The Status of Knowledge Management to Enhance and Preserve Local Arts and Crafts A Case Study of Kolae Boat Model in the Foundation for the Promotion of Supplementary Occupations under the Royal Patronage of Her Majesty the Queen Sirikit in Khok Khian, Muang, Narathiwat Province
Main Article Content
Abstract
This qualitative research article will investigate the status of knowledge management (KM) to enhance and preserve local arts and crafts: A case study of the Kolae boat model in the Foundation for the Promotion of Supplementary Occupations under the royal patronage of Her Majesty Queen Sirikit in Khok Khian, Muang, Narathiwat Province. The data were collected by two methods: in-depth interviews and brainstorming. Thirty-six key informants were assigned for in-depth interviews, and brainstorming was conducted twice, with 10 participants each time, totaling 20 informants. The data were analyzed to draw conclusions and validated during the interviews after the data collection. Then, the results of the analysis were presented descriptively.
The findings revealed that 1) knowledge is carried out as a cultural heritage and cultural representation of the community, 2) knowledge, regarding the Kolae boat, can be learned through community learning resources, consisting of personnel, architecture, and social media on social networks, 3) the acquisition of knowledge about the Kolae boat model is considered to be inherited from ancestors and has been developed into a cultural product. Beliefs, capitalism, and the impact of natural disasters have resulted in community cultural knowledge becoming dynamic. 4) Most knowledge is transferred through sharing experiences emphasizing application at the village level. The recipients still lack an understanding of community culture, while the community still lacks a knowledge transfer process and lacks support from all sectors, and 5) creating new knowledge must emphasize a learning plan, organizational structure, trainers or experts, and encouragement of the community to become a creative environment through community involvement in planning, action, evaluation, and feedback.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรพินธุ์ พัวพันสวัสดิ์. (2566). ข้อถกเถียงของฝ่ายซ้ายร่วมสมัยต่อสภาวะทุุนนิยมยุุคปลาย: ทุุนนิยมหลากคุุณศัพท์. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 19(1). 345-373.
เกรียงไกร มณวิจิตร. (2566). ของแขก. https://movie.kapook.com/view268078.html
ณภัทร ประศาสน์ศิลป์ และ ศราวุฒิ ปิ่นทอง. (2565). คติความเชื่อท้องถิ่นจากมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมมลายูปัตตานีผ่านการออกแบบสื่อในบริบทร่วมสมัย. วารสารกระแสวัฒนธรรม, 23(44). 47-57.
นิลุบล คงเปรม กิตติทัช เขียวฉอ้อน และมัชฌิมา อุดมศิลป์. (2566). การพัฒนากิจกรรมไมซ์ในแหล่งท่องเที่ยว ชุมชนตามอัตลักษณ์วิถีชุมชนเมืองต้องห้ามพลาดPlus จังหวัดนครปฐม. วารสารวิชาการเซาธ์อีสท์ บางกอก (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 9(1). 1-14.
ปรีดา นัคเร, ลดาวัลย์ แก้วสีนวล และเพียงพิศ ศรีประเสริฐ. (2566). กลยุทธ์การสื่อสารเพื่อการท่องเที่ยวโดยชุมชน: กรณีศึกษาบ้านนาแงะตำบลนาเหรง อำเภอนบพิตำ จังหวัดนครศรีธรรมราช. นาคบุตรปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช, 15(1). 1-12.
ปารณีย์ ศรีสวัสดิ์. (2566). รูปแบบการเรียนรู้ในการปรับตัวของภูมิปัญญาท้องถิ่นตามภูมินิเวศ เพื่ออนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมของประชาชน. วารสารชุมชนวิจัย มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา, 17(3). 126-140.
ปิ่น บุตรี. (2557). “เรือกอและ” บางนรา งามวิจิตรนาวาศิลป์ มรดกแผ่นดินล้ำค่า. https://mgronline.com/travel/detail/9570000101732
โปรดปราน เสริญวงศ์สัตย์. (2566). ศาสตร์พระราชากับการพัฒนาท้องถิ่นในศตวรรษที่ 21. วารสารวิชาการรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์. 5(1).
ผู้จัดการออนไลน์. (2566). ชาวนราฯ ร่วมชมการซ้อมแข่งขันเรือกอและ-เรือยอกอง-เรือคชสีห์ ชิงถ้วยพระราชทาน. https://mgronline.com/south/detail/9660000085271
มงคลชัย วิริยะพินิจ. (2565). มองวัฒนธรรมสู่การจัดการความรู้. สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มูลนิธิสัมมาชีพ (2566). มูลนิธิสัมมาชีพ มอบรางวัล 4 ปราชญ์ชาวบ้าน ‘ต้นแบบสัมมาชีพ’ ประจำปี 2566. https://coolzaa.com/right-livelihoods-061023/
ยศ สันตสมบัติ. (2546). มนุษย์กับวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เยาวลักษณ์ สุุวรรณแข, ลัดดา ประสารก้อง, กิิดากร บุญช่วย, และปริญญ์ ขวัญเรียง. (2566). การถ่ายทอดความรู้ด้วย SECI Model เพื่่อการสร้างมููลค่าเพิ่่ม ให้ผลิตภัณฑ์การเกษตรของวิสาหกิจชุุมชนตำบลนาข้าวเสีย และเครือข่าย อำเภอนาโยง จังหวัดตรัง. วารสารอินทนิลทักษิณสาร. 18(1).
สัญชัย นงรัตน์. (2563). การถ่ายทอดภูมิปัญญาเรือกอและในจังหวัดชายแดนภาคใต้. (วิทยานิพนธ์หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการพัฒนาสังคม มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์).
สำนักงานคณะกรรมการพิเศษเพื่อประสานงานโครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริ (ม.ป.ป.). โครงการอันเนื่องมาจากพระราชดำริ. http://km.rdpb.go.th/
หฤษฐ์ เติมสูงเนิน, ศิริวรรณ อนันต์โท และไพบูรณ์ คะเชนทรพรรค์. (2566). การใช้สื่อออนไลน์เพื่อการท่องเที่ยว ในจังหวัดเพชรบูรณ์. วารสารนิเทศศาสตร์, 27(2). 88-99.
อมร กฤษณพันธุ์. (2555). สถาปัตยกรรมพื้นถิ่นในบริบทพลวัตภูมิทัศน์วัฒนธรรม: กรณีศึกษาชุมชนชาวแพแม่นํ้าสะแกกรัง จ. อุทัยธานี. สิ่งแวดล้อมสรรค์สร้างวินิจฉัย, 11(1). 1-13.
อรศรี งามวิทยาพงศ์. (2549). กระบวนการเรียนรู้ในสังคมไทยและการเปลี่ยนแปลงจากยุคชุมชนถึงยุพัฒนาความทันสมัย. วิทยาลัยการจัดการสังคม.
อับดุลเลาะ เจ๊ะหลง. (2564). ชุดความรู้ทางวัฒนธรรมกับการเป็นพลเมืองในสังคมพหุวัฒนธรรม. วารสารวิจัยสังคม, 44(1). 129-164.
อุทัย ปริญญาสุทธินันท์. (2561). การจัดการชุมชน. สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
James, P. E., & Martin, G. (1981). All Possible World: A History of Geographical Ideas. John Wiley and Sons.
Pannell, S. (2006). Reconciling Nature and Culture in a Global Context: Lessons from the World Heritage List. James Cook University, Cairns.
UNESCO. (2005). Operational Guidelines for the Implementation of the World Heritage Convention. UNESCO World Heritage Centre. Paris. 84- 83.