การพัฒนาสมรรถนะทางวิชาชีพของนักศึกษาประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครู ของมหาวิทยาลัยราชภัฏ

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาสมรรถนะทางวิชาชีพของนักศึกษาประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครูของมหาวิทยาลัยราชภัฏ (2) ศึกษาปัจจัยที่ทำให้นักศึกษาเหล่านี้มีสมรรถนะทางวิชาชีพแตกต่างกัน และ (3) ศึกษาปัจจัยที่สัมพันธ์กับสมรรถนะทางวิชาชีพของนักศึกษาเหล่านี้ ระเบียบวิธีวิจัยเป็นการวิจัยเชิงปริมาณ ประชากรในการวิจัยเป็นนักศึกษาระดับประกาศนียบัตรบัณฑิตวิชาชีพครูของมหาวิทยาลัยราชภัฏ 5,370 คน กลุ่มตัวอย่างเป็นนักศึกษาระดับเดียวกัน 680 คน      ในมหาวิทยาลัยราชภัฏ 5 แห่ง ที่ได้รับคัดเลือกโดยการสุ่มแบบหลายขั้นตอน วิเคราะห์ข้อมูลจากแบบสอบถาม 601 ชุด ที่นักศึกษาตอบครบถ้วนสมบูรณ์ สถิติเชิงพรรณนาที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูลประกอบด้วยค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติเชิงอนุมานที่ใช้ทดสอบสมมติฐานที่ระดับนัยสำคัญ 0.05 ประกอบด้วย ที-เทสต์ ความแปรปรวน และความแปรปรวนพหุคูณ ผลการวิจัยและการทดสอบสมมติฐาน พบว่า

1. สมรรถนะทางวิชาชีพของนักศึกษา : โดยรวมทุกด้านอยู่ในระดับสูง ส่วนรายด้านก็อยู่ในระดับสูงทุกด้านซึ่งเรียงลำดับจากด้านที่ค่าเฉลี่ยสูงสู่ด้านที่ค่าเฉลี่ยต่ำ คือ ด้านการปฏิบัติหน้าที่ครู ด้านการจัดการเรียนรู้ และด้านความสัมพันธ์กับผู้ปกครองและชุมชน
2. ปัจจัยที่ทำให้นักศึกษามีสมรรถนะทางวิชาชีพแตกต่างกัน : ปัจจัยลักษณะทางประชากรที่ทำให้สมรรถนะทางวิชาชีพของนักศึกษาแตกต่างกันแตกต่างคือภูมิลำเนา ส่วนปัจจัยลักษณะเฉพาะเกี่ยวกับวิชาชีพครูที่ทำให้แตกต่างคือสายการศึกษาที่สำเร็จปริญญา ระดับ/ประเภทการศึกษาที่ปฏิบัติการสอน ประสบการณ์ในวิชาชีพครู และภาค/พื้นที่ที่ประกอบวิชาชีพครู
3. ปัจจัยที่สัมพันธ์กับสมรรถนะทางวิชาชีพของนักศึกษา : ปัจจัยลักษณะทางประชากรทุกปัจจัยไม่สัมพันธ์กับสมรรถนะทางวิชาชีพของนักศึกษา ส่วนปัจจัยลักษณะเฉพาะเกี่ยวกับวิชาชีพครู ที่สัมพันธ์กับสมรรถนะทางวิชาชีพของนักศึกษา คือ วุฒิการศึกษา ประสบการณ์ในวิชาชีพครู และภาค/พื้นที่ที่ประกอบวิชาชีพครู