การบูรณาการการจัดการเรียนการสอนเพื่อแก้ปัญหานิสิตออกกลางคัน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาปัญหา สาเหตุการออกกลางคันของนิสิตมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตนครศรีธรรมราชย้อนหลัง 5 ปี 2) ศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการออกกลางคันของนิสิต และ 3) เพื่อพัฒนาแนวทางการบูรณาการการจัดการเรียนการสอนในการแก้ปัญหานิสิตออกลางคัน การวิจัยเรื่องนี้เป็นรูปแบบการวิจัยแบบผสานวิธี คือ การวิจัยเชิงปริมาณ โดยใช้แบบสอบถามเชิงสำรวจกับกลุ่มตัวอย่างจำนวน 230 รูป/คน ส่วนการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 15 รูป/คน และการสนทนากลุ่มเฉพาะกับผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 9 รูป/คน สรุปข้อมูล โดยใช้การวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพปัญหาและสาเหตุการออกกลางคันของนิสิตย้อนหลัง 5 ปี พบว่า ความคิดเห็นโดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง จากการวิเคราะห์ผลการตอบแบบสอบถามร่วมกับการสัมภาษณ์เชิงลึก ทำให้เห็นปัญหาหลักเกิดจากสภาพแวดล้อมที่ไม่ได้ดำเนินการให้เอื้อต่อการเข้ามาศึกษาต่อหรือเข้ามาศึกษาแล้ว ในขณะที่สิ่งอำนวยความสะดวกในแต่ละปีที่ผ่านมายังไม่ได้จัดการให้ทั่วถึง พร้อมทั้งการสอนของอาจารย์ยังไม่พัฒนาให้เท่าทันสมัย มีการใช้วิธีการแบบเดิม ใช้สื่อการสอนแบบเดิม และสื่อสนับสนุนในชั้นเรียนยังคงมีปัญหาในบางห้อง 2) ระดับความคิดเห็นเกี่ยวกับปัจจัยที่ส่งผลต่อการออกกลางคันของนิสิตในภาพรวมมีระดับความคิดเห็นเกี่ยวกับปัจจัยที่ส่งผลต่อการออกกลางคันอยู่ในระดับมาก ทั้งภาพรวม และรายด้าน ผลการทดสอบการถดถอยแบบพหุคูณ แสดงให้เห็นว่า จากตัวแปรอิสระทั้งหมด 4 ตัวแปร มีตัวแปรอิสระทั้งหมด 2 ตัวแปรที่เข้าสู่สมการถดถอยพหุคูณอย่างนัยสำคัญทางสถิติ ที่ระดับ 0.05 ได้แก่ ปัจจัยด้านสิ่งอำนวยความสะดวก (X3) และปัจจัยด้านสื่อการเรียนการสอน (X2) โดยมีค่าสัมประสิทธิ์พหุคูณ (R) เท่ากับ 0.216 และมีค่าอำนาจในการพยากรณ์ ร้อยละ 4.7 3) การบูรณาการการจัดการเรียนการสอนในการแก้ปัญหานิสิตออกลางคัน พบว่า วิธีการที่เหมาะสมสำหรับการบูรณาการคือ การบูรณาการแบบสอดแทรก แต่หากจะนำมาใช้เฉพาะเนื้อหาประจำเรื่องหรือบทควรเป็นการบูรณาการแบบพหุวิทยาการและการบูรณาการแบบคู่ขนาน วิธีที่ไม่เหมาะสมกับบริบทพื้นที่คือ การบูรณาการแบบข้ามวิชา ฉะนั้น ถ้าจะเลือกใช้ก็สามารถเลือกใช้ได้ทุกวิธีการ แต่ต้องมีหลักการประยุกต์ใช้ที่คำนึงถึงประโยชน์ต่อการเรียนของนิสิต โดยจากการศึกษาทำให้ได้กลยุทธ์ที่มีชื่อว่า “3P-ISR”
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์จะเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสังคมมนุษย์
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
กองแผนงาน สำนักงานอธิการบดีมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2565). แผนพัฒนามหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยในช่วงแผนพัฒนาการศึกษาระดับอุดมศึกษา ระยะที่ 13 (พ.ศ. 2566 – 2570). พระนครศรีอยุธยา: กองแผนงาน สำนักงานอธิการบดีมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
เจนวิทย์ วารีบ่อ, ศรัณย์ ภิบาลชนม์ และเสกสรรค์ ทองคำบรรจง. (2562). ปรากฏการณ์การลาออกกลางคันและการคงอยู่ของนิสิตระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยบูรพา: การสร้างโมเดลการวัดเหตุผลในการตัดสินใจเลือกสาขาวิชาเรียน. วารสารการวัดผลการศึกษา, 36(100), 220.
ทิศนา แขมณี. (2562). ศาสตร์การสอน. (พิมพ์ครั้งที่ 23). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิธิศ ธรรมแสงอดิภา และอเนกพล เกื้อมา. (2561). การออกกลางคันและการย้ายถิ่นเข้าสู่ความเป็นแรงงาน: กรณีศึกษาจากชุมชนแห่งผู้รับเหมาตกแต่งภายในจังหวัดสุรินทร์. วารสารวิจัยสังคม, 41(1), 190.
นุรซีตา เพอแสละ, นิวัตน์ สวัสดิ์แก้ว, จุฑารัตน์ คชรัตน์, และยะมีน แหละตี. (2559). การวิเคราะห์ปัจจัยเสี่ยงในการออกกลางคันของนักเรียนโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลาม. ใน การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติครั้งที่ 7 ในวันที่ 23 มิถุนายน 2559 ณ มหาวิทยาลัยหาดใหญ่, (หน้า 1171), สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
บุญมี พันธุ์ไทย. (2554). ระเบียบวิธีวิจัยการศึกษาเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
บุญสงค์ ลาคำ. (2563). “บทวิเคราะห์รัฐธรรมนูญหมวด 5 “หน้าที่ของปวงชนชาวไทย”. ค้นเมื่อ กุมภาพันธ์ 4, 2567, จาก https://www.senate.go.th
ประกอบ กรรณสูตร. (2542). สถิติเพื่อการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: ด่านสุทธาการพิมพ์.
ประทีป เนตรพุกกณะ. (2562). การพัฒนาการดำเนินงานการแก้ปัญหาการออกกลางคันของนักเรียนโรงเรียนเกาะพะงันศึกษา สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 11. การค้นคว้าอิสระครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี.
พระราชบัญญัติการอุดมศึกษา พ.ศ. 2562. ราชกิจจานุเบกษา 4 (เมษายน 2562): 61.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2561). แผนแม่บทภายใต้ยุทธศาสตร์ชาติ (12) ประเด็น การพัฒนาการเรียนรู้ (พ.ศ. 2561 – 2580). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักประกันคุณภาพการศึกษา มจร. นครศรีธรรมราช. (2565). รายงานประเมินตนเองประจำปีการศึกษา 2564, นครศรีธรรมราช: สำนักประกันคุณภาพการศึกษา มจร. นครศรีธรรมราช.
อิทธิพร เกษจ้อย และพระวรชัด ทะสา. (2560). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการออกกลางคันของนักเรียนชั้นมัธยมปลายโรงเรียนขามแก่นนคร สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 25. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 4(2), 92-101.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing. (5th ed.). New York: Harper Collins Publishers.
Endurance, A. (2020). Integration of Learning Management System (LMS) into Teaching and Learning: A Synergy for Improving Students Learning Outcome in Tertiary Institutions in Delta State Nigeria. American Journal of Computer Science and Information Technology, 8 (4), 61(1).
Morris, E.P.M. (2022). A Student-Designed Learning Management System: A Mixed-Methods Analysis of Undergraduate Student Ideas for Improving the LMS. A Dissertation of Doctor of Education. Graduate School: Lindenwood University.
Ngamaba, K.H., Lombo, L.S. & Lombo, G. (2021). Causes and Consequences of School Dropout in Kinshasa: Students’ Perspectives before and after Dropping out. Journal of African Education (JAE), 2(3) 176.
Krejcie, R.V. & Morgan, D.W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Journal of Education and Psychological Measurement, 30(3), 607-610.
Likert. (1970). New Partterns of Management. New York : McGraw-Hill.
