การบริหารเพื่อส่งเสริมวัฒนธรรมประเพณีและภูมิปัญญาของเทศบาลตำบลดอนทราย อำเภอควนขนุน จังหวัดพัทลุง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยเรื่องการบริหารเพื่อส่งเสริมวัฒนธรรมประเพณีและภูมิปัญญาของเทศบาลตำบลดอนทราย อำเภอควนขนุน จังหวัดพัทลุง มีวัตถุประสงค์ (1) เพื่อศึกษาการบริหารเพื่อส่งเสริมวัฒนธรรมประเพณีและภูมิ ปัญญาของผู้บริหารและผู้ที่เกี่ยวข้อง (2) เพื่อศึกษากระบวนการบริหารเพื่อส่งเสริมวัฒนธรรมประเพณีและภูมิ ปัญญา และ
(3) เพื่อศึกษาการมีส่วนร่วมของประชาชนในการส่งเสริมวัฒนธรรมประเพณีและภูมิปัญญาของเทศบาล ตำบลดอนทราย อำเภอควนขนุน จังหวัดพัทลุง การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยมีกลุ่มผู้ให้ข้อมูลสำคัญได้แก่ หน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน และประชาชนในท้องถิ่น รวมทั้งสิ้น จำนวน 30 คน แล้วนำมาหาข้อสรุปอย่างเป็นระบบ มีเหตุผลและอ้างอิงทฤษฎีดำเนินการจัดระเบียบข้อมูล ผลการวิจัยพบว่า
1. การบริหารเพื่อส่งเสริมวัฒนธรรมประเพณีและภูมิปัญญาของผู้บริหารและผู้ที่เกี่ยวข้อง โดยอาศัยกลไกการบูรณาการจากทุกภาคส่วนให้สอดคล้องเพื่อผลักดันไปสู่เป้าหมายทั้งด้านคุณภาพแหล่งท่องเที่ยว บุคลากรการท่องเที่ยว และโครงสร้างพื้นฐาน เพื่อการสร้างรายได้และกระจายรายได้สู่ชุมชนตามแผนพัฒนาท้องถิ่น
2. กระบวนการบริหารเพื่อส่งเสริมวัฒนธรรมประเพณีและภูมิปัญญา มีข้อค้นพบที่หน้าสนใจดังนี้ (1) ด้านการฟื้นฟู และพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว (2) ด้านการสร้างเสริมการจัดการแหล่งท่องเที่ยวให้มีความรับผิดชอบ (3) ด้านการส่งเสริมการท่องเที่ยวที่เอื้อต่อกระบวนการเรียนรู้ (4) ด้านการสร้างเสริมกระบวนการมีส่วนร่วมของประชาชนและชุมชนท้องถิ่น และ(5) การส่งเสริมการประชาสัมพันธ์การตลาดการสร้างสรรค์กิจกรรม และรูปแบบการท่องเที่ยว
3. การมีส่วนร่วมของประชาชนในการส่งเสริมวัฒนธรรมประเพณีและภูมิปัญญา โดยการบูรณาการร่วมกันระหว่างหน่วยงานภาครัฐ ภาคเอกชน และภาคประชาชนเพื่อขับเคลื่อนยุทธศาสตร์การส่งเสริมวัฒนธรรมประเพณีและภูมิปัญญา พร้อมทั้งนำเสนอมุมมองใหม่ๆที่มีลักษณะโดดเด่น และมีเอกลักษณ์ไทย โดยพิจารณาถึงความยั่งยืน เช่น พัฒนาฟื้นฟูวัฒนธรรมประเพณีและภูมิปัญญาในท้องถิ่น เป็นต้น
*,** อาจารย์ประจำหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเวสเทิร์น 12150
Corresponding author: Niyomphat451@gmail.com
Article Details
ทัศนะและข้อคิดเห็นของบทความที่ปรากฏในวารสารฉบับนี้เป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน ไม่ถือว่าเป็นทัศนะและความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
References
กรมการท่องเที่ยว. (2560). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวของประเทศ พ.ศ. 2560-2564.. กรุงเทพมหานคร: พีดับบลิว ปริ้นติ้ง.
จํานง แรกพินิจ. (2552). ภูมิปัญญาชาวบ้านเพื่อการพัฒนาชุมชนและสังคมไทย.[ออนไลน์].ค้นเมื่อ 16 มิถุนายน 2560. จาก http://elearning.aru.ac.th/2500102/soc02/topic6/print5.htm
ฉันทัช วรรณถนอม. (2552). ความหมายและความสำคัญของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. [ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 16 มิถุนายน 2560. จาก https://tourismatbuu.wordpress.com
ชวน เพชรแก้ว. (2547). การยกระดับและการปรับใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นในสถานการณ์ปัจจุบัน. วารสารกับภาษาไทย, 3 (3), 14-23.
ทิพาพร ไตรบรรณ์. (2557). แนวทางการพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ กรณีศึกษา หมู่บ้านอรัญญิก จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการอุตสาหกรรมการบริการและการท่องเที่ยว. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
นิศา ชัชกุล. (2550). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร :สํานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิชนันท์ อ่อนรัตน. (2561). นโยบายการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดอุบลราชธานี. วารสารรังสิตบัณฑิตศึกษาในกลุ่มธุรกิจและสังคมศาสตร์, 4 (2), 228-241.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: เพรสแอนด์ ดีไซน์.
พรสวรรค์ มโนพัฒนะ. (2553). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 8.) กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ไพรัตน์ เตชะรินทร์. (2547). แนวคิดเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของประชาชน.กรุงเทพมหานคร: ศักดิ์โสภาการพิมพ์.
พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพมหานคร : โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิต และธรรมชาติ.
ยุทธกาน ดิสกุล. (2553). ประเพณีประดิษฐ์และอัตลักษณ์ชุมชนคลองแห. วิทยานิพนธ์สังคมวิทยา และมานุษยวิทยามหาบัณฑิต สาขาวิชามานุษยวิทยา มหาวิทยาธรรมศาสตร์.
วรสุดา สุขารมณ์. (2552). ความร่วมมือระหว่างองค์การในการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวไทย. ดุษฎีนิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ศักดิ์ชัย เกียรตินาคินทร์. (2553). ทุนความคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์. กรุงเทพมหานคร: พิมพ์ดี
ศิริลักษม์ ตันตยกุล. (2557). การนำนโยบายพัฒนาการท่องเที่ยวของแหล่งมรดกโลกทางวัฒนธรรมไปปฏิบัติ. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 4(2), 35-45.
ศิรินันทน์ พงษ์นิรันดร, โอชัญญา บัวธรรม และชัชชญา ยอดสุวรรณ. (2559). แนวทางในการพัฒนาศักยภาพการจัดการท่องเที่ยว อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 9(1), 234 - 259.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2552). รายงานการศึกษาเบื้องต้น เศรษฐกิจสร้างสรรค์ (The Creative Economy). กรุงเทพมหานคร: บริษัท บี.ซี. เพรส (บุญชิน) จํากัด.
เอื้องฟ้า ถาวรรักษ์. (2555). การอนุรักษ์ สืบทอดศิลปะการแสดงพื้นบ้านชาวกะเหรี่ยง “รำตง” อำเภอศรีสวัสดิ์ จังหวัด กาญจนบุรี. กาญจนบุรี : สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดกาญจนบุรี.
Agranoff, R., and McGuire, M. (2003). Collaborative public management: new strategies for local governments. Washington, D.C.: Georgetown University Press.
Osborne, S.P. (2010). The new public governance: Emerging perspectives on the theory and practice of public governance. New York: Rout ledge.
Vangen, S., and Huxham, G. (2010). Managing to collaborate. New York: Routledge.