Government organizations Management in the 21st Century

Main Article Content

Jiraporn Chananchana
Amnuay Boonrattanamaitree
Thitima Holumyong

Abstract

     Government organizations currently confront challenges stemming from diverse changes, such as technological advancements, the global dissemination of COVID-19, and the intricacy of issues necessitating solutions. These challenges have prompted government organizations to adjust to an innovative organizational model, as conventional management approaches are no longer apt. Organizations must undergo structural transformations to endure and prosper.
     This article posits management guidelines for government organizations in the 21st century, shifting toward an innovative organizational model. This model encompasses several components, including collaboration between the public and private sectors, transparency, and citizen participation. It underscores risk management and security, the reconfiguration of management systems, the significance of knowledge management, effective leadership, and organizational restructuring. These components function as a roadmap for the development of government organizations in the 21st century, ensuring efficiency and innovation.
 
Article history: Received 13 November 2023   
                            Revised 25 January 2024      
                            Accepted 29 January 2024      
                            SIMILARITY INDEX = 5.82 %

Article Details

How to Cite
Chananchana, J., Boonrattanamaitree, A., & Holumyong, T. (2024). Government organizations Management in the 21st Century. Journal of Management Science Nakhon Pathom Rajabhat University, 11(1), 17–28. https://doi.org/10.14456/jmsnpru.2024.2
Section
Research Articles

References

นัทนิชา โชติพิทยานนท์. (2565). องค์การและการจัดการ. เอกสารประกอบการสอนวิชาองค์การและการจัดการ MPP 5504, [ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 2 พฤศจิกายน 2565 จาก https://elcpg.ssru.ac.th/natnicha_ha/pluginfile.php/26/block_html/content/MPP5504%201_64%20%281%29%20New.pdf

นรวัฒน์ ชุติวงศ์และณัฐสิทธิ์ เกิดศรี. (2554). การวิเคราะห์ปัจจัยที่มีอิทธิผลต่อการเป็นองค์กรแห่งนวัตกรรม

ในประเทศไทย. วารสารบริหารธุรกิจ. 34(130), 47-58.

ประสาร ไตรรัตน์วรกุล. (2563). ปาฐกถา: รัฐและระบบราชการไทยกับความท้าทายข้างหน้าของประเทศ โดย ดร.ประสาร ไตรรัตน์วรกุล.[ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 1 พฤศจิกายน 2566 จาก https://tdri.or.th/2020/10/speech-dr-prasarn/

ปัญญา เลิศไกร นิลรัตน์ นวกิจไพฑูรย์และลัญจกร นิลกาญจน์. (2562). การจัดการนวัตกรรมการพัฒนาองค์กร. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 6(8). 3745-3757.

พระครูใบฎีกาวิชาญ ทรงราษี และเสาวลักษณ์ โกศลกิตติอัมพร. (2564). การพัฒนาประสิทธิภาพและคุณภาพ ของการปฏิบัติงานภาครัฐ. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น. 5(3), 61-72.

พสุ เดชะรินทร์. (2558). องค์กรรูปแบบใหม่ในศตวรรษที่ 21. [ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 1 พฤศจิกายน 2566 จาก https://www.bangkokbiznews.com/blogs/columnist/111102

สุรเดช จองวรรณศิริ. (2563). การจัดการสู่องค์กรนวัตกรรม. กรุงเทพฯ: บริษัท ทริปเปิลว้าว คอร์ปอเรชั่น จำกัด.

สมคิด บางโม. (2558). องคการและการจัดการ. กรุงเทพฯ : บริษัทจูน พับลิซิ่ง จํากัด.

องค์อร ประจันเขตต์. (มกราคม-เมษายน 2557). องค์กรแห่งนวัตกรรมการศึกษา ทางเลือกใหม่ของการ บริหารการศึกษา. วารสารพยาบาลทหารบก. 15(1), 45-51.

อำไพ ไชยแก้ว. (2565). กระบวนการจัดการ. [ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 19 ตุลาคม 2566 จาก https://sites.google.com/site/aunripreya456/10-krabwnkar-cadkar

Robbins, S. & Decenzo, d. (2005). Fundamentals of human resource management. (8th ed.). New Jersey: John Wiley & sons.