องค์ประกอบทางการท่องเที่ยวโดยชุมชนบนพื้นฐานทุนวัฒนธรรมมุสลิม 3 เกาะ : เกาะลิบง เกาะสุกร และแหลมหยงสตาร์ ในจังหวัดตรัง เพื่อรองรับนักท่องเที่ยวชาวมาเลเซีย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาองค์ประกอบการท่องเที่ยวโดยชุมชนบนพื้นฐานทุนวัฒนธรรมมุสลิม 3 เกาะ : เกาะลิบง เกาะสุกร และแหลมหยงสตาร์ จังหวัดตรัง เพื่อรองรับนักท่องเที่ยวชาวมาเลเซีย การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณ โดยเก็บข้อมูลจากการสำรวจแหล่งท่องเที่ยว การสัมภาษณ์ และการเก็บข้อมูลแบบสอบถาม ประชากร และกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ กลุ่มตัวแทนภาครัฐ ภาคเอกชน และภาคชุมชนของ 3 พื้นที่ คือ เกาะลิบง เกาะสุกร และแหลมหยงสตาร์ จำนวน 30 คน มาจากการคัดเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง และนักท่องเที่ยวชาวมาเลเซียที่เข้ามาท่องเที่ยวและเยี่ยมเยือนในประเทศไทย จำนวน 500 คน โดยใช้วิธีการกำหนดกลุ่มตัวอย่างตามกฎแห่งความชัดเจน เครื่องมือในการวิจัย ได้แก่ แบบสำรวจแหล่งท่องเที่ยว แบบสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้าง และแบบสอบถาม การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพใช้การวิเคราะห์เนื้อหา และเชิงปริมาณใช้การวิเคราะห์สถิติพรรณนา ผลการวิจัยพบว่า ชุมชนเกาะลิบง เกาะสุกร และแหลมหยงสตาร์ มีความโดดเด่นทางด้านสิ่งดึงดูดใจในการท่องเที่ยว ได้แก่ แหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติ แหล่งท่องเที่ยวที่มนุษย์สร้างขึ้น แหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร และแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและสังคม ความสามารถในการเข้าถึงมีการคมนาคมที่สะดวกสบาย ทั้งทางถนนและทางเรือ สิ่งอำนวยความสะดวกมีระบบสาธารณูปโภคพื้นฐาน
ครบครัน ที่พักมีรองรับหลายรูปแบบ เช่น รีสอร์ท หรือโฮมสเตย์ และสามารถพัฒนาเพิ่มเติมในเรื่องมาตรฐานที่พัก กิจกรรมการท่องเที่ยวหลากหลายและน่าสนใจ เช่น กิจกรรมทางทะเล วัฒนธรรมมุสลิม และระบบการให้การให้บริการของแหล่งท่องเที่ยวจากหน่วยงานของภาครัฐ
ในชุมชนเพื่อตอบโจทย์นักท่องเที่ยวที่หลากหลายและความคิดเห็นเกี่ยวกับองค์ประกอบการท่องเที่ยวโดยชุมชนของนักท่องเที่ยวชาวมาเลเซีย พบว่า นักท่องเที่ยวให้ความสำคัญมากที่สุด ได้แก่ สิ่งดึงดูดใจ ( = 4.35) สิ่งอํานวยความสะดวก (
= 4.28) ด้านกิจกรรม (
= 4.26) ที่พัก (
= 4.25) การให้บริการของแหล่งท่องเที่ยว (
= 4.21) และความสามารถในการเข้าถึง (
= 4.17) ตามลำดับ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์จะเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสังคมมนุษย์
เอกสารอ้างอิง
กรมการท่องเที่ยว. (2562). คู่มือเส้นทางท่องเที่ยวฮาลาล Halal Tourism. กรุงเทพฯ: กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2567). สถิตินักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่เดินทางเข้าประเทศไทย ม.ค. - ธ.ค. ปี 2567 (เบื้องต้น) (International Tourist Arrivals to Thailand Jan - Dec 2024P). ค้นเมื่อ ตุลาคม 31, 2568 จาก https://www.mots.go.th/news/category/759
โกวิทย์ พวงงาม. (2562). การจัดการตนเองของชุมชนและท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: บริษัทธรรมสาร จำกัด.
เจตนา อินยะรัตน์ และวรรณกร พลพิชัย. (2566). แนวทางการส่งเสริมอาชีพของประชาชนในตำบลเกาะสุกร อำเภอปะเหลียน จังหวัดตรัง. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 11(3), 224 – 236.
จำนง ศรีนคร. (2566). “ตันหยงสตาร์” เมืองท่าโบราณที่อุดมด้วยวัฒนธรรม สู่หมุดหมายใหม่ท่องเที่ยวเมืองตรัง. ค้นเมื่อ มิถุนายน 1, 2567, จาก
https://thecitizen.plus/node/84797
ช่อพฤกษ์ ผิวกู่. (2560). แนวทางการพัฒนาทุนวัฒนธรรมนวัตกรรมสู่ Thailand 4.0. รายงานสืบเนื่องการประชุมวิชาการระดับชาติ สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร ครั้งที่ 4 (134 - 142). กำแพงเพชร: มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.
ชิตาวีร์ สุขคร. (2562). การท่องเที่ยวในประเทศไทย. Journal of Sustainable Tourism Development, 1(2), 1 – 7.
ธรรมจักร เล็กบรรจง. (2562). การจัดการการท่องเที่ยวแบบ Slow Tourism โดยการมีส่วนร่วมของชุมชนเกาะสุกรจังหวัดตรัง. Veridian E-Journal, Silpakorn University, Humanities, Social Sciences and arts, 12(1), 111-131.
ธีรวัฒน์ รังแก้ว. (2565). “ลิบงโมเดล” จากประมงพื้นบ้าน สู่เส้นทางการอนุรักษ์-ท่องเที่ยวชุมชน-Sea Farming. ค้นเมื่อ มิถุนายน 1, 2567, จาก https://web.codi.or.th/
นราวดี บัวขวัญ, ปรัชญากรณ์ ไชยคช, ดวงธิดา พัฒโน, และมงคล มาลยารม. (2563). โครงการย่อยที่ 4 การพัฒนาและบริหารจัดการการท่องเที่ยวในพื้นที่ชายแดนไทย-มาเลเซีย ในชุดโครงการการพัฒนาและบริหารจัดการการท่องเที่ยวในพื้นที่ชายแดนไทยกับประเทศเพื่อนบ้าน. (รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม (สกสว.).
พัชราภา ตันตราจิน. (2564). กลไกและกระบวนการจัดการผลประโยชน์ของชุมชนในพื้นที่ทางทะเลและชายฝั่งที่มีกิจกรรมทางเศรษฐกิจหลากหลาย. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์. ชลบุรี: คณะรัฐศาสตร์และนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.
วราลี มันเล็ก และอุมาพร แต่งเกลี้ยง. (2568). ความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวมาเลเซียที่มีต่อถนนคนเดินกระบี่ อำเภอเมือง จังหวัดกระบี่. วารสารศิลปศาสตร์ มทร.กรุงเทพ, 7(1), 58-71.
ศราวุฒิ อารีย์. (2558). การท่องเที่ยววิถีอิสลาม: โอกาสของไทยในประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต, 10(18), 1-17.
ศิรินันทน์ พงษ์นิรันดร, โอชัญญา บัวธรรม และชัชชญา ยอดสุวรรณ. (2559). แนวทางในการพัฒนาศักยภาพการจัดการท่องเที่ยว อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 9(1), 234-259.
สุเทพ ขันชัย และคณะ. (2560). โครงการแนวทางการอนุรักษ์พะยูนโดยชุมชนเกาะลิบง อำเภอกันตัง จังหวัดตรัง. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม (สกสว.).
สำนักงานจังหวัดตรัง. (2566). แผนพัฒนาจังหวัดตรัง พ.ศ. 2566-2570. ค้นเมื่อ ธันวาคม 29, 2566, จาก https://ww2.trang.go.th/files/com_news_devpro/2024-04_dfdd233f00b486f.pdf.
สำนักงานพัฒนาชุมชนจังหวัดตรัง. (2563). ข้อมูลชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี. ค้นเมื่อ ธันวาคม 29, 2566, จาก https://trang.cdd.go.th/wp-content/uploads/sites/16/2020/12/
องค์การบริหารส่วนตำบลเกาะลิบง. (2566). แผนพัฒนาท้องถิ่น (พ.ศ.2566 – 2570). ค้นเมื่อ ธันวาคม 29, 2566, จาก https://kohlibong.go.th/storage/uploads/17285336301.pdf
องค์การบริหารส่วนตำบลเกาะสุกร. (2566). แผนพัฒนาท้องถิ่น (พ.ศ.2566 – 2570). ค้นเมื่อ ธันวาคม 29, 2566, จาก http://www.kohsukorn.go.th/news/doc_download/a_210223_145441.pdf
องค์การบริหารส่วนตำบลท่าข้าม. (2566). แผนพัฒนาท้องถิ่น (พ.ศ.2566 – 2570). ค้นเมื่อ ธันวาคม 29, 2566, จาก
https://www.takham.go.th/datacenter/doc_download/a_160223_104137.pdf
อรไท ครุธเวโช, สุภัทรา สังข์ทอง และวรพจน์ ตรีสุข. (2563). การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมอย่างมีส่วนร่วมชุมชนชาวเลบ้านแหลมตุ๊กแก จังหวัดภูเก็ต. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธนบุรี, 14(3), 63-74.
อับดุลฮันนาน หว่าหลำ, ธีรศักดิ์ จินดาบถ และณัฐกานต์ รัตนพันธ์. (2561). รูปแบบการท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวมาเลเซียมุสลิม ที่เดินทางมาท่องเที่ยว อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา. วารสารบริหารธุรกิจและการบัญชี มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 2(3), 50-62.
Cooper C., & Boniface, B.G. (1998). Geography of travel and tourism. United Kingdom: Butterworth Heinemann.
Dłużewska, A. & Giampiccoli, A. (2020). Enhancing Island Tourism’s Local Benefits: A Proposed Community-based Tourism-oriented General Model. Sustainable Development, 29(1), 272-283.
J Hair, W Black, B Babin & R Anderson. (2010). Multivariate data analysis. (7th). New Jersey: Upper saddle River.
Richa & Naithani, B. P. (2024). A Review of Cultural Tourism. Journal of advances and scholarly research in allied education, 21(2), 45-50.
Richard Sharpley. (2015). Island Tourism or Tourism on Islands?. Tourism Recreation Research, 37(2), 167-172. doi.org/10.1002/sd.2141
Schumacher, R. E. & Lomax, R. G. (2010). A beginners guide to structural equation modeling: SEM. NewJersey: Lawrence Erlbaum Associates.
Stephenson, M. L. (2014). Deciphering “Islamic Hospitality”: developments, challenges and opportunities. Tourism Management, 40, 155-164.
Thongneaukang, P. (2011). The Malaysian Tourists’ Behaviors in Hat Yai Municipality, Songkhla Province: Voice from Hotel and Restaurant Stakeholders. HRD JOURNAL, 2(2), 18-30.
Zulkifli, W., Rahman, S. A., Awang, K. W. & Che Man, Y. B. (2011). Developing the framework for Halal friendly tourism in Malaysia. International Business Management, 5(6), 295-302.
