Kong Hui a representational uniqueness of Piphat Dukdambhan ensemble as a crossed-border musical instrument
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
In most cases, a musical instrument is the main element of music. Beyond the sound output produced by instruments, this paper attempts to examine an aspect of musical instruments' existence known as the ontology of musical instruments. Furthermore, the purpose of this paper is to investigate the presence of a particular instrument in traditional Thai music and to consider the historical, functional, and social aspects of Kong Hui construction. From gongs crossing the Thai-Myanmar border as goods that necessitate the coordination of benefits among diverse ethnic communities. In contrast, the Kong Hui was not recognised as a Thai musical instrument in the border trading field prior to its crossing.
As a result of Thai musicians serving to select gongs, their meaning and social status have been altered. Adaptations to Thai characteristics are made in the Kong Huai construction procedure for the gongs. As a consequence, the gongs would assume the function of a Thai musical instrument. The process involves modifying the Thai tuning system in order to create an instrument that is uniquely distinctive within the Piphat Dukdambhan ensemble.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
จักรกริช สังขมณี. (2551). พรมแดนศึกษา และมานุษยวิทยาชายแดน: การเปิดพื้นที่ สร้างเขตแดน และการข้ามพรมแดนของความรู้. วารสารสังคมศาสตร์, 20(2), 209-266.
เตภิตา เสือหัน และอรศิริ ปาณินท์. (2558). พลวัตทางสถาปัตยกรรมพื้นถิ่นของชาวจีนฮ่อ: กรณีศึกษาหมู่บ้านสันติชล ตำบลเวียงใต้ อำเภอปาย จังหวัดแม่ฮ่องสอน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ Veridian มหาวิทยาลัยศิลปากร (มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์และศิลปะ), 8(2), 2953-2966.
ธนิต อยู่โพธิ์. (2523). เครื่องดนตรีไทยพร้อมด้วยตำนานการผสมวงมโหรี ปี่พาทย์ และเครื่องสาย. โรงพิมพ์การศาสนา.
ธรณัส หินอ่อน. (2557). การประสมวงดนตรีไทย. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
นฤพนธ์ ด้วงวิเศษ. (2565). สังคมศาสตร์กับจุดเปลี่ยนทางภววิทยา. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 48(1), 1-16.
บุญธรรม ตราโมท. (2540). คำบรรยายวิชาดุริยางคศาสตร์ไทย โดยนายบุญธรรม ตราโมท พ.ศ.๒๔๘๑.
ศิลปสนองการพิมพ์.
เบน แอนเดอร์สัน. (2552). Imagined Communities [ชุมชนจินตกรรม]. มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
พิชิต ชัยเสรี. (2559). สังคีตลักษณ์วิเคราะห์. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มรกต เจวจินดา ไมยเออร์. (2556). เขตแดน พรมแดน และมรดกทางวัฒนธรรมข้ามพรมแดน: จากอียูถึงปราสาทพระวิหารและอาเซียน. วารสารอารยธรรมศึกษา โขง-สาละวิน, 4(2), 63-72.
วารุณี โอสถารมย์. (2548). ประชุมประกาศรัชการที่ 4 กับจักรพรรดิราชสมัยใหม่. ใน ชาญวิทย์ เกษตรศิริ และกัณฐิกา ศรีอุดม (บ.ก.), พระเจ้ากรุงสยาม กับ เซอร์จอห์น เบาว์ริง (น. 326-366). มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
อัญชริญา จันทรปิฎก. (2562). บทวิจารณ์หนังสือ “The Border คน พรมแดน รัฐชาติ”. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา, 14(2), 315-317.
Chaloemtiarana, T. (2018). Read till it shatters Nationalism and identity in modern Thai literature. ANU Press.
Garzoli, J. (2015). The Myth of Equidistance in Thai Tuning. Analytical Approaches to world music, 4(2), 1-29.
Hall, D. G. E. (1981). A History of South-East Asia (4th edition). The Macmillan Press.
Moro, P. (2004). Construction of Nation and the Classicisation of Music: Comparative Perspectives from Southeast and South Asia. Journal of Southeast Asian Studies, 35(2), 187-211.
Thompson, E. C. (2012). The World Beyond the Nation in Southeast Asian Museums. Journal of Social Issues in Southeast Asia, 27(1), 54-83.
Winichakul, T. (1994). Siam Mapped A History of Geo-Body of A Nation. University of Hawaii Press.
Wisuttipat, M. (2016). The Theoretical Concepts on Thai Classical Music. Santisiri Press.