Influence of Lankavamsa Buddhism Appearing in Lanna Buddhist art
Main Article Content
Abstract
The objectives of this doctoral thesis were (1) to investigate the history of Lankavamsa Buddhism, (2) to examine Lanna Buddhist art, (3) to analyze the influence of Lankavamsa Buddhism, and (4) to present evidence regarding the influence of Lankavamsa Buddhism on Lanna art. This thesis is a piece of qualitative research focused on documentary research by examining multidisciplinary studies of Buddhism, art history, and Lanna art. The information about Lanna's artistic style was analyzed and synthesized using comparative data. The findings indicated that Lankavamsa Buddhism was introduced to the Lanna region through many instances, spanning from the establishment of the empire until Lanna Buddhist art reached its pinnacle of development during the 21st century, influenced by Lankavamsa Buddhism. The architecture method used in constructing the chedi, the form of the chedi, and the design of Lanna Buddha statues distinguish them from those of other Lannan historical periods. A relation between the shape and proportions of the Lankan statue clearly distinguishes the characteristics of Lanna Buddhist art that Lankavamsa Buddhism influenced from those of other art forms. As a result of undergoing the creative process, Lanna's way of life was modified until it became a distinguishing characteristic of Lanna's art.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรมศิลปากร. (2513). ประชุมตำนานพระธาตุ ภาคที่ 1และภาคที่ 2. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: เจริญสิน.
กรมศิลปากร. (2515). สมบัติศิลปะจากบริเวณเขื่อนภูมิพล. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
เกรียงไกร เกิดศิริ. (2560). พระบรมธาตุนครศรีธรรมราช มรดกพุทธศาสนสถาปัตยกรรม. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
คณะอนุกรรมการตรวจสอบและชำระ (2538). ตำนานพื้นเมืองเชียงใหม่ ฉบับ 700 ปี เชียงใหม่. เชียงใหม่:สถาบันราชภัฎเชียงใหม่.
จันทร์ศรี นิตยฤกษ์. (ม.ป.ป.). ความรู้เรื่องคติชนวิทยา. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยครูธนบุรี.
จีรวรรณ แสงเพชร. (2555). ระบบการประดิษฐานพระบรมสารีธาตุในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (ดุษฎีนิพนธ์ ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร.
เชษฐ์ ติงสัญชลี. (2556). สังเวชนียสถาน และสถานที่สำคัญทางพุทธประวัติในอินเดีย – เนปาล. กรุงเทพฯ: มิวเซียมเพรส.
เชษฐ์ ติงสัญชลี. (2560). ประวัติศาสตร์ศิลปะอินเดีย และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้. กรุงเทพฯ: มิวเซียมเพรส.
โชติ กัลยาณมิตร. (2520). ไตรภูมิในพุทธศาสนากับสถาปัตยกรรมไทย. เอกลักษณ์ไทย,1(3), 90-98.
ดำรงราชานุภาพ, กรมพระยา. (2463). ตำนานพระพุทธเจดีย์. กรุงเทพฯ: คุรุสภา.
ประเสริฐ ณ นคร และปวงคำ ตุ้ยเขียว. (2562). ตำนานมูลศาสนาเชียงใหม่ เชียงตุง. กรุงเทพฯ: สมาคมประวัติศาสตร์.
ปานลิขิต ลิขิตกาญจน์. (2564). คติการสร้างพระพุทธรูปทรงเครื่องศิลปะล้านนาร่วมสมัยในเชียงใหม่ (วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตร์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ผาสุก อินทราวุธ. (2536). อารยธรรมโบราณในจังหวัดลำพูน. เอกสารโรเนียวรายงานการวิจัย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พระพุทธญาณ พระพุทธพุกาม, บำเพ็ญ ระวิน. (2553). แปล. มูลสาสนา สำนวนล้านนา. ม.ป.ท.
พระวาจิสสรเถระ. (2511). พระคัมภีร์ถูปวงศ์ ตํานานว่าด้วยการสร้างพระสถูปเจดีย์. พิมพ์เป็น อนุสรณ์ในงานพระราชทานเพลิงศพ นางอนุ ทองไข่มุกต์.
พระพงษ์ระวี โหลิมชยโชติกุล. (2563). การสถาปนาเจดีย์ในล้านนาภายใต้คติมหาโพธิมณฑล (วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตร์มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
รตนปัญญามหาเถระ, พระ, แสง มนวิทูร, ผู้แปล. (2501). ชินกาลมาลีปกรณ์. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
รุ่งโรจน์ ธรรมรุ่งเรือง .(2556).พุทธศิลป์ลังกา. กรุงเทพฯ: ศิลปวัฒนธรรม.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2546). ความหมายของพระบรมธาตุในอารยธรรมสยามประเทศ. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.
ศักดิ์ชัย สายสิงห์. (2547). พระธาตุหริภุญไชย: ต้นแบบเจดีย์ “ทรงระฆังแบบล้านนา”. วารสารดำรงวิชาการ, (5),61-62.
ศักดิ์ชัย สายสิงห์. (2560). เจดีย์ในประเทศไทย รูปแบบ พัฒนาการ และพลังศรัทธา. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.
สรัสวดี อ๋องสกุล. (2555). ประวัติศาสตร์ล้านนา. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพฯ: อมรินทร์.
สุภัทรดิศ ดิศกุล. ศ.มจ. (2528). ศิลปในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: อมรินทร์.
สันติ เล็กสุขุม. (2555). ศิลปะภาคเหนือ หริภุญชัย-ล้านนา. กรุงเทพฯ: ฟิสิกส์เซ็นเตอร์.
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์ และณัฐพงษ์ ปัญจบุรี. (2565). ตำนานพระเจ้าเลียบโลก ฉบับวัดพระเกิด ตำบลในเวียง อำเภอเมืองน่าน จังหวัดน่าน. กรุงเทพฯ: อี.ที.พับลิชชิ่ง.
สุภาพรรณ ณ บางช้าง. (2526). ประวัติวรรณคดีบาลีในอินเดียและศรี ลังกา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสถียร โพธินันท. (2519). ประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: มหามกุฏราชวิทยาลัย.
เสมอชัย พูลสุวรรณ. (2539). สัญลักษณ์ในงานจิตรกรรมไทยระหว่างพุทธศตวรรษ ที่ 19 ถึง 24. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
เอเดรียน สนอดกราส. (2541). สัญลักษณ์แห่งพระสถูป. กรุงเทพฯ: อมรินทร์วิชาการ.
Bentor, Y. (1992). Sūtra-style Consecration in Tibet and its Importance forUnderstanding the History of the Indo-Tibetan Consecration: Ritualfor Stūpa and Images. International Association of Tibetan Studies, 1, 1-12.
Griswold, A.B. (1957). Dated Buddha Images of Northern Siam. ArtibusAsiae Supplementum XVI Publishing.