การบริหารทุนมนุษย์กับทรัพยากรมนุษย์ : แนวคิดที่เหมาะสมต่อการนำมาใช้ในองค์กรไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีลักษณะความเป็นปรัชญา เศรษฐศาสตร์ประยุกต์ แนวคิดวัตถุนิยมและทุนนิยม มีวัตถุประสงค์เพื่อเสนอทัศนะและแยกแยะระหว่างแนวคิดการบริหารทรัพยากรมนุษย์เปรียบเทียบกับแนวคิดการบริหารทุนมนุษย์ซึ่งมีความลุ่มลึก กว้างขวางและเป็นเครื่องมือด้านการจัดการเชิงกลยุทธ์มากยิ่งขึ้นและเพื่อมุ่งหาคำตอบรวมทั้งประเมินทางเลือกจากองค์ความรู้ที่เป็นแนวปฏิบัติที่เป็นเลิศ (Best Practices) และแนวปฏิบัติที่สอดคล้องกับวัฒนธรรม (Best Fit) ว่าแนวทางใดมีความเหมาะสมในการนำไปปฏิบัติในบริบทขององค์กรทั่วไปซึ่งรวมทั้งองค์การภาครัฐและภาคเอกชน ผู้เขียนได้แบ่งโครงสร้างบทความออกเป็น 2 ส่วนคือ ส่วนแรก เป็นการเสนอแนวคิดและเปรียบเทียบให้เห็นพัฒนาการการบริหารทรัพยากรมนุษย์เช่นปัจจุบันไปเป็นการบริหารทุนมนุษย์ ส่วนที่สอง การตีความในมิติของความเหมาะสมเมื่อนำมาใช้ในองค์กรของไทย โดยใช้องค์ความรู้ 2 ลักษณะ ได้แก่ 1) การวิเคราะห์แนวปรัชญา ได้แก่ ภววิทยา ตรรกศาสตร์ จริยศาสตร์ คุณวิทยา ญาณวิทยาและวิธีวิทยา 2) ศึกษาโดยเน้นแนวคิดของ Burrell และ Morgan (1979) แล้วจึงบูรณาการทั้ง 2 ลักษณะมาเปรียบเทียบและต่อการประยุกต์ใช้ในบริบทขององค์กรไทย
ในการศึกษาใช้เครื่องมือการศึกษาข้อมูลจากเอกสาร อันได้แก่ แนวคิดและทฤษฏีต่างๆ รวมถึงข้อมูลอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องทั้งวิเคราะห์ เปรียบเทียบ และแยกแยะไปพร้อมกันนั้น พบว่า หลักการบริหารทรัพยากรมนุษย์กับแนวคิดการบริหารทุนมนุษย์ไม่สามารถตีความชี้เฉพาะแบบองค์รวม (Generalization) ได้ แต่ข้อพิจารณาสำคัญอยู่ที่ผลลัพธ์มากกว่าวิธีการ (การเลือกเครื่องมือหรือนำแนวคิดไปใช้ระหว่างการบริหารทรัพยากรมนุษย์หรือทุนมนุษย์) โดยวัดจากความสามารถในการบริหารขององค์กรว่ามีประสิทธิภาพและประสิทธิผลหรือไม่ อย่างไรก็ตาม ในทัศนะของผู้เขียนซึ่งใช้การมององค์การในลักษณะเปรียบเทียบ (Metaphor) โดยที่องค์การเอกชนมีความเป็นพลวัตสูง เปลี่ยนแปลงและพลิกบทบาทได้เร็ว (Transformation) การนำแนวคิดทุนมนุษย์มาปฏิบัติน่าจะส่งผลลัพธ์ที่ต้องการ ในขณะที่องค์กรรัฐซึ่งเน้นเรื่องโครงสร้างและการควบคุม (Morgan, 1986) ยังมีข้อจำกัดด้านการขับเคลื่อนทั่วทั้งองค์กรและรูปแบบการบริหารที่ใช้เอกสารหรือความเป็นธุรการ (Transection) อยู่ การปฏิบัติตามแนวคิดทรัพยากรมนุษย์ยังคงสามารถจัดการและพัฒนาให้บุคลากรมีสมรรถนะได้เช่นเดียวกัน เพียงแต่ปรับให้เป็นการจัดการทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์ (Strategic HR Management) ดังนั้น ทางเลือกในการจัดการคนในองค์กรอาจพิจารณา “การบูรณาการของทั้งสองกระบวนทัศน์” ได้แก่ การประสานและการพึ่งพาอาศัยกันของความเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านทรัพยากรมนุษย์และความสามารถเชิงกลยุทธ์ทุนมนุษย์ ซึ่งการนำแนวคิดทั้งคู่มาปรับใช้สอดคล้องกับผลการศึกษาของ Chueasraku (2018) ซึ่งพบว่า ช่วยส่งผลกระทบต่อความสำเร็จของผลการปฏิบัติงานในองค์กรโดยสามารถทำนายประสิทธิภาพในการจัดการบุคลากร (People Management Effectiveness) ได้ถึงร้อยละ 54.9
Article Details
ขอมอบลิขสิทธิ์บทความที่ได้รับการตีพิมพ์ให้แก่สถาบันเสริมศึกษาและทรัพยากรมนุษย์ กรณีมีการฟ้องร้องเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์เกี่ยวกับภาพ กราฟ ข้อความส่วนใดส่วนหนึ่ง และ/หรือข้อคิดเห็นที่ปรากฎในบทความ ให้เป็นความรับผิดชอบของข้าพเจ้าและผู้เขียนร่วมแต่เพียงผู้เดียว
References
Barney, J. B. (1991). Firm Resources and Sustained Competitive Advantage. Journal of Management,17(1), 99-120.
Baron, A. & Armstrong, M. (2007). Human Capital Management : Achieving added value Through people.London : Kogan Page.
Baron, J.N., & Kreps, D.N. (1999). Strategic Human Resources. New York: Wiley
Becker, G. S. (1993). Human Capital: A Theoretical and Empirical Analysis with Special Reference to Education (3rd ed.). Chicago: University of Chicago Press
Becker, G.S. (2002). The age of human capital. Retrieved on 8 November 2016 from https://www.economics.dlut.edu.cn /uploadfiles/200811062006148 53.pdf.
Becker, B.E. & Huselid, M.A. (2006). Strategic Human Resources Management: Where do we go from here? Journal of Management, 32(6), 898 – 925.
Boxall, P and Purcell, J. (2008). Strategy and Human Resources Management (second edition).
Burrell, G, & Morgan, G. (1979). Sociological Paradigms and Organizational Analysis. London:Heinemann, 1-37.
Caspi, G. & Toibin, T. (2011). Human capital strategy—a new angle on HR. Tefen Tribune. 13-17.
Changrien, Phaiboon. (1989). Culture and Management. Bangkok: Aksorn Charoen Tat.
Chongphaisal, Pornpimol. (2011). Employee’s skills, attitudes, and managerial competencies: a perspective from expatriates in Thailand, 1-14.
Chuchinprakarn, Supanath. (2003). Strategies for creating Competitive Advantage, Marketing and Planning. Four Quality: 32-35.
Chueasraku, Chinnawat. (2018). Shift from Human Resources to Human Capital: Is it compatible ith firms in central-Isaan?, Oral presentation at the 2nd National and International Conference on Education
and Technology Research (ICET II):Critical Innovation. July 26th, 2018. (75-82). Roi Et Rajabhat University.
Fajana, S. (2002) Human Resource Management: An Introduction, Labofin and Company, Lagos.
Fitz-Enz, Jac. (2010). The new HR analytics: predicting the economy value of Your company’s human capital investment. New York: AMACOM.
Gratton. L. & Ghoshal, S. (2003). Managing personal human capital: New ethos for the volunteer’employee. European Management Journal, 21,1-10.
Greaver, M. F. (1999). Strategic outsourcing: A structured approach to outsourcing decisions and initiatives. New York: Amacom.
Higgins, Nicholas. (2008, June). HCM vs HR. HC Global. Retrieved on 8 November 2016 from: https://www.personneltoday.com/blogs/hcglobalhumancapitalmanagement/2008/06/hcm-versus-hrand-the-winner-is.html
Hongladarom, Chira. (2012). How to groom Thai’s Human Capital supporting Asian. Journal of HR Intelligence. 7(1), 47-54.
Hongladarom, Chira. (2012). 8Ks+5Ks : Thai’s Human Capital that support Asian. 1st ed. Bangkok: Asia Pacific Consultant.
Huselid, M.A., Jackson, S.E. and Schuler, R.S. (1997).Technical and Strategic Human Resource Effectiveness as Determinants of Firm Performance. Academy of Management Journal, 40, 171–188.
Kearns, P. (2005) Human Capital Management, Reed Business Information, Sutton, Surrey.
Kong, Eric. (2010). Developing Organizational Knowledge and Learning Capabilities: Synergistic
Relationships of Human Capital, Strategic Human Resource Management and Human Resource
Management. The International Journal of Learning, 17(5), 63 – 80.
Leonard, D. (1998). Wellsprings of Knowledge: Building and Sustaining the Sources of Innovation.Boston: Harvard Business School Press.
Mayo, Andrew. (2012). Human Resources or Human Capital?: Managing People as Assets. UK: Gower Publishing.
Methawitayakul, Sumeth. (1997). Introduction to philosophy, Bangkok : Odean Publishing.
Meyer, M., Chrysler-Fox, P. & Roodt G. (2007). Human Resources vs. Human Capital: What is in a name?. Retrieved on 6 November 2016 from https://wwwhumancapitalreview.org/content/default.asp?Article_ID=543
Mitsuhashi, H., Park, H. J., Wright, P. M., & Chua, R. S.(2000). Line and HR executives'perceptions of HR effectiveness in firms in the People's Republic of China. International Journal of Human Resource, 11(2), 197 – 216.
Morgan, Gareth. (1986). Images of Organizations. London: Sage Publications.
Ogunyomi, O.P., Shadare, A.O., & Childi, O.C. (2011). Current Trends andFuture Directions of Human Resources Management Practices : A Review of Literature. European Journal of Economics, 29,19 –15.
Paychex. (2559). The Future of HR: Human Capital Management. Retrieved on August 28, 2018 from https://www.paychex.com/articles/hcm/the-future-of-hr-human-capital-management
Purcell, J., & Kinnie, N. (2007). Human resource management and business performance. In Boxall, J.
Purcell, & P. Wright (eds). The Oxford Handbook of Human Resource Management. Oxford: Oxford UniversityPress.
Richard, C. Orlando and Johnson, Nancy Brown. (2001). Strategic Human Resource Management effectiveness and firm performance. International Journal of Human Resource Management,12(2), 299 – 310.
Schultz, Theodore W. (1961). Investment in Human Capital. The American Economic Review, 51(1),1 –17.
Sujata, P. D., and Vijay, A. (2015). Role of Human Capital Management in Economic Value Addition of Large Scale Organizations: A Literature Review. Retrieved on August 28, 2018 from
https://www.researchgate.net/publication/236872069_Role_of_Human_Capital_Management_in_Economic_Value_Addition_of_Large_Scale_Organizations_A_Literature_Review, 45-54.
The Institute for Management Development. (2009). Executive Summary: Thailand ICT Market & Industry Overview 2009. Bangkok: Software Industry Promotion Agency, 3 – 156.
Wedchayanon, Nisada (1995). Personnel Management Vs Human Resources Management : Old wine in New Bottles. Thai Journal of Development Administration, 35(4), 123 –130.
Wiruchnipawan, Wiruch. (2007). Administration according to the Merit Management and Sufficiency Economy Philosophy. Bangkok : Se-Ed.
Wongthongdee, Siraphaksorn. (2014). Human Resource Development. 2nd ed. Bangkok : Chulalongkorn University
Wright, M. Patrick and McMahan, C.Gary. (2011). Exploring human capital; putting human back into strategic human resource management. Human Resource Management Journal, 21(2), 93 – 104.