คุณค่ามรดกทางวัฒนธรรมอาหารจากกากเหล้าแดงของชาวไทยเชื้อสายจีนฮกจิว ตำบลนาบอน อำเภอนาบอน จังหวัดนครศรีธรรมราช
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับคุณค่ามรดกทางวัฒนธรรมอาหารจากกากเหล้าแดงของชาวไทยเชื้อสายจีนฮกจิว ตำบลนาบอน และเพื่อเปรียบเทียบระดับความคิดเห็นต่อคุณค่ามรดกทางวัฒนธรรมอาหารจากกากเหล้าแดงของชาวไทยเชื้อสายจีนฮกจิว ตำบลนาบอนอำเภอนาบอน จังหวัดนครศรีธรรมราช จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล กลุ่มตัวอย่างคือ ประชาชนในเขตเทศบาลตำบลนาบอน อำเภอนาบอน จังหวัดนครศรีธรรมราช จำนวน 394 คน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน t-test และ F-test ผลการวิจัยพบว่า 1) กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่มีความคิดเห็นว่า คุณค่ามรดกทางวัฒนธรรมอาหารจากกากเหล้าแดงของชาวไทยเชื้อสายจีนฮกจิว ตำบลนาบอน อำเภอนาบอน จังหวัดนครศรีธรรมราช ในภาพรวมอยู่ในระดับมาก และเมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่เห็นว่าด้านคุณค่าทางประวัติศาสตร์ มีค่ามากที่สุด (=4.51) รองลงมาคือด้านคุณค่าทางเอกลักษณ์ (=4.48) ในขณะที่กลุ่มตัวอย่างเห็นว่าด้านคุณค่าทางเศรษฐกิจมีค่าน้อยที่สุด (=4.33) และ 2) ประชาชนที่มีปัจจัยส่วนบุคคลด้านอายุ อาชีพ และที่อยู่อาศัย ที่แตกต่างกันมีค่าเฉลี่ยระดับความคิดเห็นต่อคุณค่ามรดกทางวัฒนธรรมอาหารจากกากเหล้าแดงของชาวไทยเชื้อสายจีนฮกจิว ตำบลนาบอน อำเภอนาบอน จังหวัดนครศรีธรรมราชแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์จะเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสังคมมนุษย์
เอกสารอ้างอิง
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2560). การวิเคราะห์สถิติชั้นสูงด้วย SPSS for Window. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ: สามลดา.
เทศบาลตำบลนาบอน. (2566). ข้อมูลจำนวนประชาชนแยกตามหมู่บ้าน. นครศรีธรรมราช: เทศบาลตำบลนาบอน
ประสพชัย พสุนนท์. (2558). ความเที่ยงตรงของแบบสอบถามสำหรับงานวิจัยทางสังคมศาสตร์. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 18(1), 375-396.
พฤฒิยาพร มณีรัตน์ และ ประสพชัย พสุนนท์. (2565). ปัจจัยด้านคุณค่ามรดกทางวัฒนธรรมที่ส่งผลต่อประสบการณ์ด้านการท่องเที่ยวเชิงอาหารของนักท่องเที่ยวในชุมชนย่านเมืองเก่าจังหวัด ภูเก็ต. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 5(2), 687–703.
รามณรงค์ นิลกำแหง. (2564). การรับรู้ทุนทางวัฒนธรรม และการรับรู้ภาพลักษณ์การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมที่มีอิทธิพลต่อการกลับมาเยือนซ้ำของนักท่องเที่ยวชาวไทยในจังหวัดนครราชสีมา. สิกขาวารสารศึกษาศาสตร์, 9(1), 111 - 120
วิกิพีเดีย. (ม.ป.ป.). ชาวฮกจิว. เข้าถึงได้จาก https://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%8A%E0%B8%B2%E0%B8%A7%E0%B8%AE%E0%B8%81%E0%B8%88% E0%B8%B4%E0%B8%A7
สาโรช รุ่งเรือง. (2557). แนวทางการอนุรักษ์ภูมิปัญญาการหล่อพระของชุมชน บ้านช่างหล่อ กรณีศึกษาบ้านช่างหล่อ เขตบางกอกน้อย กรุงเทพมหานคร. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 25(1), 39-46.
สิรีธร ถาวรวงศา. (2562). อาหารชาติพันธุ์จีนฮกจิว ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). เข้าถึงได้จาก https://ethnicredb.sac.or.th/uploads/file/20190805-อาหารชาติพันธุ์จีนฮกจิว-Ning-Edit.pdf.
Aaker, D. A., Kumar, V. and Day, G. S. (2001). Marketing Research. (7th ed). New York : John Wiley & Sons
Cronbach, L. (1990). J. Essentials of psychological testing. (5th ed). New York : Harper & Row, 1990
Johnson-Conley, C. D. (2009). Using Community-based Participatory Research in the Development of a Consumerdriven Cultural Competency Tool. Washington: University of Washington
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Rovinelli, R. J., & Hambleton, R. K. (1977). On the use of content specialists in the assessment of criterion-referenced test item validity. Tijdschrift voor Onderwijsresearch, 2(2), 49-60.
