The Guideline of Promoting Rural Tourism of Mon Community at Bang Kradee, Bangkhuntien District, Bangkok

Authors

  • Athip Jansuri บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต
  • Thitinun Tamraraing
  • Jantane Wangpanya

Keywords:

Guideline, Promoting, Rural Tourism

Abstract

The objectives of this study were to 1) study the environmental conditions (SWOT Analysis) of rural tourism and 2) propose a guideline for promoting the rural tourism of the Mon Community at Bang Kradee, Bangkhuntien District, Bangkok. The interviews were used as a tool to collect data from key informants, consisting of government officials, entrepreneurs, merchants, and communities, using a content-based analytical approach.

The findings revealed that the community is located in Bangkok, making it ideal for tourists looking to travel a short distance or on a one-day trip. As for the history, it is claimed that the community immigrated and established during the era of King Rama IV. Concerning the lifestyle, tourists are provided a taste of Mon’s unique lifestyle, arts, culture, and traditions, all of which have been carefully preserved. Moreover, tourism activities have been organized based on the identity of the Mon people by building tourists’ participation to enhance their experiences. 2) Guidelines for promoting rural tourism. Regarding tourist attractions, dikes may be erected in the canals in order to minimize the impact by coordinating. With regard to tourism services, facilities that are consistent with the environment and community lifestyle should be designed and constructed. In terms of marketing and public relations, community websites and social media should be created to promote its history.

References

กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น กระทรวงมหาดไทย. (2558). มาตรฐานการส่งเสริมการท่องเที่ยว, สืบค้นเมื่อ 15 มกราคม 2564, จาก http://www.dla.go.th/worke_book/ eb1/std 210550/ 22/22.htm.

กาญจนาวดี พวงชื่น และแสงสรรค์ ภูมิสถาน. (2563). พฤติกรรมการท่องเที่ยวและความต้องการของนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุต่อการท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 15(2), 29-42.

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2558). วิถีไทยในกระแส, สืบค้นเมื่อ 15 มกราคม 2564, จาก http://www.etatjournal.com/web/menu-read-tat/menu-2015/menu-12015/637-12015-thai-stream.

ดรรชนี เอมพันธุ์. (2552). การท่องเที่ยวในชนบท. เอกสารการสอนชุดวิชาการจัดการทรัพยากรการ

ท่องเที่ยว หน่วยที่ 9-15. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ธันยวิช วิเชียรพันธ์. (2562). การพัฒนาทักษะการสื่อสารเพื่อเป็นนักสื่อความหมายท้องถิ่น. วารสาร สหศาสตร์ศรีปทุม ชลบุรี, 5(2), 1-11.

พระครูโพธิสุวรรณคุณ. (2562). ทุนทางสังคม : แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยววิถีชุมชนของชุมชน

ลาวโซ่งในจังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 6(3), 1197-1216.

นิธิภัทร บาลศิริ. (2559). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมเพื่อการอนุรักษ์และสืบทอดวิถีชีวิต ภูมิปัญญาท้องถิ่น และอัตลักษณ์ชุมชนมอญบางกระดี่ เขตบางขุนเทียน กรุงเทพมหานคร. รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์, มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.

รุ่งทิวา ท่าน้ำ และอธิป จันทร์สุริย์. (2563). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยววิถีถิ่นบนฐานแนวคิดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ อำเภออุ้มผาง จังหวัดตาก. วารสารทีทัศน์วัฒนธรรม, 19(2), 89-110.

ระพีพัฒน์ เกษโกศล (2557). การจัดการท่องเที่ยววิถีถิ่น ชุมชนเกาะศาลเจ้าและพื้นที่เกี่ยวเนื่อง เขตตลิ่งชัน กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, สาขาวิชาการจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม, มหาวิทยาลัยศิลปากร.

วิภัคฉณัฏฐ์ นิมิตพันธ์ และศิริจันทรา พลกนิษฐ. (2559). กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์ภายใต้สื่อสังคม

ออนไลน์. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย, 6(1), 21-31.

ศุภกิจ ยิ้มสรวล. (2561). แนวทางการออกแบบสิ่งอำนวยความสะดวกทางการท่องเที่ยวและภูมิสถาปัตยกรรมแหล่งท่องเที่ยวธรรมชาติประเภทพุน้ำร้อน. วารสารวิชาการการออกแบบสภาพแวดล้อม, 5(2), 100-129.

ศูนย์วิจัยเศรษฐกิจ ธุรกิจและเศรษฐกิจฐานราก ธนาคารออมสิน. (2562). การท่องเที่ยวชุมชน, สืบค้นเมื่อ 15 มกราคม 2564, จาก https://www.gsb.or.th/getattachment/3629a2d- 169a-4bc4-8ecc-38d3769b1211/GR_report_travel_internet_detail.aspx.

สินธุ์ สโรบล. (2547). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน. วารสารประชาคมวิจัย, 57, 15-21.

สุนิษา กลิ่นขจร. (2561). การพัฒนารูปแบบการจัดการท่องเที่ยววิถีถิ่น วิถีไทยเพื่อสร้างอัตลักษณ์ใหม่ของเส้นทางการท่องเที่ยวเมืองร้อยเกาะ. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาพัฒนศึกษา, มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สุวิมล สาแหรกทอง วงศ์ธีรา สุวรรณิน และสุรเชษฐ์ โซวเกียรติรุ่ง. (2559). กิจกรรมการท่องเที่ยวเชิง

สร้างสรรค์ที่ส่งผลต่อศักยภาพการจัดการการท่องเที่ยวในชุมชนมอญบางกระดี่ จังหวัดกรุงเทพมหานคร. ในรายงานสืบเนื่องการประชุมทางวิชาการของมหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์ ครั้งที่ 55, 443-450. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

อธิป จันทร์สุริย์. (2561). การพัฒนาตัวบ่งชี้การจัดการมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมเป็นฐานสู่การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ จังหวัดชุมพร. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาการจัดการ, มหาวิทยาลัยศิลปากร.

Nulty, P. M. (2014). Keynote Presentation: Establishing the Principles for Sustainable Rural Tourism, Rural Tourism in Europe: Experiences. Development and Perspectives, WTO.

Downloads

Published

2022-12-03

How to Cite

Jansuri, A., Tamraraing, T., & Wangpanya, J. (2022). The Guideline of Promoting Rural Tourism of Mon Community at Bang Kradee, Bangkhuntien District, Bangkok. Muban Chombueng Rajabhat University Research Journal (Humanities and Social Science), 10(2), 16–31. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/hssj/article/view/251962

Issue

Section

Research Articles