ศูนย์ส่งเสริมวิชาการ.
โยธิน ศันสนยุทธ. (2530). มนุษยสัมพันธ์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
โยธิน ศันสนยุทธ. (2530). แรงจูงใจในการซื้อ. กรุงเทพฯ: รุ่งเรืองสาส์นการพิมพ์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2556). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
วนิดา พรมหล้า, ศักดิ์ชาย สุนทรธนาภิรมย์, และธวัชชัย ป้องศรี. (2560). การสร้างแรงจูงใจในการบริหารจัดการขยะอย่างยั่งยืนในประเทศไทย. รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
วรรณภร ลิ้มเฉลิมฉัตร. (2561). การสร้างแรงจูงใจในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทก่อนฟ้องส่วนคดีแพ่งในศาลจังหวัดปทุมธานี.
วันชัย วัฒนศัพท, บรรพต ตันธีรวงศ์, และศุภณัฐ เพิ่มพูนวิวัฒน . (2549). การจัดการความขัดแย้งในระบบบริการสาธารณสุข: หลักการแนวปฏิบัติและนโยบายศูนย์สันติวิธีสาธารณสุข. กรุงเทพฯ.
วันชัย วัฒนศัพท์. (2550). ความขัดแย้ง หลักการและเครื่องมือแก้ปัญหา (พิมพ์ครั้งที่ 3). ขอนแก่น: ศิริภัณฑ์ออฟเซ็ท.
วิชา มหาคุณ. (2537). ความรู้ทั่วไปในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทและประนีประนอมคดีครอบครัว. ดุลพาห, 41(6). 41.
ศักดิ์ชาย สุนทรธนาภิรมย์. (2561) บทบาทของศูนย์ดำรงธรรมในการระงับข้อพิพาทในชุมชน: ศึกษาศูนย์ดำรงธรรมจังหวัดมหาสารคาม. วารสารการเมืองการปกครอง, 9(1), 154.
สรวิศ ลิมปรังษี. (2550). การไกล่เกลี่ยข้อพิพาทของศาลในประเทศอังกฤษ. ศาลยุติธรรมปริทัศน์, 1(3).
สุภัทรา กรอุไร. (2543). การประนอมข้อพิพาททางอาญา. (วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุรเชษฐ์ เณรบำรุง. (2552). ปัญหาการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทในคดีผู้บริโภค : ศึกษาเฉพาะกรณีการไกล่เกลี่ยในชั้นของคณะกรรมการคุ้มครองผู้บริโภค. (วิทยานิพน์หลักสูตรนิติศาสตรมหาบัณฑิตไม่ได้ตีพิมพ์). มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต, กรุงเทพฯ.
สุรศักดิ์ ศรีสาร. (2559). การพัฒนารูปแบบการไกล่เกลี่ยระงับข้อพิพาทโดยชุมชนอย่างมีสมานฉันท์. (วิทยานิพน์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร, กรุงเทพฯ.
สำนักงานศาลยุติธรรม. (2552). คู่มือการระงับข้อพิพาทสำหรับประชาชน. กรุงเทพฯ: จิรรัชการพิมพ์.
สำนักระงับข้อพิพาทสำนักงานศาลยุติธรม. (2550). การจัดการความขดแย้งกับการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท. กรุงเพทฯ: ธนาเพรส จํากัด.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2547). 72 พรรษามหาราชินี/ธนาคารสมอง
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
Domjan, M. (1996). The Principles of Learning and Behavior Belmont. California: Thomson Wadsworth.
Engel, David M. (1978). Code and Custom in a Thai Provincial Court : The Interaction of Formal and Informal Systems of Justice. Tucson: Universithy of Arizona Pess, for The Association for Asian Studies.
Guilford, J.P. (1965). Fundamental statistics in Psychology and Education. New York : Mc Graw-Hill, Inc,. (Doctoral dissertation, University of Michigan, 1968).
Hanson, Mark E. (1996). Educational Administration and Organizational Behavior (4th ed.). Boston : Allyn and Bacon.
John William Atkinsion, Norman T. Feather. (1966). Achievement Motive, A theory of achievement motivation, 6, Publisher Wiley.
Kidd, J. R. (1973). How Adults Learn. New York: Association Press.
Lovell, R.Bernard. (1980). Adult learning. London: Croom Helm.
Murray, H. A. (1983). Exploration in Psychlogy A Clinical and Experimental Study of Fifty Men of College Age. New York: Oxford University Press.
Oran R. Young. (1967). The Intermediaries: Third Parties in International Crises. Princeton: Princeton University Press, 427, Viii.