The Guideline of Eco-tourism Management through the Community based Participation on Raroeng Sub-district, Nakhon Ratchasima Province.
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objective of this research aims to 1) guideline for developing the Eco-tourism package and 2) guideline for the Eco-tourism management through the community-based participation on Raroeng Sub-district, Nakhon Ratchasima Province. The key informant in this research were people involved in tourism management as selected by purposive sampling including 2 tourist entrepreneurs, 5 homestay owners, 5 officers of subdistrict administrative organization, 14 local philosophers, 20 local leaders and house wives’ group, 29 subdistrict headman, village headman and assistant village headmen, 46 tourists. The total of key informant were 121 people. The quantitative data were examined by Triangulation Method. The data of time, tourist places, people in the area were collected by structured interview, focus group and brainstorming. Then the results were analyzed by contents.
The findings indicated that guideline for developing the Eco-tourism community-based participation package should be in according to way of life of community. The conservation highly remained environmental resource in the community such as Raroeng field, Klong Din Dam waterfall, Klong Kum waterfall, local bird-watching and wild animal sight, mushroom picking, experiencing bicycle trial and learning local daily living such as food preservation, snack, daily instruments, farms and local homestay for 2 days and one night. The Eco-tourism management also established the structure of administration and roles of committees of developing tourist plan, promoting the tourism of the community for driving tourism community-based participation. The local people took part in forming tourist club, promoting tourist program to tourists and developing continuously local product.
Article history : Received 15 July 2021
Revised 17 September 2021
Accepted 20 September 2021
SIMILARITY INDEX = 2.82 %
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
The views and opinions of the article appearing in this journal are those of the author. It is not considered a view and responsibility of the editorial staff.
References
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2560). ท่องเที่ยวไทย 2560-2561. [ออนไลน์]. สืบค้นเมื่อ 3 เมษายน 2564 จาก http://thai.tourismthailand.org/about-tat
กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). คู่มือการตรวจประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึกในพระบรมราชูปถัมภ์.
กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด สำนักงานจังหวัดนครราชสีมา. (2562). แผนพัฒนาจังหวัดนครราชสีมา พ.ศ. 2561-2565 ฉบับทบทวน ปีงบประมาณ พ.ศ.2564. นครราชสีมา : สำนักงานจังหวัดนครราชสีมา.
ทัศณีย์ บุญทิพย์. (2563). การจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชน ตำบลท่าขนอน อำเภอคีรีรัฐนิคม จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารวิชาการสังคมมนุษย์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช. 10 (2), 81-93.
เบญจวรรณ สุจริต และ ชัชชัย สุจริต. (2560). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนของตำบลนางพญา อำเภอท่าปลา จังหวัดอุตรดิตถ์. วารสารวิชามหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์. 12 (2), 53-65.
วารยาภา มิ่งศิริธรรม และ รวีวรรณ โปรยรุ่งโรจน์. (2564). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษาชุมชนคลองมหาสวัสดิ์ อำเภอพุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม. วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา. 11 (1), 38-49.
วรรณวิมล ภู่นาค. (2558). ศักยภาพชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน: กรณีศึกษาตลาดน้ำอัมพวา. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. 26 (1), 63-74.
ศิรินันท์ พงษ์นิรันดร โอชัญญา บัวธรรม และชัชชญา ยอดสุวรรณ. (2559). แนวทางในการพัฒนาศักยภาพการจัดการท่องเที่ยวอำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 9 (1), 234-259.
สุขุม คงดิษฐ์ ธารนี นวัสนธี วรรษา พรหมศิลป์ ศุภฤกษ์ กลั่นกล้า และ ณัฐพล รื่นถวิล. (2561). โครงการนวัตกรรมการเชื่อมโยงการตลาดการท่องเที่ยวนิเวศเกษตรชุมชนสามเรือน อำเภอบางปะอิน จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.
สุถี เสริฐศรี. (2558). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในชุมชนคลองโคน อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรสงคราม. วิทยานิพนธ์หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต การจัดการอุตสาหกรรมการบริการและการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
สำนักงานปลัดกระทรวงมหาดไทย. (2551). การบริหารและการจัดการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: กระทรวงมหาดไทย.
องค์การบริหารส่วนตำบลระเริง. (2564). ประวัติความเป็นมา. [ออนไลน์]. สืบค้นเมื่อ 3 เมษายน 2564 จาก http://raroeng.go.th/data_426.
อริสา สำรอง และ สุภัทริภา ขันทจร. (2562). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการเป็นองค์การสู่ความเป็นเลิศของชุมชนท่องเที่ยวนวัตวิถีในประเทศไทยตามแนวประชารัฐ: กรณีศึกษาชุมชนท่องเที่ยวนวัตวิถี อำเภอปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา. วารสารสหวิทยาการวิจัย: ฉบับบัณฑิตศึกษา. 8 (2), 74-84.
Adhikary, M. (1995). Management of Ecotourism. Bangkok: Srinakarinwirot University.
Choibamroong, T. (2014). Agricultural Resources Research for Sustainable Agro-tourism: A Case Study of Surat Thani, Thailand. NIDA Development Journal. 54 (3), 202-220.
Donohue, H. & Needham, R. (2006). Ecotourism: the evolving contemporary definition. Journal of Ecotourism. 5 (3), 192-210.
Fennell, D. A. (2020). Ecotourism. (5th ed). New York: Routledge.
Honey, M. (2008). Ecotourism and sustainable development: Who owns paradise? (2nd ed.). Washington, DC: Island Press.
Kontogeorgopoulos, N., Churyen, A., & Duangsaeng, V. (2015). Homestay Tourism and the Commercialization of the Rural Home in Thailand. Asia Pacific Journal of Tourism Research. 20 (1), 29–50.
Mgonja, J.T., Sirima, A. & Mkumbo, P. J. (2015). A review of ecotourism in Tanzania: magnitude, challenges, and prospects for sustainability. Journal of Ecotourism. 14 (2-3), 264-277.
Niesenbaum, R. A. & Gorka, B. (2001). Community-Based Eco-Education: Sound Ecology and Effective Education.The Journal of Environment Education. 33 (1), 12-16.
Othatawong, A. (2014). Community Participation in Talay Bua Dang Conservation within Chiang Wae Municipal Area, Kumphawapi District, Udonthani Province. Academic Services Journal Prince of Songkla University. 25 (1), 47-53.
Reimer (Kila), J. K., & Walter, P. (2013). How do you know it when you see it? Community-based ecotourism in the Cardamom Mountains of southwestern Cambodia. Tourism Management. 34, 122-132.
Scheyvens, R. (2007). Ecotourism and gender issues. In James Higham (Ed.), Critical issues In ecotourism. Oxford: Butterworth-Heinemann.
Stronza, A., & Gordillo, J. (2008). Community views of ecotourism. Annals of Tourism Research. 35 (2), 448–468.
The International Ecotourism Society. (2021). What is ecotourism? Retrieved April 3, 2021, from http://www.ecotourism.org.
The United Nations World Tourism Organization. (2014). Tourism Highlight 2014 Edition. Retrieved April 3, 2021, from https://www.e-wto.org.
Tran, L., & Water, P. (2014). Ecotourism, gender and development in northern Vietnam. Annals of Tourism Research. 44, 116-130.
Walker, K. & Moscardo, G. (2014). Encouraging sustainability beyond the tourist experience: Ecotourism, interpretation and values. Journal Sustainable Tourism. 22 (8), 1175-1196.
Weaver, D. B. & Lawton, I., J. (2007). Progress in tourism management. Twenty years on: the state of contemporary ecotourism research. Tourism Management. 28, 1168-1179.