แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยววิถีถิ่น ชุมชนมอญบางกระดี่ เขตบางขุนเทียน กรุงเทพมหานคร
คำสำคัญ:
แนวทาง, การส่งเสริม, การท่องเที่ยวิถีถิ่นบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาวิเคราะห์สภาพแวดล้อม (SWOT Analysis) การท่องเที่ยววิถีถิ่น 2) เพื่อเสนอแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยววิถีถิ่น ชุมชนมอญบางกระดี่ เขตบางขุนเทียน กรุงเทพมหานคร โดยใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยการสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลหลัก ประกอบด้วย เจ้าหน้าที่ภาครัฐ ผู้ประกอบการร้านค้า และชุมชน ใช้วิธีการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา ผลการศึกษา พบว่า 1) ด้านลักษณะที่ตั้ง ชุมชนตั้งอยู่ในเขตกรุงเทพมหานคร ซึ่งเหมาะสำหรับนักท่องเที่ยวที่ต้องการเดินทางท่องเที่ยวในระยะใกล้และแบบ One Day Trip และเนื่องด้วยตั้งอยู่ติดต่อกับจังหวัดสมุทรสาคร ซึ่งสามารถเดินทางเชื่อมโยงไปยังแหล่งท่องเที่ยวใกล้เคียงได้ ด้านประวัติศาสตร์ ชุมชนมีประวัติความเป็นมาที่สันนิษฐานว่าอพยพมาตั้งถิ่นฐานตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 4 ซึ่งมีความสำคัญที่เป็นสิ่งดึงดูดใจสำหรับนักท่องเที่ยว ตลอดจนเป็นแหล่งเรียนรู้ทางด้านประวัติศาสตร์ของการตั้งถิ่นฐานของชุมชนมอญ ด้านวิถีชีวิต ชุมชนมีวิถีชีวิต ศิลปวัฒนธรรม และประเพณีที่มีอัตลักษณ์โดดเด่น ซึ่งเป็นสิ่งดึงดูดใจสำหรับนักท่องเที่ยว ตลอดจนเป็นแหล่งเรียนรู้ทางด้านวิถีชีวิตชุมชนมอญที่ตรงกับความต้องการของกลุ่มนักท่องเที่ยววิถีถิ่น ซึ่งชุมชนมีความเข้มแข็งในการอนุรักษ์ รักษาวิถีชีวิต ศิลปวัฒนธรรม และประเพณีของชาวมอญ ด้านกิจกรรม ชุมชนมีการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวบนพื้นฐานของอัตลักษณ์ชาวมอญ โดยสร้างการมีส่วนร่วมให้นักท่องเที่ยวได้ลงมือปฏิบัติ เสริมสร้างประสบการณ์การท่องเที่ยว 2)แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยววิถีถิ่น ชุมชนมอญบางกระดี่ เขตบางขุนเทียน กรุงเทพมหานคร ด้านแหล่งท่องเที่ยว ชุมชนอาจมีการสร้างแนวกั้นน้ำในลำคลองหรือเป็นที่กันน้ำเพื่อให้เกิดผลกระทบให้น้อยที่สุดซึ่งอาจมีการประสานกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องในการจัดการการระบายน้ำ หรือการเดินท่อน้ำที่ถูกต้อง ด้านบริการทางการท่องเที่ยว ชุมชนควรมีการออกแบบและสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกที่สอดคล้องกับลักษณะสภาพแวดล้อมและวิถีชีวิตในชุมชน ด้านการตลาดและประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวชุมชนควรมีการจัดทำเว็ปไซต์ของชุมชนโดยมีการให้ข้อมูลประวัติความเป็นมา แหล่งท่องเที่ยวในชุมชน ที่พัก และกิจกรรมต่าง ๆ โดยมีการเผยแพร่ในสื่อสังคมออนไลน์
References
กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น กระทรวงมหาดไทย. (2558). มาตรฐานการส่งเสริมการท่องเที่ยว, สืบค้นเมื่อ 15 มกราคม 2564, จาก http://www.dla.go.th/worke_book/ eb1/std 210550/ 22/22.htm.
กาญจนาวดี พวงชื่น และแสงสรรค์ ภูมิสถาน. (2563). พฤติกรรมการท่องเที่ยวและความต้องการของนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุต่อการท่องเที่ยวในอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 15(2), 29-42.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2558). วิถีไทยในกระแส, สืบค้นเมื่อ 15 มกราคม 2564, จาก http://www.etatjournal.com/web/menu-read-tat/menu-2015/menu-12015/637-12015-thai-stream.
ดรรชนี เอมพันธุ์. (2552). การท่องเที่ยวในชนบท. เอกสารการสอนชุดวิชาการจัดการทรัพยากรการ
ท่องเที่ยว หน่วยที่ 9-15. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ธันยวิช วิเชียรพันธ์. (2562). การพัฒนาทักษะการสื่อสารเพื่อเป็นนักสื่อความหมายท้องถิ่น. วารสาร สหศาสตร์ศรีปทุม ชลบุรี, 5(2), 1-11.
พระครูโพธิสุวรรณคุณ. (2562). ทุนทางสังคม : แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยววิถีชุมชนของชุมชน
ลาวโซ่งในจังหวัดสุพรรณบุรี. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 6(3), 1197-1216.
นิธิภัทร บาลศิริ. (2559). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมเพื่อการอนุรักษ์และสืบทอดวิถีชีวิต ภูมิปัญญาท้องถิ่น และอัตลักษณ์ชุมชนมอญบางกระดี่ เขตบางขุนเทียน กรุงเทพมหานคร. รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์, มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี.
รุ่งทิวา ท่าน้ำ และอธิป จันทร์สุริย์. (2563). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยววิถีถิ่นบนฐานแนวคิดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ อำเภออุ้มผาง จังหวัดตาก. วารสารทีทัศน์วัฒนธรรม, 19(2), 89-110.
ระพีพัฒน์ เกษโกศล (2557). การจัดการท่องเที่ยววิถีถิ่น ชุมชนเกาะศาลเจ้าและพื้นที่เกี่ยวเนื่อง เขตตลิ่งชัน กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, สาขาวิชาการจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วิภัคฉณัฏฐ์ นิมิตพันธ์ และศิริจันทรา พลกนิษฐ. (2559). กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์ภายใต้สื่อสังคม
ออนไลน์. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย, 6(1), 21-31.
ศุภกิจ ยิ้มสรวล. (2561). แนวทางการออกแบบสิ่งอำนวยความสะดวกทางการท่องเที่ยวและภูมิสถาปัตยกรรมแหล่งท่องเที่ยวธรรมชาติประเภทพุน้ำร้อน. วารสารวิชาการการออกแบบสภาพแวดล้อม, 5(2), 100-129.
ศูนย์วิจัยเศรษฐกิจ ธุรกิจและเศรษฐกิจฐานราก ธนาคารออมสิน. (2562). การท่องเที่ยวชุมชน, สืบค้นเมื่อ 15 มกราคม 2564, จาก https://www.gsb.or.th/getattachment/3629a2d- 169a-4bc4-8ecc-38d3769b1211/GR_report_travel_internet_detail.aspx.
สินธุ์ สโรบล. (2547). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน. วารสารประชาคมวิจัย, 57, 15-21.
สุนิษา กลิ่นขจร. (2561). การพัฒนารูปแบบการจัดการท่องเที่ยววิถีถิ่น วิถีไทยเพื่อสร้างอัตลักษณ์ใหม่ของเส้นทางการท่องเที่ยวเมืองร้อยเกาะ. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาพัฒนศึกษา, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุวิมล สาแหรกทอง วงศ์ธีรา สุวรรณิน และสุรเชษฐ์ โซวเกียรติรุ่ง. (2559). กิจกรรมการท่องเที่ยวเชิง
สร้างสรรค์ที่ส่งผลต่อศักยภาพการจัดการการท่องเที่ยวในชุมชนมอญบางกระดี่ จังหวัดกรุงเทพมหานคร. ในรายงานสืบเนื่องการประชุมทางวิชาการของมหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์ ครั้งที่ 55, 443-450. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
อธิป จันทร์สุริย์. (2561). การพัฒนาตัวบ่งชี้การจัดการมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมเป็นฐานสู่การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ จังหวัดชุมพร. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาการจัดการ, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
Nulty, P. M. (2014). Keynote Presentation: Establishing the Principles for Sustainable Rural Tourism, Rural Tourism in Europe: Experiences. Development and Perspectives, WTO.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2022 วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยราชภัฏหมู่บ้านจอมบึง สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
วารสาร TCI อยู่ภายใต้การอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) เว้นแต่จะรุบุไว้เป็นอย่างอื่นโปรดอ่านหน้านโยบายของเราสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเช้าถึงแบบเปิด ลิขสิทธิ์ และการอนุญาต