Effectiveness of Driving the Tourism Attractions Strategy According to the Thai-Way-of-Life Identity.
Main Article Content
Abstract
The objectives of this study were threefold: 1) To investigate the effectiveness of Driving the Tourism Attraction Strategy in Bangkok Metropolitan areas; 2) To determine the guidelines for use in integrating the public sector, the private sector and the civil society with an effort to drive the Tourism Attraction Strategy; and 3) To offer recommendations for and recognition of driving the Tourism Attraction Strategy According to the Thai-Way-of-Life Identity in Bangkok Metropolitan areas.
The study was qualitative in nature 22 key informants comprised the sample of the study; the key informants include persons of high caliber from the public sector, the private sector and the civil society. The colueled data were analyzed by means of content analysis.
The qualitative data analysis has shed light on the facts specified below.
1. With respect to the effectiveness of Driving the Tourism Attraction Strategy According to the Thai-Way-of-Life Identity; it could be said that driving the Thai economic growth was emphasized. In a sense, the stress was put on the generation of revenues and economic prosperity. To this end, great efforts were made to make planes designed to organize and support a variety of tourism activities as well as to maintain the outstanding strength of Thailand particularly in the dimensions of customs, tradition, culture, as well as Thai identity. Expectedly, the incomes earned from tourism activities would disperse from the capital city to the satellite areas in a sustainable manner.
2. In regard to the guidelines for use in the integration of the public sector, the private sector and the civil society relevant to driving the Tourism Attraction Strategy According to the Thai-Way-of-Life Identity, various agencies from the three sectors introduced new tourism attractions and offered new tourism perspectives. Furthermore, authorities from these agencies encouraged and support the potential tourism attraction rich in same outstanding features and Thai identity by making alliances for the sustainability and quality of tourism attractions as well.
3. Based on the findings of the study, the researcher has made the following recommendations,
3.1. Attempts should be made to develop spaces, tourism facilities and tourism logistics, apart from boosting the tourist’s safety.
3.2. The successful driving of the Tourism Attraction Strategy According to the Thai-Way-of-Life Identity calls for tourism human resource and tourism entrepreneur development in a way that is consistent with the tourism information management system; moreover, some obsolete laws and ineffective law enforcement should be revised.
3.3. All possible efforts should be made to encourage the diversification of geographic and cultural spheres of tourism activities with a view to adding values and enhancing the effectiveness and efficiency of tourism management in Bangkok Metropolitan areas.
Article history: Received 2 June 2019
Revised 26 June 2019
Accepted 28 June 2019
SIMILARITY INDEX= 0.00 %
Article Details
The views and opinions of the article appearing in this journal are those of the author. It is not considered a view and responsibility of the editorial staff.
References
กรมการท่องเที่ยว. (2560). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวของประเทศ พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพมหานคร: พีดับบลิว ปริ้นติ้ง.
ฉันทัช วรรณถนอม. (2552). ความหมายและความสำคัญของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. [ออนไลน์] ค้นเมื่อ 11 มกราคม 2560 จาก https://tourismatbuu.wordpress.com
ติน ปรัชญพฤทธิ์. (2552). การพัฒนาองค์การสมัยใหม่. เอกสารประกอบการสอน. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเจ้าพระยา.
นิศา ชัชกุล. (2550). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร :สํานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นุชนาฎ เชียงชัย.(2558). การใช้อัตลักษณ์เพื่อการส่งเสริมการท่องเที่ยวของจังหวัดลําปาง. วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต.หลักสูตรบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต.บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยศิลปากร.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร: เพรส แอนด์ดีไซน์.
พจนา สวนศรี. (2546). คู่มือการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพมหานคร : โครงการท่องเที่ยวเพื่อชีวิต และธรรมชาติ
พรสวรรค์ มโนพัฒนะ. (2553). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 8.) กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ไพรัตน์ เตชะรินทร์. (2547). แนวคิดเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมของประชาชน.กรุงเทพมหานคร : ศักดิ์โสภาการพิมพ์.
ภาวิดา รังษี. (2550).ความร่วมมือระหว่างองค์กรภาครัฐ เอกชนและชุมชน ในการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ กรณีศึกษาบ้านแม่กำปองกิ่งอำเภอแม่ออน จังหวัดเชียงใหม่.วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต (การเมืองและการปกครอง) .มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ราชบัณฑิตราชสถาน. (2555). พจนานุกรมศัพท์เศรษฐศาสตร์ : ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. (พิมพ์ครั้งที่ 2) กรุงเทพมหานคร : ราชบัณฑิตยสถาน.
วรสุดา สุขารมณ์. (2552). ความร่วมมือระหว่างองค์การในการพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวไทย. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. สาขารัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ศิริลักษม์ ตันตยกุล. (2557).การนํานโยบายพัฒนาการท่องเที่ยวของแหล่งมรดกโลกทางวัฒนธรรมไปปฏิบัติ.ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต.สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ศุภชัย ยาวะประภาษ. (2552). นโยบายสาธารณะไทย : กำเนิด พัฒนาการและสถานภาพของศาสตร์ กรุงเทพมหานคร : จุดทอง.
สำนักยุทธศาสตร์และประเมินผล. (2556). แผนบริหารราชการกรุงเทพมหานคร พ.ศ. 2556-2560. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์สารสนเทศกรุงเทพมหานคร.
Agranoff, R., and McGuire, M. (2003). Collaborative public management: New strategies for local governments. Washington, D.C.: Georgetown University Press.
Osborne, S.P. (2010). The new public governance: Emerging perspectives on the theory and practice of public governance. New York : Rout ledge.
Vangen, S., and Huxham, G. (2010). Managing to collaborate. New York : Routledge.