Administration to Promote Culture, Traditions and Wisdom of Tambon Donsai Subdistrict Municipality, Khuan Khanun District, Phutthalung Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of the research were: (1) to study administration to promote culture, traditions and wisdom of administrators and related persons, (2) to study administrative processes to promote culture, traditions and wisdom, and (3) to study the participation of people in promoting culture, traditions and wisdom of Tambon Don Sai subdistrict municipality, Khuan Khanun district, Phatthalung province. This research was a qualitative research with a group of 30 key informants including government sector, private sector and local people, then bring in a systematic, rational and theoretical conclusion.
The results indicated as follow:
1. Administration to promote culture, traditions and wisdom of administrators and related persons used an integrated mechanism from all sectors to be consistent in order to push towards the goals of quality of tourist attractions, tourism personnel and infrastructure for generating income and distributing income to the community according to the local development plan.
2. There were some interesting findings in the administrative processes to promote culture, traditions and wisdom as follow: (1) rehabilitation and development of tourist attractions, (2) the promotion of tourism management to be responsible, (3) promotion of tourism that facilitates the learning process, (4) enhancing the participation process of the people and local communities, and (5) promotion, public relations, marketing, creation of activities and patterns of tourism.
3. The participation of people in promoting culture, traditions and wisdom was a common integration between government sector, private sector and public sector in order to drive strategies for promoting culture, traditions and wisdom, as well as presenting new perspectives that are distinctive and Thai identity, taking into account sustainability such as developing, restoring cultures, traditions and local wisdom.
Article history: Received 18 May 2020
Revised 18 July 2020
Accepted 20 July 2020
SIMILARITY INDEX = 1.45 %
Article Details
The views and opinions of the article appearing in this journal are those of the author. It is not considered a view and responsibility of the editorial staff.
References
กรมการท่องเที่ยว. (2560). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวของประเทศ พ.ศ. 2560-2564.. กรุงเทพมหานคร: พีดับบลิว ปริ้นติ้ง.
จํานง แรกพินิจ. (2552). ภูมิปัญญาชาวบ้านเพื่อการพัฒนาชุมชนและสังคมไทย.[ออนไลน์].ค้นเมื่อ 16 มิถุนายน 2560. จาก http://elearning.aru.ac.th/2500102/soc02/topic6/print5.htm
ฉันทัช วรรณถนอม. (2552). ความหมายและความสำคัญของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. [ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 16 มิถุนายน 2560. จาก https://tourismatbuu.wordpress.com
ชวน เพชรแก้ว. (2547). การยกระดับและการปรับใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในสถานการณ์ปัจจุบัน. วารสารกับภาษาไทย, 3 (3), 14-23.
ทิพาพร ไตรบรรณ์. (2557). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ กรณีศึกษา หมู่บ้านอรัญญิก จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการบริการและการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
นิศา ชัชกุล. (2550). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร :สํานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิชนันท์ อ่อนรัตน. (2561). นโยบายการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดอุบลราชธานี. วารสารรังสิตบัณฑิตศึกษาในกลุ่มธุรกิจและสังคมศาสตร์, 4 (2), 228-241.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: เพรสแอนด์ ดีไซน์.
พรสวรรค์ มโนพัฒนะ. (2553). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 8.) กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ไพรัตน์ เตชะรินทร์. (2547). แนวคิดเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของประชาชน.กรุงเทพมหานคร: ศักดิ์โสภาการพิมพ์.
พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพมหานคร : โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิต และธรรมชาติ.
ยุทธกาน ดิสกุล. (2553). ประเพณีประดิษฐ์และอัตลักษณ์ชุมชนคลองแห. วิทยานิพนธ์สังคมวิทยา และมานุษยวิทยามหาบัณฑิต สาขาวิชามานุษยวิทยา มหาวิทยาธรรมศาสตร์.
วรสุดา สุขารมณ์. (2552). ความร่วมมือระหว่างองค์การในการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวไทย. ดุษฎีนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ศักดิ์ชัย เกียรตินาคินทร์. (2553). ทุนความคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์. กรุงเทพมหานคร: พิมพ์ดี
ศิริลักษม์ ตันตยกุล. (2557). การนำนโยบายพัฒนาการท่องเที่ยวของแหล่งมรดกโลกทางวัฒนธรรมไปปฏิบัติ. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 4(2), 35-45.
ศิรินันทน์ พงษ์นิรันดร, โอชัญญา บัวธรรม และชัชชญา ยอดสุวรรณ. (2559). แนวทางในการพัฒนาศักยภาพการจัดการท่องเที่ยว อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 9(1), 234 - 259.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2552). รายงานการศึกษาเบื้องต้น เศรษฐกิจสร้างสรรค์ (The Creative Economy). กรุงเทพมหานคร: บริษัท บี.ซี. เพรส (บุญชิน) จํากัด.
เอื้องฟ้า ถาวรรักษ์. (2555). การอนุรักษ์ สืบทอดศิลปะการแสดงพื้นบ้านชาวกะเหรี่ยง “รำตง” อำเภอศรีสวัสดิ์ จังหวัด กาญจนบุรี. กาญจนบุรี : สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดกาญจนบุรี.
Agranoff, R., and McGuire, M. (2003). Collaborative public management: new strategies for local governments. Washington, D.C.: Georgetown University Press.
Osborne, S.P. (2010). The new public governance: Emerging perspectives on the theory and practice of public governance. New York: Rout ledge.
Vangen, S., and Huxham, G. (2010). Managing to collaborate. New York: Routledge.