Development guidelines for marketing mix Cultural tourism In Ratchaburi Province.

Main Article Content

Kanokwan Silaswan

Abstract

                The purpose of this research is to: 1. Study tourism behavior, cultural tourism Ratchaburi province of tourists classified by personal characteristics.2. Study marketing mix factors That affects cultural tourism Ratchaburi Province and 3. Find ways to develop marketing mix Cultural tourism Ratchaburi Province.
This research model uses a mixed method research methodology. Consisting of quantitative and qualitative research In the quantitative research, the sample group used in the research is Tourists based on cultural attractions in Ratchaburi Province, 400 people.Use the convenient sample selection Tools used for data collection include Questionnaires created by the researcher With content validity between 0.67 - 1.00, tested for reliability with Cronbach Alpha Coefficient. Found the confidence in the marketing mix with confidence in the range 0.72-0.86, while the tourism behavior had the confidence value of 0.88
                Statistics used in data analysis were percentage, mean, standard deviation. Independent t-test One-way analysis of variance And multiple regression analysis For qualitative research Main contributor The researcher used a specific sample selection from People with experience in cultural tourism management And those involved and willing to cooperate in answering 3 questions.
                The research found that
                1. Cultural tourism behavior in Ratchaburi Province will be different in education. And travel experience With statistical significance at 0.01 level
                2. Marketing mix factors That affects cultural tourism Ratchaburi Province in the overall picture with forecasting power equal to 55 percent. The marketing mix factors affecting cultural tourism Ratchaburi Province In the overall picture Physical characteristics (b = 0.40), price (b = 0.26), personnel (b = 0.24) and products (b = 0.21) respectively. The predictive equation can be written as follows.
Y = 1.72+ 0.21X1 *+ 0.26 X2 **+ 0.10 X3 + 0.11 X4 + 0.24 X5 **+ 0.04 X6 + 0.40 X7**
                3. Guidelines for the development of marketing mix Cultural tourism Ratchaburi Province Requires understanding of the pulling factor and the pressure factor Let tourists be impressed. Come back again Including telling the impression of places to visit to people who know Is a development of marketing mix to sustainability With stakeholders having to focus on technology changes Creating a community identity And developing a model of local knowledge management along with.


Article history : Received 30 Mar 2019
                              Revised 27 April 2019
                              Accepted 30 April 2019
                              SIMILARITY INDEX = 0.00

Article Details

How to Cite
Silaswan, K. (2019). Development guidelines for marketing mix Cultural tourism In Ratchaburi Province. Journal of Management Science Nakhon Pathom Rajabhat University, 6(2), 131–146. https://doi.org/10.14456/jmsnpru.2019.10
Section
Research Articles

References

กรมประชาสัมพันธ์. (2560) . การท่องเที่ยวจังหวัดราชบุรี. [ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 20 กุมภาพันธ์ 2560 จาก https://nwnt.prd.go.th/centerweb/News/NewsDetail?NT01_NewsID=TNECO6002060010028.

ชูชัย สมิทธิไกร. (2553). พฤติกรรมผู้บริโภค. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ฐานเศรษฐกิจ. (2559).ท่องเที่ยวไทยปี 58 ทำสถิติใหม่ โกยรายได้ทะลุเป้า2.23ล้านล้าน. [ออนไลน์]. ค้นเมื่อ 20 กุมภาพันธ์ 2560 จากhttps://www.thansettakij.com/content/25115.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ : เพรส แอนด์ ดีไซน์.

บุปผา พิกุลแก้ว และคณะ. (2550). รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์โครงการแนวทางการมีส่วนร่วมของภาคธุรกิจในการพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวทางธรรมชาติอย่างยั่งยืนบนพื้นที่เกาะช้าง กิ่งอำเภอเกาะช้าง จังหวัดตราด. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

เพ็ชราภรณ์ ชัชวาลชาญชนกิจ และพรรณรัตน์ อาภรณ์พิศาล. (2561). อิทธิพลส่วนประสมการตลาดที่มีต่อประสิทธิผลการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ตลาดน้ำลำพญา.วารสารปาริชาต มหาวิทยาลัยทักษิณ. 31 (3).155-160.

มนรัตน์ ใจเอื้อ. (2559). รูปแบบการตลาดเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรม: ชุมชนบางหลวงตำบลบางหลวง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม.วารสารวิชาการ ศรีปทุม ชลบุรี.12(3).12-24.

รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร เบญญาภา กันทะวงศ์วาร รุจิรา สุขมณี และชัชวิน วรปรีชา.(2556).แนวทางการพัฒนาส่วนประสมทางการตลาดโครงการหลวงหนองหอย เพื่อการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างยั่งยืน โดยประยุกต์ใช้การวิเคราะห์คาโนโมเดล.วารสารเทคโนโลยีสุรนารี. 7 (1).147-35.

วรรณา วงษ์วานิช (2546) .ภูมิศาสตร์การท่องเที่ยว.(พิมพ์ครั้งที่ 2) กรุงเทพฯ : ภาควิชาภูมิศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.

ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2546). การบริหารการตลาดยุคใหม่ (ปรับปรุงใหม่ล่าสุด). กรุงเทพฯ: ธรรมสาร.

สุดาพร กุณฑลบุตร. (2550). หลักการตลาดสมัยใหม่. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Cochran, W.G. (1953).Sampling Techniques. Experimental Designs, New York. Cuyno,

Howell, David W. (1993). Passport : an introduction to the travel and Tourism industry. (2nd ed.) N.P. South Western Publishing,

Kotler, P. (2000). Marketing Management (10 ed.). New Jersey: Prentice-Hall, Inc.,

Kotler, P. ; Bowen, J. and Makens, J.. (1996). Marketing for Hospitality and Tourism. New Jersey : Prentic-Hall Inc.,

McCarthy Jerome E. & Perreault, William D. (1991). Essentials of Marketing (5 ed.). United States: E. Jerome McCarthy and Associates. New York: McGraw-Hill, Inc.

Richards, G. (1995).ATLAS cultural tourism research. Retrieved February 16, 2017 from https://www.tram-research.com/cultural_tourism_in_europe.PDF.

Ryan, Chris. (1993). Recreational Tourim : A Social Science Perspective. Routledge : London and New York.

Schiffman, Leon G. & Leslie Lazar Kanuk. (2000). Consumer behavior. (7 ed.) Upper Saddle River. New Jersey: Prentice Hall